maandag 18 oktober 2021

Sjraar mak un aafdaekske

Ós moèje conifere zien al unnen hièlen tièd gesneuveld veur ut Sjraar-kalifaat. Marijke haet gezörg det die lillike schutting langzaam greun kleurt met hoeëge plante d’r taege en vuùl van die kleine plentjes dao weer veur. De herfs is begós, ut weit, ut raegent en ut is kald. Aan d’n andere kant van de schutting is ut alweer unnen tièd té röstig. Die alde greune en broène schuttinge haet Sjraar inein gefiespernöld nao un kniènshok. Werkelik, ik zuuj mich as knièn rot schame um in zón bouwval te mótte hoèze. Maar die ein groeëte half verrotte schutting steit nog oètdagend te wachte.

Op unne gojjen daag kóm ik truuk van de Pope. Ut raegent det ut zeik en kletsnaat kóm ik thoès achterum. Ik maak de paort aop! Wat is det . . . ? As un echte waterval klettert ut water van ut Sjraar-kalifaat beej ós in de paad. Haet dae ónneuzele extremist un aafdaak gemak van die letste schutting. Gewoèn baove op de rand van zien scheur gelag en dan laote röste op ós nieje schutting. En dan aafgedek met blauwe plastic dae gegarandeerd geschoep is erges op unnen bouw. Marijke steit mich op te wachte en zaet: ‘Hebs se det gezeen wat hae noow weer gedaon haet?’. Ik gaef gen antwaord en loup nao de gank um mien nate kleier oèt te doon. Daen botte knaok wet altièd oèt te kiene as Marijke en ik tegelièkertied nao ut werk zièn. Nog erger as de Taliban in Afghanistan sleit dae geniepig ziene slaag.
Wie kómme we heej weer vanaaf? Saoves bel ik miene zoon op, dae haet unne gojje vrind dae hendig is met holt. Ik vertel um ut verhaol van ut aafdaekske van Sjraar en ik huùr emus duchtig vlooke aan d’n andere kant. Ik zegk: ‘Maar röstig aan, we wachte maar ièrs det ut weer druueg is’. We trekke ós plan en de volgende zaoterdigmorge schiènt d’r zelfs un herfs-zunke. Dae vrind van miene zoon steit met zien bestelbus veur de deur. Zón groeëte hand-cirkelzaag wuùrt achterum gesleip en miene zoon löp d’r achteraan met un bouwtrepke. De zaag wuùrt aangeslaote en ut aafdaekske 15 centimaeter euver de volle breidte binne de grenze van ut kalifaat aafgezaag. Miene zoon en ik halde ut nog efkes vas wies ut gans doorgezaag is en laote dan gelièk los. Met un geweldig gekletter velt die rot-schutting nao ónder. Sjraar, Véronie en euren erme hónd kómme alledreej aeve hard blaffend nao boète. Sjraar schrièuwt:
‘Wat hebs se noow met mien aafdaak gedaon?’. Ik kièk um hièl stóm aan:
‘Aafdaak? Ik zeen gen aafdaak!’.
‘Ik bel de pliessie’, rup Véronie met un euverslaond stumke.
‘Noow maar effe dimme, kóm maar achterum, de kóffie steit klaor. En de pliessie hoof se neet te belle, det heb ik al gedaon’, zegk ik.

Maar wat ze neet weite, is det ik de zaak wat besodemieterd heb. Ik heb eige-hendig unne keurigen breef opgesteld op breefpepeer van de Gemeinte Venlo. Keurig heb ik in ambtelijke taal beschreve det ut ‘hemelwater’ noeits beej de bure meug aafwatere. Det de bure 15 centimaeter op eige terrein det water mótte opvange in un gäöt die weer aangeslaote mót waere op de riolering. Sjraar dreit weer gevaorlik met zien ouge, de moel velt wièd aope en ik zeen un dröppelke kleek hièl traog euver zien kin loupe. De kalief van ut kalifaat en zien vrouw verslikke zich haos in ózze sterke kóffie.
‘Wat noow’, zaet Véronie, ‘wao mótte we noow de fietse druueg neerzette’.
‘Wach effe’, zaet Sjraar en kiek mich aan: ‘Laot mich daen breef ens laeze’. Maar ik hald daen breef stevig taege mich aan en zegk:
‘Hoho, det haet mich 1200 euro aan leges en advekaot-ore gekos. Det mós se zelf maar regele en aanvechte. Maar as dich un aafdaekske wils, dan mós se dich waal aan de regels halde’. De vrind van miene zoon fluustert d’r nog achteraan:
‘Ik kin dich waal un moèj aafdaekske make veur 1200 euro, zoeë gepiep!’. Sjraar dreit weer gevaorlik met zien ouge en löp nao hoès: ‘Nog in gen 1200 jaor betaal ik det veur un aafdaekske’. Véronie sloebert ut letste sluukske van de kóffie nao binne en dribbelt achter um aan. D’n hónd twièfelt en blief nog effe beej ós, zón lekkere hóndekukskes wie van Marijke krièg hae blièkbaar thoès neet.

Ut wuùrt weer röstig in ut kalifaat. Nou ja, laote we zegge tamelik röstig. Want de volgenden daàg waas de knièn oèt zien schaemel hok weite te óntsnappe en had un gaat ónder ós moèje schutting gegrave. Hae huppelde hièl bliej rónd en veulde zich bes good thoès beej ós in ut greun. Dao kump daen botkop baove de schutting:     
‘Haej! Hebs dich ózze knièn gezeen?’.
‘Ouk gojje morge Sjraar, welke knièn?’.