Sjraar haet de hek gezaag

Beej ós naeve woeënde Sjraar en Véronie, ut ware allebei neet de slumste. Wie ik begrepe had ware ze aan mekaar bliève plekke nao unne partnerruil. Die twieë die ièrs mochte keeze ware noow gelökkig met-ein en die beej ós naeve zote met-ein opgescheep. Ik kós mich good veurstelle det die twieë andere bliej ware det ze d’r vanaaf ware. En noow woeënde die twieë gewapde beej ós naeve. Ze ware allebei zoeë óntzettend stóm det ik d’r noeits kwaod op kós waere. En we hebbe d’r dök genóg raeje veur gehad. Zeker in ut geval van die hek. Tösse ós in stónd un prachtige conifere-hek. Marijke heel ze good beej zoe-det ze neet te hoeëg en zeker neet te breid woord. Un prachtige greune dichte hek, hièl wat anders as zón duuedse schutting. Maar op unne gojje zóndigaovend kwame we thoès van un wiekèndje beej mien schoeënmoder. We kómme binne en d’r leet un pepeerke in de gank. Efkes later huùr ik ut Marijke haos oètschrièuwe: ‘Ut zal toch neet’. Ut douwde mich det smoezelig pepeerke in de hand wao met kiepe-puuetjes koeterwaals op stónd geschreve: ‘Schrik maar neet want Sjraar haet de hek gezaag’.

Marijke rent nao boète en sleit de hand veur ut gezich. Al zien moèje conifeerkes op 20 centimaeter baove de grónd zoeë maar plómpverlaore aafgezaag. Ik heb de grutste meujte um Marijke te truueste en taege te halde. Same staon we te kièke nao dae griebes aan d’n andere kant. We spraeke aaf det we ens aafwachte hoe Sjraar en Véronie heej op gaon aktére. Maar in de kómmende daag kómme die twieë neet de deur oèt. Normaal is d’r binne en boète vuul tamtam, maar noow niks-nada-noppes. Dae woensdig kóm ik thoès en Marijke steit boète met Véronie te praote. Sjraar waas de hek muùg en woel d’r un schutting neerzette. En ik meus de strónke maar oèt de grónd haole want det kós Sjraar neet met ziene zwake rök. Ouk zoog ik det hae waal met ziene zwake rök achter in d’n haof van die groeëte zevende-hands tegels had gelag. En potdomme ouk nog zón vièrtig centimaeter op ózze grónd ‘want det kwaam net zoeë oèt’. Zónder wat te zegge kiepde ik die tegels weer truuk op ziene kant en spande van daen blauwen draod van de Pope presiès tösse ós in. Sjraar bleef de kómmende waek binne en leet zich neet blikke. Dae loog met gezónde knäök op zien lui ziej sigretjes te fiempe.

Nao un paar waeke zoge Marijke en ik det Sjraar van die alde kepotte schuttinge aan ut verzamele waas en Marijke had ut neet mièr. De ein waas greun, de ander dónkerbroèn en nog ein half-hoeëg en leechbroèn. Ik stelde Marijke gerös en makde un aafspraok met Faosse oèt Bree. Marijke moch un óngewinste schutting oètzeuke en de priès veel met 1200 euro neet taege. Noow waas ut wachte det dae schalevaeger zich boète waogde. Det deurde nog effe, maar ik kreeg um oèteindelik te pakke:
‘Haej Sjraar, wie geis se det gaat weer netjes dichmake?’.
‘Wie zoeë, welk gaat, ik zeen niks?’.
‘Die moèje conifere van mien Marijke die se vermoord haes!’
'Aoh, die waas ik zat, maar ik zet d’r met miene schoeënzoon un moèje schutting veur in de plaats’.
‘Toch neet dae krempel dae dao taege dien scheur steit?’.
‘Jao . . . , det is nog good holt‘.
‘Zulle we det deze kièr neet wie zich det zoeë huùrt ièrs euverlegge?’.
‘Wie zoeë euverlegge, ut wuùrt toch toe gemak’.
‘Ik heb Faosse gevraog um dao un nette schutting te laote plaatse. We hebbe un offerte van 1200 euro. Dink d’r maar ens euver nao of we det same kinne doon!’.
Sjaar dreit gevaorlik met zien schael döp, löp richting achterdeur en ik huùr um knotere: ‘Nog in gen 1200 jaor betaal ik dao aan mei’.

Marijke en ik wachte neet langer en laote oèt eige tes toch maar die schutting zette. Faosse haolt keurig die strónke oèt de grónd, plaats un óngewinste maar toch moèje schutting en Marijke zet d’r wat greune plentjes veur.
‘Det zuùt d’r bes moèj oèt’, zeg ik taege Marijke, maar ik zeen aan zien gezich det ut zien moèje conifere mis. Die twieë van beej ós naeve laote zich neet blikke, maar we zeen ze aaf en toe waal stiekem nao boète spienze.

Twieë daag later kóm ik boète en wat zeen ik dao! Unne lillike betónne schuttingkater kiek mich rech aan! Haet dae schalevaeger zón lillik kunsbieës aan de schutting gehange. En det kiek ózze kant op en ik weit wie Marijke dao euver dink. Dus ik schuùf det mormel van de schutting en huùr aan d’n andere kant iets kepot valle. In de waeke dao-nao zeen we verroesde häök aan ós moèje schutting wao-aan zwaore plantebakke kómme te hange. Ós moèje schutting kin det geweld neet aan, dus mót Faosse truuk kómme um met wat pergolaatjes aan ózze kant de zooi te versterke.

Ut is zónne zwoele zomeraovend, we zitte achter in ózzen haof wao Marijke un greun hukske haet gemak met gen oètzich op die hek. Die beej ós naeve hebbe bezeuk, altièd leuk um mei te luustere. Schaele wazel is d’r niks beej. Dae Sjraar is nog stómmer as ut achter-ind van un verke, werkelik! Sterker nog, as hae ein oug toe duit, liek hae d'r zelfs op. Inens mak ut bezeuk un serieuze opmerking:
‘De hebs waal un moèje hek Sjraar’.
‘Jao, die heb ik laote zette door Faosse oèt Bree’, zaet Sjraar.
‘Gojje kwaliteit, gans wat anders as det kniènshok van die alde schuttinge’.
‘Jao, die hek haet mich waal mien ganse maond-oètkièring van de sociale gekos’, zaet Sjraar.

Marijke en ik kièke mekaar met aope mónd aan.