Silf is krank

We zitte saoves te aete. Ik heb net un poetje in de wortelestamp gemak um die lekkere vette saus in te laote loupe. De gehakbèlkes kièke mich al begerig aan. Dao geit de bel van de veurdeur: 
‘Wae zal det zièn um dezen tièd’, zaet Marijke en löp nao de gank. Effe later spaajt euverbuurvrouw Greet veur Marijke oèt de kamer in, ze bäök en helt unne zakdook ónder de neus.
‘Zet óch effe’, zegk ik, maar ze zit al op Marijke ziene stool.
‘Silf is hièl erg krank, hae haet neet lang mièr te laeve’. Marijke duit vuùl zeggend d’n deksel op ózzen dampende wortelestamp en ut is effe muuskesstil in de kamer. Ik leg veurzichtig un hand op eure schouwer en Marijke vruueg:
‘Is-e waal thoès’.
‘Jao en hae duit net as of d’r niks aan de hand is’. We laote eur röstig oètpraote en we spraeke aaf det we morge-vruùg un tas kóffie kómme drinke. En Marijke zaet:
‘En as ge hölp nuuedig heb of gewoèn maar un präötje wilt make, dan klop maar op de raam. Anders schrikke we zoeë van die rot bel’. Greet geit en luuet ós verslage achter aan de taofel, we zitte zwiègend ózze wortelestamp nao binne te werke. De gehakbölkes lièke noow waal lang tand te hebbe.

De volgende morge belle we hièl officieel aan, we liekene op ut ièrste oug waal op twieë van Jehova. Silf duit met un lachende smoel de deur aop en zweit met un breid gebaar:
‘Kóm d’r in, Greet haet de kóffie al broèn!’. Zwiègend zette we ós aan de keuketaofel en Greet knoeit met ut inschödde van de kóffie.
‘Wie geit ut met óch?’, zegk ik taege Silf um ut gesprek te beginne.
‘Nou, neet zoeë good, ut is oètgezeid en d’r is niks mièr aan te doon. Ze gaeve mich huuegstes nog un paar maond’, Greet steit op en zuk de kukskestrómmel met de zakdook in d’n aanslaag.
‘Ik zal maar neet vraoge wie det beej óch is aangekómme’, zegk ik hièl stóm. De meugs ut eigelik neet vraoge, maar wils ut toch weite. En dan stels se toch zón óntzettend stómme vraog.
‘Op miene laeftièd wets se det ut d’r aan kump. We mótte noow aan Greet dinke en ik zal zörge det alles netjes geregeld wuùrd. We hebbe same un moèj laeve gehad en dao halde we ós aan vas’.
‘Weite óch twieë dochters ut al?’, vruueg Marijke.
‘Nou, die vermoede waal iets, maar ze kómme vanaovend. Geej ziet de ièrste die ut huùre’, zaet Silf. En we zitte nog un half eurke te kletse en we beeje ós hölp aan as det nuuedig mót zien.

Silf geit hard achteroèt en de aovend-wandelinge zièn neet mièr meugelik. Vruueg in d’n aovend tik Greet keihard met ziene rink op de veurroèt. Marijke sprink unne maeter umhoeëg oèt de stool:
‘Had ik maar niks gezag, heej schrik ik nog mièr van as van die bel’.
‘Silf vruueg of Jan effe wilt kómme’, huùr ik Greet in de gank zegke.
‘Dan kómp geej maar binne, dan drinke weej same un tas thieë’, zaet Marijke.
En ik staek euver nao ut hoès van ós euver-bure. Silf steit mich al op te wachte en nimp mich mei nao de zölder. Ik kièk mich de ouge oèt. Silf haet ziene zölder ingerich as un kantoèr annex werkplaats. Ringsleutels, staeksleutels, schroèvedreiers, beitels en nieptange. Allemaol keurig gerangschik op van die schaduwborde. Un werkbank met stevige bankschroèf en un vas baormesjièn. Un burootje met un lempke d’r baove. Un plank dao weer baove met allemaol ordners. Hae velt metein met de deur in hoès:
‘Zeuk maar oèt was se wils hebbe, dan weit ik det ut good terech kump’.
‘Nae Silf, zoeë werk det neet, dao wil ik niks van weite, det is van dien dochters’. Hae probeert mich nog van alles aan te smaere maar ik wil det absoluut neet hebbe. We gaon weer de trap aaf en ik zeen det ut erg slech geit met Silf. Hae geit zich op unne aetkamerstool zitte en steunt met zien ellebäög op zien kneen. Ut deurt un paar minute:
‘Ik woel dich waal nog wat vraoge. Zaoterdaàg wil ik de caravan nao Baek wegbringe en dao nao d’n auto inlevere beej de graasj heej in Blièrick. Wils dich met mich met rieje?’.
‘Zeker doon ik det, dan neme we Greet en Marijke ouk mei. Kièke we det we ónderwaeges erges un tas kóffie drinke’.
‘Det doon we’, zaet Silf, ‘ik heb de aafspraoke al staon en ik weit ouk wat ik d’r veur truuk krièg!’. Det had ik waal gedóch, óngeluiflik wie hae det allemaol regelt.

En dae zaoterdig levere we euren alde Tabbert en ziene alde Chevrolet in. We make d’r met zien veere toch unne gezelligen daag van. Allein merk ik det ut Marijke en mich mièr duit as die twieë oudjes. Hae wilt mich hónderd euro in de hand douwe maar weej waere tegelièkertièd aaf:
‘Nae, niks dao van, det doon we veur óch en dao wille we absoluut niks veur hebbe’.
Ut enige wat Marijke en ik taegen-ein zegke as we weer thoès zièn:
‘Erg hè . . . . ‘.