Maar good det Silf det neet metmak

Vanmorge hoorte we det Silf röstig waas ingeslaope. Nog gen twieë waeke truuk hebbe we d’n Tabbert en de Chevy weggebrach. De vurrige waek kwame ze Silf ophale met de ziekewage, hae keek nog ózze kant op en zweide veur de letste kièr. Ik kós mien traone neet verdouwe.
‘Hae haet zien taak volbrach’, zagte we taegenein. En intösse bleek ut mièr te zièn dan det. Hae wis det Greet neet allein in ut hoès kós bliève, zoeë gauw as d’r plaats is zuuj ze nao ut verzörgingshoès gaon.

De crematie waas gewaes, ut waas un ingetaoge en stil aafschièd. Greet kreeg ut allemaol neet mièr met. Greet zien kórte geheuge, zien aafstandsbedeening en ziene haldvas ware weg gevalle. Ut klink hard, maar ut waas cómpleet de klöts kwièt en leep as un kiep zónder kop rónd. Gister waas ut ouk nog jäörig en same met un vriendin genote we in ut keukske van un stök aarbeievlaai met slaagroum:
‘Ik preuf prei’, zaet Marijke en die vriendin zaet ‘potdomme, ik ouk . . . ’, en ze löp metein nao de koelkas. Dao steit de vers aangesneje aarbeievlaai van ut Bruuedje, maar wat dröppelt dao hièl traog baoven-op? Twieë spere prei van meschiens waal twieë maond ald zakke in verregaonde staot van óntbinding door ut ruùsterke. De twieë vrouwe make de koelkas laeg en haos alles verdwiènt in d’n dreksbak. Ik huùr die vriendin taege Marijke zegke: ‘Zoeë kin ut ech neet langer’. En as of d’n duùvel d’r met speult, daen aovend woord d’r hièl hard op de veurroèt getik. Ut is Greet. Euvermorge geit ut verhoèze nao ut verzörgingshoès:
‘Det haet miene Silf toch maar good veur mich geregeld, maar ge kómp mich waal opzeuke hè’. We vónde det ut noow inens toch allemaol waal erg flot ging, maar ja, dit waas ut beste. Greet verhoèsde nao de Wieë en zaoterdig zuuj ut hoès al waere laeg gemak. Vrièdig wie ik truuk kwaam van de Pope stónd d’r unne laevesgroeëte kammezäöl van unne container in de veurtuin. De volgende morge woorte we wakker van un dónderend leweit. We zoge twieë persoeënewages beej Silf en Greet veur de deur. De twieë dochters en eur manne ware ut hoès aan ut laeg haole. Marijke schuuef de gerdienkes van de slaopkamerraam aan de kant. We zeen det de kas met vakantie-dia’s van baoven-aaf in de container geflikkerd wuùrt, ut schrifke wappert d’r achter aan. D’r is gen óntkómme aan. Un paar dia’s probere aan d’n óndergank te óntvluchte maar fladdere as doèje vlinderkes weer truuk in d’n bak. De bankschroèf, de vaste baor, un gaasfles, un burootje . . . alles verdwiènt met ut graofste geweld in de grauwe vergaetelheid. Marijke pak mich vas en ik huùr um snoeke. Ik dörf um neet aan te kièke as ik dae groeëte moèje zelfgemakde kas met hónderde video-bend oèter-ein zeen valle. Marijke schuuef de gerdienkes weer toe en zaet: ‘Nou, det waas ut dan, zestig jaor verdwient in unne morge tièd in unne container . . . ‘. Effe later zitte we zwiègend aan ózze kóffie te nippe, op d’n achtergrónd huùre we ut krakend geluùd van unne koelkas dae baoven-op zelfgemakde kesjes velt.
‘Maar good det Silf det neet metmak’, zegk ik taege Marijke.
‘Waorum det se de Blauwe Pater neet gevraog hebbe um ut hoès laeg te haole?’, zaet Marijke.
‘Dae geit met mièr respek um met de dierbare herinneringe van die twieë leeve minse’.
‘Maar ja, wat mótte ze eigelik ouk anders met dae ganse zooi?’, probeer ik michzelf veur te leege.
Smiddigs wuùrt de groeëte container opgehaold. En maar good, anders hadde de lièkepikkers de res van ut werk gedaon. De twieë schoeënzeuns gaeve mekaar un hand en de twieë zuskes kösse mekaar en ze gaon weer idder euren eige waeg.
‘Waorum mót ik noow inens aan Judas dinke?’, vraog ik Marijke.
‘Ik dink eigelik niks, ik veul mich al de gansen daag kótsmisselik’.

D’n tièd duit zien werk, maar we praote nog geregeld euver Silf en Greet. Ut raegent boète, ut is unne treurige zóndig. Dao geit d’n tillefoon. Ut is Greet det aan Marijke vruueg of we vanmiddig beej um dia’s wille kómme dreie. Ik zeen Marijke schrikke, maar ik knik det ut good is. En un eurke later zitte we beej Greet op ut kaemerke met schaemele ónherkinbare muibelkes. Ik vraog um wao de dia’s staon en ut wies nao de moorkas. En inderdaad, dao steit de dia-projector met dreej sleie met dia’s. Ik zegk taege Marijke:
‘Hèhè, gelökkig, det velt mich nog met’. Ik zet de projector op de taofel en haol un schilderiej van de moor want un projectie-scherm hebbe we neet. De ièrste slei geit in de projector en Greet kreit:
‘Aoh wat moèj, det waas un ech schoeëne vakantie aan ut Gardameer’, en ut vertelt hónderd oèt. Marijke zet kóffie en pak de zelf meigenaome kukskes oèt zien tas. De dreej sleie en de kóffie doon eur werk. Greet zit op ut puntje van ziene óngemekkelikke stool te genete. En as Greet ut neet mièr wet, zuùg ik beej idder niej plaetje un verhaol oèt mienen dieken doèm. Die mich kinne weite det mich det gen inkele meuite kós. Greet moedig mich allein maar aan en Marijke mót mich wat aafremme.

‘Det waas erg gezellig, det mótte we nog ens euverdoon’, rup Nel as we weer weggaon. Ik probeer veurzichtig te vraoge of d’r nog mièr vakantie-dia’s zièn. Want dae moorkas is veur de res akelig laeg. Greet zuuj ut vraoge aan ein van eur dochters!?
Maar helaas ware die dreej sleie en dae projector de enige tasbare euvergebleve herinneringe aan un zestig-jäörige innige relatie met ziene leefste Silf. Dus vertelde ik de volgende kièr maar euver die ónvergaetelikke vakantie aan de Bodensee in Zwitserland. En de kièr dao nao euver die geweldige vakantie aan de Titisee in ut Schwartzwald. Zelfs die breie Gölp beej Slieënake kwaam veurbeej. Alles met diezelfde dreej sleie met diezelfde dia’s. Greet genoot en verdrónk haos in miene fantasie-waereld:
‘Des dich det allemaol nog zoeë good wets . . .’.
‘Aoh jao, dao hebbe we toen zó’n lekker stök taart gegaete’.
‘Is miene Silf det in die korte bóks, geweldig hè . . . ‘.

Marijke en ik wandelde erges in ut midde van Frankrièk, ik weit ut nog good. Ut waas in Saint-Priest-la-Prugne, de telefoon van Marijke ging. Ut waas slech waer in Blièrick, of we vanmiddig dia’s kóste kómme dreie.
‘We zien aan ut wandele in Frankrièk, we kinne neet kómme vanmiddig’.
‘Aoh, vraog es aan Jan of we dao ouk gewaes zièn? Kin hae mich dao euver vertelle?’.
‘As we weer thoès zièn dan doon we det zeker weer’.

Det waas de letste kièr det we Greet kóste spraeke. Twieë aandoonlikke minse verdwene oèt ós laeve. Ik haop det geej ze veur efkes in óch hert wilt sloète.