Silf en Greet un hech stel

We zitte saoves aan d’n heite thieë te nippe, ut journaal is net aafgeloupe. ‘Kièk dao gaon ze weer same e-weg’, zaet Marijke. Ik kièk vanaaf de bank schuuens nao boète en zeen ut hièrke net de paort toe make. Zeej wach efkes wies hae naeve eur is. Ze pakke mekaar stevig ónder d’n erm en vertrekke veur eur dageliks rundje. Hae met kleine dribbelpeskes en zeej spaajt d’r naeven-aaf. ‘Silf en Greet, geweldig stel’, zaet Marijke en ik bin ut dao gans met ins.

Ze woeëne beej ós taegen-euver. Silf is negen-en-tachetig en Greet is twieë jaor jónger. Silf is unne gepensioneerde militair en det kins se nog altièd zeen. We neume um ut hièrke want hae löp kersrech maar waal neet mièr zoeë flot. Altièd keurig in ut pak met gestreke euverhaemp met slieps. Fysiek geit ut ech neet mièr, hae is haos op, ald en verslete. Maar in ut köpsje is hae nog vlièmscherp. Hae luues de krant en volg ut ganse waereldniejs. De kins euveral met um euver praote, hae vormp altièd zien eige meining en respecteert ouk idders andere meining. Unne gojje mins, we hebbe same unne klik. Greet is un bietje de waeg kwièt, maar is fysiek zoeë sterk wie un meulepaerd. Met ziene altièd te lange rok met dao-ónder van die broène stevige schoon met blokhakke zuùt ut d’r ouk zoeë oèt. Ze duit alle baodschappe met de fiets en spaajt met eure alderwetse bleumkes-scholk door ut hoèshalde. We make aaf en toe un präötje en zièn ech ónder d’n indrök. Wat un geweldig hech stel, wat hae neet kin det duit Greet. En wat zeej neet mièr wet, det duit Silf. We hebbe op un veurzichtige meneer ós hölp aangebaoje. Ge mót d’r óch neet te vuùl van veurstelle maar Greet haet wat haldvas aan Marijke en ik lieën mien lómpe knäök aaf en toe aan Silf.
Lets woorte we gevraog veur un tas kóffie. Heerlik um in die woeënkamer anno jaore fieftig te zitte. Greet duit net as Marijke vuùl handwerke en Silf is kepot van opera en operette. Hae nimp ós met nao zien archiefkaste met hónderde video-bend, alles keurig gerangschik. Alfabetisch op componis en chronologisch op jaortal. In ein van de laejkes leet un schrif met un systeem zoe-det hae alles presiès kin truukvinde. We mótte mei nao ein van de slaopkamers! Hièlemaol vol met zelf-gemakde archiefkaste die weer volgestouwd zièn met doèzende vakantie-dia’s. Ouk weer gesorteerd nao land en jaortal en allemaol logisch truuk te vinde in un paar schrifkes. Marijke moch unnen opera oètzeuke. Ut koos veur Aïda en effe later zote we te kièke en te luustere nao unne aria van Maria Callas.
Idder jaor gaon ze nog met de caravan op vakantie. D’n alde Chevrolet steit erges in Blièrick in un garagebox. Silf haet mich gevraog um dae same op te haole en um in Tienraoj de caravan aan te häöke. Det doon ik gaer en same loupe we nao de garagebox. Met det slaagscheep vare we nao Tienraoj, de caravan steit al boète. Ut is unnen hièlen alde groeëte Tabbert. Idderein beej ós in de straot vind ut good det auto en sleurhut dreej parkièrplaatse beslaon. De kómmende daag zien Silf en Greet drök bezig. Greet guuef de Chevy en d’n Tabbert un duchtige wasbeurt, ut trepke kump d’r aan te pas:
‘Zal ik dich helpe met ut daak aafsoppe?’, vraog ik aan Greet.
‘Wat dinks se dich waal neet, dao bin ik mans genóg veur’, krièg ik half veróntwaardig te huùre.
Silf dribbelt op en neer tösse de veurdeur en d’n Tabbert. Ik probeer ut nog eine kièr:
‘As ik kin helpe dan mót ge det zegke’.
‘Fijn aangebaoje, maar ik werk röstig mien lieske aaf, ut lök waal’.
Zaoterdigmorge is ut zoe-wièd. Greet spaajt met ut letste aetes-gerei nao de caravan. De inhald van de koelkas verhoès van ut hoès nao de caravan. Greet flaneert wapperend in un luchtig maar te lank zomerkledje. Silf druueg un keekie kórte bóks met van die witte spillebeinkes d’r ónder-oèt. En dao euver-haer un los leechblauw euverhaempje met korte muiwkes. In ein waord: ‘Magistraal’. Greet kump met de thermoskan nao boète en trek de deur achter zich dich:
‘Det is de kóffie veur ónderwaeges’, zaet ut taege Marijke en mich. Want weej staon klaor um ze oèt te zweie:
‘Weit ge wie ge mót rieje’, vraog ik aan Silf. Stómme vraog natuurlik:
‘Ut is neet zoe-wièd Jan, we gaon nao Slieënake. De route steit op un pepeerke en we hebbe al un moèj plaetske op de camping gereserveerd’, zaet Silf. De autodeure slaon toe met det einmalig geluùd det pas beej unne Chevrolet. Marijke en ik pakke ós beej de hand. Langzaam rieje ze van de parkièrplaats, gegarandeerd ut gelök tegemoet. We zweie ze oèt met ós vreeje hand. Ik veul Marijke knièpe in mien hand. Ik weit wat we same dinke:

‘Wat un geweldig hech stel’.