Ik heb miene auto nao de graasj gebrach veur un groeëte beurt en wandel nao hoès. Ut is half twieë in de middig en ut is al bloodheit. In de vaerte zeen ik unne mins euver de Willem de Zwiègerstraot röstig op zien gemaak aan kómme fietse. Ut liek mich unne opa dae op ut kleinkind van zien dochter haet mótte oppasse. Unne leuke mins dink ik zoeë, op unne gewoeëne fiets zónder óndersteuning of andere fratse. Hae zelf druueg un dónkerblauw petje met zónneklep en un leechblauw bloesje met korte muiwkes. Dao ónder un te wieje keekie korte bóks met witte zökskes in dónkerbroène schoon. Ik hoof neet op um te wachte, ik kin gewoeën de waeg euverstaeke, tièd zat.
Ik loup door
euver de Pastoèr Stassestraot en huùr ineens achter mich dae aldere mins verschrik
rope:
‘Kins se neet oètkièke potdomme’.
Ik drei mich um en zeen nog net det det vruiwke linksaaf de Pastoèr
Stassestraot woel opdreie. En dae aardige opa woel gewoeën rechdoor nao de
Dreej Decembersingel. En det te häöstige vruiwke kós ózze röstige opa nog maar
net óntwièke.
‘Mós se dao zoeë veur schrieuwe alden
buul’, zaet det vruiwke met hoeëge krièsende stum. Ik dóch nog, wae
schrieuwt heej eigelik?
Dae opa steit stièf van de schrik naeve ziene fiets te bekómme en zaet:
‘Wae schrieëf heej noow en wae is heej
fout? Ik riej toch gewoeën rechdoor!’. Maar aoh jeij, dao stap det vruiwke
aaf, zet ziene transportmobiel midde op de fietsepaad op de stäönder en löp op
ózze zielige opa aaf. Wie un waswièf zet ut allebei zien hand op de häöpe:
‘Wat meins se dich waal neet alden buul
um mich zoeë aaf te blaffe. As se neet mier kins fietse mós se thoès achter de
geraniums bliève zitte’.
Det nut vrouwmes is unne kop groeëter as ózze leeve opa dae hiel nederig nog wiejer
in mekaar kruup. Hae duit un veurzichtige poging um zien gelièk nog ens te
ónderstrepe, maar ik huùr neet wat-e zaet. Die nutte priej steit wièdbeins
zoe-wat taegen um aan te rieje en schrieuwt:
‘Wat godverdommese alde zak, ouk nog dien
gelièk wille haole? Ze meuste dich opsloète in det verzörgingshoès’. En ze
wees daobeej priemend met de rechterhand nao ut verzörgingshoès op de
Tollenssstraot.
Ik stónd al
daen tièd te kièke en te wachte of ein van de twieë handtastelik zuuj waere.
Want zoe-lang ut beej verbaal geweld zuuj bliève hald ik mich dao boète.
Gelökkig stap det ordinair mormel mopperend op ziene transportfiets en spoojt zich
wiejer richting dörp. Daen alde mins wandelt umzichtig euver de Pastoèr
Stassestraot en stap aan d’n andere kant weer op ziene fiets. Ik loup intösse
ouk maar weer op hoès aan.
Noow stel ik
mich zoeë veur det det vrouwmes effe later beej zien vader en moder binnelöp um
zien kiendje op te haole en met euverslaonde stum keihard luug:
‘Waer ik potdomme net op ut kruutspunt
haos euverhoup gereeje door zónne aldere mins. Ik schrók mich ut laplazerus en
toen schold dae mich ouk nog de huid vol’.
Oma en opa die weite neet baeter en zegge meilaevend en bezörg:
‘Aoh wat erg! Heb se nog gelök gehad maedje,
des se niks kapot haes. Minse lette neet mier op taegeswäördig. Weej meuste
vruùger nog un verkièrsdiploma haole met ózze fiets. Noow hebbe ze allemaol
häös en lette nörges mier op’.
Un paar
straote wiejer in d’n Hazekamp zet opa ziene fiets in ut scheurke en löp met
trillende beinkes de keuke binne:
‘Wat ik noow weer metgemak heb? Waer ik
net haos euverhoup gereeje door zón gestress jóngk meuderke. En dan waer ik ouk
nog ens stièf gescholde en veur alden buul oètgemak’.
‘Kóm maar heej jóng, zet dich! Dan krieg
se un lekkere tas kóffie. En laot ze maar gewaere, d’r is un groeët verschil
taegeswäördig tösse gelièk hebbe en gelièk kriège. En in alle ierlikheid, we zièn
ouk maar twieë alde petatte. Maar zeg us, wie waas ut met ós kleinkiendje?'.
As ik zelf thoès kóm vertel ik aan mien Marijke hièl ierlik met de hand op mien hert wat ik
noow weer metgemak heb.
‘De hebs d’r dich toch neet mei bemeujt
hè?’
‘Nae huùr, ik weit det ik unne alden buul bin! Det hoof ik neet nog ens te
huùre van zón vrech spoeëk’.
