Incognito op de ougpoli

Alder waere kump met gebrekke. Ut netvlies van mien rechteroug is los gegaon, ik merkde det aafgeloupe zóndig pas. Mien gezichsveld stónd inens deils op zwart. Via de ièrste hölp in Venlo meus ik nao de ougpoli in Venlo op maondig middig. Potdomme d’r waas häös beej, ik woord metein met spoed doorverweze nao Mestreech. Dao kós ik op dinsdigmiddig um twelf oor geopereerd waere. En zoeë gebeurde ut det Marijke en ik al um half twelf ut daagcentrum binne lepe, dreej hoeëg in Mestreech.

In de wachkamer zitte al twieë manne en dreej vrouwe, we zeuke un plaetske naevenein. ‘Meneer Titulaer?’, rup zón aardige verpleegster. Det geit flot dóch ik, maar jaomer genóg waas det veur un ièrste ougmaeting. En effe later zoot ik alweer truuk op miene stool. Taegeneuver ós zote twieë vruiwkes oèt Panninge un bruuedje te aete. Ein van die vrouwe had un pièlke geteikend baove ut linkeroug.
‘Geej waerd ouk aan óch oug geholpe’, vroog ik.
‘Jao, macula . . ‘, zuchde ze as antwaord.
‘Wannièr ziet ge aan de beurt’, vroog ik um in te schatte wie lang ut zuuj deure.
‘Kwart veur elf’, zag die vrouw. Nou, det kós waal ens lank deure. Dae man aan de rechterkant zoot mich al un tiedje aan te glouwe: ‘Titulaer heit geej? Ge kómp mich erges hièl bekind veur’.
‘Ik zuuj ut neet weite, maar ós mam haet mich waal un alledaags gezich gegaeve. Weej kómme van Blièrick, wao woeënt geej?’
‘In Kessel’.
‘En ik woeën in Keuningslös’, zag die vrouw naeve mich.
‘Nou, dan zitte we heej met half Noord-Limburg’, zag ik weer.

Ik keek links naeve mich want dao zoot d’n enige nog ónbekinde. Maar dae goof gen sjoege, dae bleef veureuver gebaoge met zien mobieltje speule. Nou ja, det mót dae weite, dóch ik beej mich zelf. De Noord-Limburgers zote gezellig met-ein te klasjenere, maar dae naeve mich hulde zich letterlik en figuurlik in d’n dieke mis. Ut waas un wat klein gedrónge menke ónder un dónkerblauwe pet met zón groeëte klep. Hae had wat baard en zien haor had-e vanachter met un elestiekske beejein gebónde in un minuscuul klein stertje. As enige in de wachkamer droog hae wat euverdreve un zwart móndkepke. Tösse det móndkepke en die klep verborg unne groeëten dónkere bril de letste meugelikke herkinning. Zelfs de vorm van zien lièf zoot weggedaoke in zónne leechbroène diek gewatteerde jas. Maar ja, de wils zónne mins ouk in ut gesprek betrekke.
‘Mòt geej ouk aan de ouge geholpe waere?’, vroog ik. De man keek strak veur zich oèt, makde met ziene linker-erm zón bewaeging die Lee Towers ouk altièd mak en zag: ‘Nae, ik wach op d’r mam!’.

En toen wis ik ut metein, die stum en die bewaeging met daen erm. Ik dreide mich um nao Marijke en fluusterde zachjes: ‘det is Dion Graus, det kamerlid van de PVV’. Ut iès waas gebraoke en noow zote we allemaol gezellig met-ein te kletse. Ouk Dion, dae op zien 83-jäörige mam bleek te wachte, had zien mobieltje in zien dieke gewatteerde daeke verstop. Blièkbaar vónd die vreejwilligster die aan zón täöfelke zoot det zoeë gezellig, det ze beej ós kwaam zitte. Maar zoeë gezellig woord ut neet met die taart d’r beej, met un bekakde Mestreechs-Hollandse stum begós die eur hièle gedeuns aan ós oèt te stalle. Zelfs euver eure Indische mins dae neet mièr zoeë good kós.
‘Ik maak vanaovend aoveschóttel veur miene mins’.
‘Wie maak ge dae klaor?’, vroog ein van de Panningse vrouwe um tösse dae kwazel-waterval te kómme. Nou, erme mins dóch ik. Wat macaroni, reepkes goodkoupe ham, bietje geraspde kieës en wat paneermael. De dames wiste nog un paar culinaire tips te gaeve, waarschiènlik umdet ze kómpassie hadde met dae mins.

Maar die taart schödde met eur haor, brach eur sjaaltje in un andere positie en sneej ut volgende ónderwerp aan.
‘Ik ga graag op vakansie, Marokko vind ik zón geweldig land!’. Ik dóch oei-joei, det zal Dion Graus neet gaer huùre. Maar die braomel wis neet det ze taegeneuver unne Wilders-apostel zoot, dae van die  mièr-of-minder Marokkane.
‘Nou, wiste jullie dat in Marokko weinig Corona voorkomt? Die mense omhelze mekaar gewoèn, die leve allemaol in unne bubbel, zoó aardig’. Ik dóch noow mót ik ingrièpe, want emus naeve mich begós zwaor aom te haole en ik zag hièl veurzichtig:
‘Nou, die Marokkane reize waal erg vuùl op en neer nao Nederland. Of det zoeë leuk is in dezen tièd?’. Maar die taart goof neet op en schödde nog ens wild met euren boes haor: ‘Nou ja, het zijn wel allemaol hiele aardige luuj’. Ik veulde Dion Graus naeve mich op ziene stool schuùve en un paar kièr deep kuùme. Haos makde ik un groeëte fout en heel mien vraog net binne:
‘Nou mevrouw, wat zuujt geej gaer in Nederland wille: mièr-of-minder Marokkane?’. Ik kós mich nog net inhalde.

Van de operatiekamer kwaam un ald vruiwke in unne rolstool, de ouge diek in ut verband. Ut waas de mam van Dion Graus. En same lepe ze incognito van de ougpoli.