Unne vergaete niejaorsbreef

Det waas mich vruùger wat: ut opzegge van un niejaors-gedichje. Op schoeël hadde we det netjes mótte euverschriève. We hadde d’r wat einvoudige teikeningskes beej gemak, d’n breef netjes opgevouwe en met nao hoès genaome. Ik weit nag det ik um ónder mien kösse had gelag, want ut vurrig jaor waas ik um gans vergaete. 

Det waas nag wat, ós mam vroog niejaorsdaag smorges aan taofel:

‘Höb geej genne niejaorsbreef?’. Mien zuske smetde verschrik nao baove en kwaam truuk met un verfroemeld pepeerke. Ut ging d’r ens good veur staon, streek ziene petticoat glad, vouwde det pepeerke aope en begós:

‘As klein maedje höb ik unne groeëte wins

al un tiedje veur óch klaor

leeve mama, leeve papa

ik wins óch un hièl fijn niejaor!’

En intösse zoot ik mich te verbiète ‘Wao höb ik potdomme det rot breefke gelaote?’. Maar wie langer ik naodóch, wie mièr ik in paniek rakde. Ik schravelde op en neer op miene stool as-of det holp met naodinke: ‘Ik wis ut ech neet mièr’. Pap en mam klapde veur mien zuske en det straolde geniepig van oèr wies oèr. Ózze pap pakde zien portemenee en schoof un döbbeltje nao mien zuske. En ik waas totaal de klöts kwièt, ik kós mich zelfs d’n ièrste zin neet ens mièr herinnere.

‘En noow dich’, zag ózze pap.

‘Ik weit neet mièr wao hae gebleve is . . ‘, zag ik beteuterd en mien ónderlip veel zoeë wat op mien kinke. Ik veulde zónder te bäöke dieke traone euver mien wange rolle.

‘Nou det is mich ouk wat’, zag ózze pap, ‘dan zal ik ut zelf maar weer mótte doon’. Hae stónd op, keek gruuëts um zich haer en zag met gedrage stum:

‘Zalig niejaor

De kat schiet haor

D’n hónd schiet wors

Zalig niejaor de braodwors’. 

Idderein meus d’r hertelik met lache behalve ikke, ut jaor waas veur mich hièl treurig begós. Wie kós ik det vergaete? Det zuuj mich neet mièr gebeure.

Ut jaor daonao had ik metein oèt schoëel miene niejaorsbreef ónder ut kösse van mien bed gelag. Idderen aovend en iddere morge cóntroleerde ik of hae d’r nag loog. Op niejaorsmorge had ik um alvas in de tes van mien sóndigse bóks gedaon. En dao zote we allemaol beejein aan taofel op d’n ièrste morge van ut nieje jaor. Nao un paar sneeje kluntjese- en krintemik met diek de gój bótter d’r op zag ós mam:

‘Nou, ik dink det ózze Jan ziene niejaorsbreef waal wilt veurlaeze’, en ze lachde nao mich. Ós mam had daen breef natuurlik al lang zeen ligge beej ut opmake van mien bed. God wat waas ik zenewechtig, ik greep in mien tes en gelökkig ‘Hae waas d’r nag’. Hièl gruuëts ging ik naeve de kersboum staon en begós in ut begin wat stotterend:

‘Le-le-leeve pap, leeve mam, leeve allemaol

De kè-kè-kersboum is moèij verlich

En straolt op mien bliej gezich

De ka-ka-kamer is hièl moèij versierd

Want d’r wuùrd ein fieës gevierd

Dao-dao-daorum staon ik heej en zeg hièl bliej

Ut jaor begint vandaag weer gans opniej

Ik bin nag maar unne kleine mins

Maar waal met unne groeëte wins

Det iddere niejen daag

Óch bliedschap gaeve maag

Met de tesse vol met gelök

Ut ganse jaor aan ein stök

Nag efkes en dan bin ik alweer klaor

Un zalig en hièl schoeën niejaor’.

Idderein klapde veur mich, wat deej det good, ik ging weer zitte en ózze pap greep royaal nao zien portemenee. Hae haolde d’r ein blinkend zilvere döbbeltje oèt en schoof det nao mich toe. Hièl lang heb ik det döbbeltje nag bewaard, ut jeukde mich gaar neet in de tes. Ik kós d’r mich nag niks veur koupe en heb ut döks tösse doèm- en wièsvinger opgewreve en weer truuk gedaon. 

Smiddigs kwaam de femielie zalig niejaor winse. Idderein zoot aan de kóffie en un groeëte schaal met dieke sneeje krintemik stónd midde oppe taofel. Later krege de kaerels unne niejaorsborrel van ózze pap en de vrouwluuj krege un eierlikeurtje met un möpke slaagroum d’r op en zón klein laepelke d’r beej.

‘Ózze Jan haet unne hièle moèije niejaorsbreef’, zag ózze pap. Ik schrók mich kepot, want zuuj ik det waal dörve, zuuj ik det waal doon?

‘Doot maar jóng, det kins dich good’, zag ós mam. Ik froemelde det breefke oèt mien tes, streek um glad en ging naeve de kersboum staon. Ik kós natuurlik neet beginne met ‘Leeve pap en leeve mam’ en pasde kevieps de oorsprónkelikke teks aan:

‘Leeve omes, leeve tantes, leeve allemaol

De kersboum is moèij verlich

En straolt op mien bliej gezich . . . . . . ’.

Idderein klapde en ome Michel zag met un traon in zien ouge: ‘Det höb se godverdommes moèij gedaon’. En ik vluchde mich nao boète veurdet se mich det nag ens woele laote opzegge.

Gaer wil ik aafsloète met de letste zin van miene niejaorsbreef en wins óch allemaol ‘Un zalig en hièl schoeën niejaor’.

D'n allermoèijste kersstal

As ik truuk dink aan vruùger, dan waas der toch genne moèijere kersstal as dae beej ós thoès. Minse make al haos ach ieuwe langk unne kersstal, d’n ièrste wuùrt geneump in 1223. Franciscus van Assisië luùt in det jaor unne laevende kersstal make in Greccio (Italië). Weej hadde thoès unne zelf gemakde stal en unne hièle moèije geverfde en gevernisde beeldegroep.

Ut is 1957, ik zeen ome Aatje met ziene Solex beej ós achterum kómme. Ónder zienen erm un ald broen gelak kasdeurke van óngevièr 60 beej 60 centimaeter.

‘Det mótte waere’, zaet hae taege ózze pap. Dae pak det deurke aan en leet ut oppe taofel:

‘Groeët zat’, zaet ózze pap. En effe later zit ik beej ózze pap op de stang en naeve Aatje ziene Solex aaf fietse we nao de Wassum. Ze zette fiets en brómmer taege det ge-pappendek huùske, haole un zaag oèt de fietsetas en loupe naeve de Wassum aaf.

‘Heej mótte we zièn Piet’, zaet Aatje. En hièl presiès zage ze veer rechte berke-takke en unnen boes van die dieke wilgetakke aaf.

‘Det hebbe we alvas’, zaet ózze pap, ‘noow nag unne zwiek reetstengels veur ut daak!’. Die twieë ware neet al te spraokzaam en ik dóch maar al daen tied:

‘Wao höbbe die twieë ut in Gods naam euver?’. Maar ja, ik vónd ut al spannend genóg det ik mei moch. Zwiègzaam lepe we truuk en Aatje zag:

‘Laote we maar gelièk in de Wielder mos gaon haole’. De spanning noom beej mich toe maar ik beet op mien lipkes. Ik woel ut geheim ouk weer efkes veur mich zelf koestere. Aatje haolde unne jutezak oèt zien tas en ónder de dennebuim van de Wielder woort zorgvuldig ut moèijste mos verzameld. En dan weer truuk nao de Lieuwerikstraot, wao de ganse zooi in de beejkeuke woort neergelag. Ik had ut neet mièr en vroog wat beteuterd aan ós mam:

‘Mam wat zien die twieë eigelik van plan? Wat gaon die make?’. Ós mam begós te lache:

‘Un kersstelke . . . ‘.

De veer berketakke woorte op gelièke lingte gezaag en in un veerkant rechop det deurke geschroèf. Met de wilgetakke woort un spits daak gecónstrueerd, aan de berke stäönderkes geschoord en met lange naegelkes veurzichtig door Aatje vasgenaegeld. Toen woort ut reet van de Wassum kersrech verdeild euver de twieë daakhelfte. Aatje sneej met zien zakmets hièl presiès un paar wilgetakke euver de volle lingte in twieë. Aatje waas unne sterke remmel, det kós se zoeë zeen. En met die helfte woort ut reet op ut daekske vasgetummerd.

‘Godverde godnondedjuu . . . ‘, zag ózze pap wie hae zich met d’n hamer op zien vingers houwde.

‘Det zal kiendje Jezus neet gaer huùre’, zag ós mam die met de erm euverein det ganse spektakel op veilige aafstand volgde. Aatje noom ut tummerwerk euver en ózze pap knipde ut reet kersrech op lingte aaf. En dao stónd ós niej kersstelke en wat waas ut verschrikkelik moèij! Puur natuur! Ózze pap zörgde nag veur de ‘finishing-touch’. D’r kwaam nag un wilge stanketselke umhaer en wat aafhangend reet aan de veur en achterkant. Ós mam meus wie gewuùnlik de rotzooi opruùme en Aatje zoot al wièdbeins aan de heite kóffie te slörpe. God, wat waas ik gruuëts op die twieë gebreurs, ózze pap en op miene ome Aatje.

Smiddigs woort ózze nieje stal in de kamer op un taofel naeve de schouw gezatte. Ózze pap had van un alde koplamp van unne fiets verleechting gefiespernöld baove in de stal. Twieë stroumdräödjes woorte verbónde met twieë kopere lipkes van zón groeëte platte ‘witte-kat’ batterie. Door un luske van ein van die dräödjes euver det groeëte kopere lipke te schuùve ging ut lempke aan en oèt. Meisterlik moèij! De jutezak met mos oèt de Wielder woort noow aopegemak:

‘Potverdomme, det is mièr zand as mos’, zag ós mam verschrik.

‘Det zal kiendje Jezus neet gaer huùre’, probeerde ik ouk maar wat.

Ózze pap verdeilde ut mos euver de taofel en in ut stelke. Ós mam pakde de kersgroep oèt de kertónne doeës. Ein veur ein kwame ze oèt ut alde krantepepeer: ut kribke met kiendje Jezus, Maria, Jozef, d’n os en d’n aezel, twieë herderkes met wat schäöpkes. Ein schäöpke huùrde d’r eigelik neet beej, ut waas wat groeëter, wat lómper, had wat minder vorm, waas neet ge-vernis maar woort met de groeëtste zörg oètgepak.

‘Det is nag van mien moder’, zag ós mam. En as letste verschene unne kemièl en dreej wièze oèt ut krantepepeer. Ózze pap plaatsde alles hièl presiès op en in det greune mos. Ièrs ut kribke en de kneelende Maria en Josef d'r veur en d’n os en d’n aezel d'r achter.

‘Waorum staon d’r eigelik unnen os en unnen aezel beej ut kribke pap?’.

‘Nou jóng, det zal ik dich vertelle. Hièl lang geleje waas d’r un volkstelling in Blièrick. En Maria leep op ut lets en toen zat Josef zien ónbevlekde broèd op d’n aezel um van Tegele nao Blièrick te gaon. En toen brook ut water en kóste ze saoves neet mièr truuk nao Tegele. Ze kóste nerges un plaetske vinde veur de nach en toen höbbe Aatje en dien vader unne stal veur eur gemak. En dae stómmen os steit in de stal um wat wermte aaf te gaeve’.

‘En wat duit daen ingel baove d’n ingangk?’, vroog ik wiejer.

‘Nou jóng, taegeswäördig hebbe ze ooievaars die de kiendjes bringe. Maar in daen tièd gebeurde det door maedjes met un blauw kleid en hièle groeëte vleugels. Wie zwaorder ut kindje, wie groeëter de vleugels ware’.

Ik hoord ós mam nag zegge: ‘Piet, astebleef, vertel dae jóng gen droosjes’, en intösse zat ze zelf det ónuiglikke schäöpke van eur moder hièl doeën en hièl good zichbaar beej de kersstal. Nao de herderkes en de schäöpkes krege de kemièl en de dreej wièze un plaetske op de taofel.

‘Pap, waaorum zet ge die achter de kersstal?’

‘Nou jóng, det zal ik dich vertelle. Die dreej mótte ièrs nag 500 kilomaeter loupe, hielemaol oèt ut oeëste nao ut kribke en dao doon ze twellef daàg euver. Maar met dreej keuninge kriège ze un plaats doeën beej de stal. En daags dao nao ruùme we de kersstal weer op’. 

Ózze pap mak twieë stepkes achteroèt, stik zich un sigretje aan en kiek hièl tevreje nao zien allermoèijste kers-kreasie.

‘Pap, waorum haole de minse zich zoeë vuùl werk op d’n hals en det veur maar twellef daàg?’. Ózze pap kiek mich aan, ik zeen um effe naodinke en dan zaet-e gans langsaam:

‘Dees 12 daàg zien de kortste en smeis ut kaldste van ut ganse jaor. De minse zitte vuùl binne, doeën beejein en zeuke de wermte van d'n haard. Doeën beej ut kribke en dinke nao euver de zin van ut laeve. Ze mièmere euver vrede en wermte, euver leefde en gelök. Euver wie ut laeve begós met det kwetsbare kindje. Euver gaeve en neme, euver wie dreej wièze 500 kilomaeter loupe um det kiendje kedootjes te kómme bringe. Euver det minse mekaar ónderdaak en steun mótte gaeve, al is ut maar in unne einvoudige stal’.

‘Nou, ik vind det geej dae hièl moèij gemak höb’, fluùster ik en kièk miene pap gruuëts aan. Ik zeen un traon in zien ouge.

‘Altièd good zien veur de minse en de mós noeits wat truuk verwachte’, fluusterde ós mam die alles goodkeurend van unnen aafstand had aangehuùrd.

Zalig kersfieës veur óch allemaol . . . .

Mess-tins

Idderein dae in militaire deens is gewaes, kint se waal. Zón ónuiglik aluminium veerkentig pannesetje met die inklapbare draodstaole handvetjes. De grutste waas presiès 18*14*6 cm, de kleinste pasde dao umgekièrd in en waas 16*13*6 cm. In al zièn einvoud en lómpe vormgaeving toch hièl prakties. In mien herinnering ware ut van die óndinger, die akelig presiès in ós gevechsoètrösting pasde. As ik allein al truuk dink aan det kratse van de verket euver daen baom, mich loupe nag de rillinge euver de rök. Nao un paar kièr gebroèke kwame d’r alsmaar mièr van die ónsmakelikke kretskes beej. Ik weit neet wie ut kwaam, maar inens smakde alles nao die rot-kretskes. En al douwsde ze die penkes vol met good dempend legergreun óndergood! Met marsjeere bleve die rotkringe oervervaelend rammele op diene rök.

As ik truuk dink aan die ièrste maonde van mienen deenstièd, aan de velddeens en mien commando opleiding. Die aluminium mess-tins nome un  hièl veurname plaats in. In de schaemele pauzes stónde we allemaol in de riej veur unne scheut pislauwe, slappe, nao speulwater smakende kóffie. Neet te pruime, maar ja, d’r waas niks anders. Nao aafloup meuste we allemaol in éín tón met lauw water ós grei umspeule. Euver hygiëne gespraoke! As ik noow beelde zeen van die vluchtelingekampe op de televisie, dan mót ik dao aan truukdinke.  

Geregeld ginge we ouk ‘op bivak’, vruùger beej de verkenners neumde we det ‘op hike’ gaon. Lekker met de ganse bubs veer of vièf daag erges op de Drunense duine. Ièrs un gaat grave van 30 centimaeter deep wao se met dien gewaer en al in mós slaope, dao baove un half en gans aope puptentje, eigelik neet mièr as un aafdaekske. Hièl anders as beej de verkenners deej de ‘kampleiding’, in deens ouk waal ‘kader’ geneump, eur uùterste bes um de sfeer duchtig te verzeike. Wat un zootje lamzék en etterbèk. Det begós al smorges veur zes oor, met de slaop nag in de ouge woor se oèt diene slaopzak gejas. In dien te wieje ónderbóks in d’n boètehelm kald water haole um dich te wasse en dien tand te poetse. En det woord vergezeld door gespooj, geschrièw en gescheld van ut kader, ut kós neet flot genóg gaon. Ut ketje waas um dich dao genne reet van aan te trekke en gewoèn dien dink te doon. Nao hap-sloek wat broeëd en slappen thee waas d’r appèl en begós de velddeens. Want de altièd ónzichbare vijand wachde noeits.

Volgehange met gevechsbepakking begóste de oefeninge. Behalve ut kader, die ware luchtig gekleid in leechgreune hobbiepekskes. En maar schrièwe um det zootje óngeregeld in ut gareel te kriège. As ze noow gewoèn van te veure hadde oètgelag wat de bedoeling waas, wat ut plan waas, wao dae ónzichbare vijand zich had verschaole. Gewoèn netjes euverlegge wat de te volge taktiek waas! Niks dao van! We woorte as unne troep schäöp euver de hei en euver de kling gejaag. En wat doon opgejaagde schäöpkes? Die loupe allemaol de verkièrde kante op! En dan woorte we stampvotend met roeëd aangeloupe botköp oètgescholde veur óntzettende kloeëtzek. En net wie ik de leiding maar zelf woel euverneme, greep de sergeant-mejoèr ‘rücksichtsloos’ in. Hae schrièwde ós toe, as hae op zien fluitje blees meuste we nao um kièke. Bewoog hae dan met rech-opstaonde ónder-erm en gebalde voès op en neer? Dan meuste we as de sodemieter gaon renne! Maar deej hae det met gestrekde erm en gestrekde hand? Dan meuste we aan de kant van de waeg dekking zeuke! Ik woel nag opmerke det ik nag noeits un oorlogsfilm gezeen had waorin unne cómmandant in luchtig zomers pekske róndleep en loeihard met un fluitje veur de vijand verraojende signale had zeen gaeve.

Maar ózze sergeant-mejoèr joog ós alweer in de richting van unne plas water. We hoorte un vinnig fluitsignaal en zoge un gestrekte hand ónder unne vreselik geniepige rotkop. Dae klojo verwachde det weej dekking zuuje zeuke in dae plas módder, maar idderein makde un paar extra peskes en vleide zich in ut druuëge graas. Maar dét waas neet de bedoeling! Dus hae bleef ós op en neer jage euver dae plas met módderwater. We woorte oètgescholde veur mietjes, druuëgkloeëte en nag vuùl erger. En woorte net zoeë lang euver dae plas gejaag wies idderein d’r oètzoog as módderverkes. En hae ziene zin had. We lepe wiejer euver ut zoeë geneumde ‘eeuwige laantje’ keurig achterein, ikke as langste veurop! Ós böswandeling woort bruut verstoord door det rot fluitje. Ik keek um en zoog unnen erm op en neer gaon. Ik begós te renne, dae zwaore rot-helm boemelde scheif op mienen bums. Die kloeëte mess-tins rammelde in de gevechsbepakking, ut leek net of un ganse cómpagnie achter mich aanzoot. Maar ut volgende fluitsignaal leet maar op zich wachte, op det ieuwige laantje leek det waal un nieuwigheid te deure. Ik begós te twièfele en keek um! Gen trouwe volgelinge mièr te zeen! Waas ik noow zoeë flot, of . . . ? Ouk ut leweit van die rot mess-tins verstómde! Ik dreide mich um en zoog hièl wièd in de vaerte un piepklein kut-sergaent-mejuùrke staon. De res van de manschappe loog oèt te röste in dekking naeve de paad. Wat noow, dóch ik. Maar de sergeant mejoèr losde det keurig veur mich op. 

 ‘Oehoe . . .’, reep hae, ‘halloooo . . . heej zièn we!!’. Röstig wandelde ik ut ieuwige laantje truuk maar det vónd ózze sergeant-mejoèr gen good idee. As unne idioot begós dae te fluite, te stampvote en met die voès op en neer te ramme. Op ut ritme van dae rot-helm en die kloeëte mess-tins dribbelde ik truuk, mien kammeräöj lachde zich ut schómpes. En miene sergeant-mejoèr schold mich verrot, wat waas dae gojje mins laaiend, ik had haos met um te doon. Op zón moment hölp altièd wat mien moder mich gelièrd haet.

‘Schelde duit gen pièn, dae schöld haet d’r mièr las van as dich!’.

‘Ze kinne baeter um dich lache as um dich bäöke’. Dao mós ik toen aan dinke, maar neet al te lang want ut volgende fluitsignaal ging alweer.

Op ut ind van d’n daag stónd wat lekkers op ós te wachte, eindelik wat te bikke, unne dampende bak lekker ruùkende erwtesoep! Ut water leep in sträölkes oèt de vermeujde hóngerige muulkes, we stónde in de riej met ós mess-tins en ózze laepel oètgehóngerd in d’n aanslaag. Maar de kapitein besloot anders, hae ging met kers-rechte rök veur ós dampende soep staon. De rechter flap van zien roeëje baret hièl vinnig gans euver zien rechter-oèr getrokke. Kers-rech wie allein kapiteins det kinne. Ik dörf te verwedde det zien keurig geploèjde bóks tösse ziene strak aangespanne reet zoot geknepe. Ik zoog det hae zich stónd op te riète en hae leet zien ouge vernietigend op ós neerdale. Hae had zich kepot geschaamp vandaag, ut waas dramatisch wat hae vandaan had mótte aanschouwe, we hadde um wies ut uùterste geterg. Die soep hadde we neet verdeend, want zelfs snert waas nag ein te hoeëge waardering veur ós wangedrag. Zes man woorte aangeweze um ónder ós ouge un gaat van twieë-beej-ein te grave en unne halve maeter deep. En twieë andere meuste de soep daorin kiepere.

‘Dao gaon de deure belasting-cente van miene pap nao de kloeëte’, mómpelde van Voorst naeve mich. 

‘Wat zaes se dao van Voorst’, bulderde de kapitein. Van Voorst springk in de halding en wilt groete maar vergit det hae ziene mess-tin in zien hand haet. Hae houwt zich dao mei taege zienen bums en zaet:

‘Miene pap zuuj gezag hebbe det de kiendjes in Afrika dao hièl bliej met gewaes ware’, loog hae. De kapitein löp roeëd aan, óndertösse klettert dae lekkere snert in det gaat en steurt unne letste vleug van die dampende soep naeve ós hóngerige neusgaetjes. Van Voorst luùt demonstratief ziene mess-tin valle en klap ritmisch de ‘last-post’.

‘Van Voorst, vrièdigmorge op rapport CC’, schrièwt de kapitein en kiek neer op de sergeant-mejoèr, dae nederig knik.

Nou, det wuùrt weer noeëdrantsoene knauwele, vrees ik. Maar de sergeant-mejoèr juuëg ós naeve un paar veilingkisjes met petatte en wortele. We meuge de man un paar petatte en twieë wortele pakke. Eine met un wit jeske guuëf idderein ouk nag un braodwors, un stök bótter en wat zalt.

‘Zoeë, noow zörg zelf maar det ge wat te aete krièg’, reep de sergeant-mejoèr dae zich ech stónd te verknotere van de lol en leet ós aan ós lot euver.

‘Noow is ut, geluif ik, de bedoeling det we die mess-tins gebroèke um zelf wat te kaoke’, zuk van Voorst mich weer op. We kièke um ós haer en zeen idderein wat wazig en totaal verslage um zich haer klotse. Van Voorst en ik besloète same te werke. Ik maak un mess-tin breie sleuf in de grónd, keurig zoeë det de wind d’r doorhaer kin blaoze. Ik verzamel wat druùg holt en maak un veurke. Kleine tekskes ónderop, de groeëtere baovenop en wat dieke veur as ut straks good bört. Intösse zeen ik det van Voorst ós petatte en wortele met zien smaerige klevieëters fièn sniet en in ós groeëtste mess-tins flikkert. De braodworste waere met diezelfde hand in kleine stökskes oètein gerök en same met de bótter en ut zalt in dae mess-tin gekieperd. Mien veurke duit ut good, presiès wie ik det beej de verkenners gelièrd had.

‘Noow let op, want dit heb ik van mien broor gelièrd’, zaet van Voorst. Hae pak zien veldfles en schöd wat water euver ós ónuiglik aovendaete. En dan douwt hae dae kleine mess-tin op en in zien groeëter breurke.

‘Zoeë, noow hebbe we un echte hoeëge-drök-pan’, zaet-e gruuëts.

En efkes later staon twieë pruttelende mess-tins gebroederlijk naeven-ein op ein oètbundig knetterend holtveurke. En twieë Limburgse soldäötjes zitte as twieë kleine kleutertjes gebroederlijk naeven-ein te genete van de invallende kalde herfsnach. De mess-tins doon um beurte 'puffff'. Um ós haer zeen we poginge um ós te imitere. Petetjes waere veurzichtig gescheld, wörtelkes waere geschrap. Sómmige aete ze zelfs rauw! 

‘Snap ik neet, ut kump toch allemaol beejein in d’n boèk’, zeg ik taege van Voorst. En veur ut ièrs sinds un paar daag rolle we achtereuver van ut lache.

‘Det is waal lang zat’, stelt van Voorst effe later hièl professioneel vas. Hae haolt ziene mess-tin van ut veur, ik volg zien veurbeeld. We haole de deksels d’r aaf en potverdomme wat rook det lekker! Hièl sociaal stelle we ós veur ter beschikking aan twieë van die plarende sukkels naeve ós. 

‘Ik heb nag noeits zónne lekkere stamppot gehad’, zeg ik met de moel vol hièl trots taege van Voorst. 

‘Maar van dae snert zeg ik toch waal taege miene pap, det stelletje verrekkelinge, det pik ik neet’, vlook van Voorst. En ik wis det ziene pap un hoeëge pief waas beej de provincie, det wuùrt nag ‘grensoverschrijdende’ kritiek op defensie.

Ózze sergeant-mejoèr kump de troep inspektere en aanschouwt de verschrikkelik taegevallende kaokkunste van zien vertrouwelinge. Wat un eelènd. Maar dan blief hae ietskes té langk en té akelig doeënbeej ós twieë staon. Idderein waas aan het stuntele! En dao zote zien twieë stómme Limbo’s lekker te smulle oèt twieë dampende lekker ruùkende mess-tins met wortelestamp. Wat mót hae dao noow mei? Hae haet ut effe neet mièr!

‘Wilt ge ouk ens preuve sergeant-mejoèr, vuùl lekkerder as dae kloeëte snert’, sneert dae onverbaeterlikke van Voorst. Sergeant-mejoèr Houtekamer duit d’r ut zwiège toe, schöd met ziene kop en dreit zich um. 

‘Vólges mich duit Houtekamer ziene naam ièr aan en haet dae allein maar holtsplinters in zien boavekamer, want met verstand oètdeile stónd dae gegarandeerd wièd achteraan . . . ‘, zeg ik zachjes taege miene kaokmaat. 

En zoeë woord ut later, kalder maar zeker neet vervaelender.