Weej hadde in de femilie un tante Mieke, die waas getrouwd met ome Michel, un
broor van ózze pap. Ome Michel waas unne flapdrol, dae d’r zoeë maar van alles
oet kwatsde. Tante Mieke waas un hièle leeve vrouw. Ze hadde gen kinder, maar
zeej waas d’r waal óntzettend gek op. As se beej ós op bezeuk kwame, zoot tante
Mieke altièd op unnen hoeëge stool aan de taofel. Veur eur stónd dan zón
veerkentig pak sjèk en hiel hendig dreide ze sigretjes. Tante Mieke had
rimmetiek, de klevieëterkes, de polse, de inkels en de vutjes blónke van de
spanning en ware hièl diek. Maar ze klaagde noeits. Allein eur leef gezichje
vertrok van de pièn as se opstónd en meus bewaege. As de pièn dan weer te erg woord,
dan kreeg ze un goldspuit. Det vónd ik waal spannend en hièl interessant. Ós mam zag waal ens taege
ós:
'Tante Mieke is un erm deèr, die haet
altièd pièn’. En ós mam vónd det hièl erg, det kós se van ós mam eur gezich
aaflaeze. As klein menke ging ik altièd naeve tante Mieke zitte en streek hièl
zachjes euver eur gespanne hendje. Ze keek mich dan leef aan en lachde. Ze
streek mich door de waerse blónde häörkes en zag: ‘Wat bis se toch un lekker jónk’.
Noow gaon ik zelf al 75 jaor fluitend door ut laeve, noeits
wat gemankeerd. Nou ja, wat gebraoke, gekneus en wat pièn aan de kneen. Maar
vurrig jaor hadde ze mich toch good beej de kladde. Inens waas ik doeëdmeug,
had dieke hand, dieke veut en mien lièf deej euveral verrèkes pièn. Iers dóchte ze det
ik ut aan ut hert had, maar nao unne maond kwame ze d’r eindelik achter: Acute reuma en pseudo-jicht. Ik heb
unne vreselikken haekel aan tablette, maar noow mós ik d’r toch aan gluive.
Metein meus ik toen dinke aan mien tante Mieke en dóch:‘Ik gaon neet klage, ik zal d’r mei mótte
laeve’. En laote we ierlik zien, d’r zièn altièd minse die ut vuùl erger hebbe as mich. Maar toch velt ut potnondedjuu neet met. Ik waas zoeë maar in eine klap de helf van mien krach en
energie kwièt. Veural met kogelslingere waas det duùdelik te merke, ik goèj
inens tieën maeter minder. En dan zien d’r noow natuurlik van die kaerels die eindelik van mich
kinne winne. Det vind ik neet erg maar die kloeëtzek laote det op un vervaelende
manier weite van ‘Noow heb ik dich
eindelik te pakke’. Verleere duit gen pièn, maar die reaksies waal. Andere
vraoge bezörg: ‘Wat is d’r toch met dich aan
de hand?’. En dan vertel ik det terluips van dae rimmetiek. En wao ik ech van euver miene nek
gaon zièn die good-bedoelde advieze as: ut leet aan ut nate kalde waer, det
kump van die Corona-spuite, mós se maar genne alcohol drinke, det kump van dien
sporte en gank zoeë maar wiejer. De euvertreffende trap vind ik waal die zegge
van: ‘Och, det stelt niks veur. Det heb ik al
jaore, wie vuùl prednison sliks dich?’. En netjes zeg ik dan wat ik slik en
dan gebroèke zeej ut veervoudige. Bah bah.
Sorry, maar ik meus dit ens van mich aaf schriève. Laot mich maar wiejer
met rös en ik zal d’r zoeë min meugelik van laote merke. En al gaar neet euver
klage. Want iddere mins liet ut meiste van wat hae zelf veult.
De letsten tièd
dink ik döks truuk aan mien tante Mieke en bin nog mièr van eur gaon halde.
Want we hebbe allebei iets wat weej twieë same deile.
Rimmetiek.
