Sjakkie

Hae had gen tendjes en hae keek wat schael
Hae schravelde door de straot met kròmme beinkes
Hae zoot ouk neet op de gewoeëne schoeël
Maar as we boète ware um te speule
Dan waas-e d’r en repe we: ‘Dao kump Sjakkie’.

Hae waas neet slum en kwaam neet oèt zien wäörd

Met speule wis hae zich neet good raod

D’n bal schöpde hae alle kante oèt behalve de gojje

Maar hae waas hièl bliej as se met moch doon

En de meiste repe: ‘Kòm op goed zo Sjakkie’.

 

Met slech waer hòng hae aan de veurkant oèt de raam

Hae had veur idderein unne lach en reep dan ‘Hoi’

De meiste zweide truuk of hadde un vrintelik waord

En vrouw Maat stook euver met un kukske

En bleef effe staon: ‘Mien lekker jòngk Sjakkie’.

 

Hae heel van idderein, veural van jònge maedjes

En de liedjes van BZN ware veur um alles

Hae begeleide zichzelf op zien eige drumstel

Huùre en zeen verginge in detzelfde ritme

Wies mam vroog: ‘Kin ut ouk wat minder Sjakkie’

 

Hae had gaer pienda’s maar kòs ze neet biète

Hae pakde zich un hendje en goof die dan aan mich

En keek mich vraogend aan en dan wis ik al genòg

Effe fièn veurkauwe en goof um un bölke piendakiès

Zoeë oèt de moel: ‘Pienda lekka lekka Sjakkie’.

 

Hae wis zeker neet wat discriminatie waas

Zelfs ut waord oètspraeke waas um noeits gelök

Waas d’r emus verdreetig dan booj hae troeës

Unnen erm um de schouwer en daen blieje lach

En smiespelde: ‘Kòm maar heej beej Sjakkie’.

 

Verdomp good weite det hae toch waal anders waas

En zelf neet beseffe det d’r genne baetere bestònd

Kwaam hae emus taege met ut syndroom van Down

Dan waas d’r altièd daen blieje lach van herkinning

En zag-e: ‘Dae is net wie Sjakkie’.

 

Toch ware d’r minse die d’r niks van begrepe

Ze neumden um imbeciel en helen um veur de gek

Die gove gen sjoege as hae kòntak zòch

Ze sloten um boète of douwde um van zich aaf

En zagte: ‘Flikker op Sjakkie’.

 

Die minse hebbe gemis wao weej van hebbe genaote

Want wat waas dich toch unne fijne leeve mins

Daen blieje lach met dien muulke zònder tendjes

Hièl efkes aanrake, altièd good bedoeld

Effe knoevele: ‘Kòm ens heej beej Sjakkie’.

 

As ik Akwasi, Baudet of Rutte huùr kwazele

Dan dink ik ge meus òch hièl deep schame

Zwarte Piete, slavedrièvers en andersdinkende

Dan dink ik hadde ze um maar lière kinne
‘Mien allerleefste breurke Sjakkie’.

Vrede op aerd

Vrede op aerd veur minse van gojje wil, kiendje Jezus is gebaore
Maar wat is det waerd, effe kièke wie ut dit jaor is gewaore
Aan Rutte loog ut neet, want dae deej ós aanhaldend irritant belaove
Dae los alles op met de moel, daen ónderste stein kump baove

Vrede op aerd veur minse van gojje wil, kiendje Jezus is gebaore
Wat is d’r intösse van die zorgtoeslage-elders gewaore
Die wachte al jaore op erkinning en aafbetaling van eur schöld
Die minse zièn toch ech aan ut ind van eur gedöld

Vrede op aerd veur minse van gojje wil, kiendje Jezus is gebaore
Ouk die minse in Groningen wuùrd al vuùls te lang gezwaore
Maar zitte ouk nog steeds in ings in d’n tóch met al die scheure
Te wachte wannièr ze eindelik noow eur cente gaon beure

Vrede op aerd veur minse van gojje wil, kiendje Jezus is gebaore
Stikstof is blièkbaar ózze groeëtste vijand, maar det weite we al jaore
Maar noow inens leet de schöld beej die hard poejakkende pertiej
Ze schuùve inens de helf van al die boere ónbeschoef opziej

Vrede op aerd veur minse van gojje wil, kiendje Jezus is gebaore
Neet veur alles haet Rutte schöld, we hebbe um noow genóg geschaore
Want Poetin dreide dae gaaskraan toe en noow zitte we in de keld
Maar eigelik is det waal ut minste van al det verschrikkelik geweld

Vrede op aerd veur minse van gojje wil, kiendje Jezus is gebaore
Dink ens wat d’r van die ónschöldige minse in Oekraïne is gewaore
Die zitte in doeëds-ings in d’n ozel te razele met zien alle
Te wachte op die volgende raket die op eure kop geit valle

Vrede op aerd veur minse van gojje wil, kiendje Jezus is gebaore
Maar kinne we dan gaar niks doon, is alles noow verlaore
Kièk ens um óch haer, want ouk direk ónder ós ouge
Is stille einzaamheid, ermood en verdreet, wat neet zuuj meuge douge

Vrede op aerd veur minse van gojje wil, kiendje Jezus is gebaore
Wach neet wies ut te laat is, meschiens kin ik óch aanspaore
Klop gewoeën ens aan of spraek zoeë maar ens met daen erme mins
Bring leech en blièdschap, ouk as se um maar hièl vluchtig kins

Vrede op aerd veur minse van gojje wil, kiendje Jezus is gebaore
Allein zoeë is Blièrick ut begin van unne baetere waereld gewaore
Laot ós deze kers nog hièl lang veur idderein heuge
Ouk die mich meschiens neet meuge

No perros

Ut is zóndaag, ut is strakblauwen hemel en zón 20 grade. We gaon un stökske loupe naeve ut strand van Guardamar, altièd un feesje op zóndaag. De Spanjaarde hebbe dan ouk vreej en ald en jóngk gaon flanere euver de boelevaar en naeve ut kabbelende water van de Middellandse zieë. We bóffe, we vinde un plaetske veur d’n auto vlakbeej ut strand. In miene kop huùr ik inens Toeën Hermans zinge:
‘Mediterranee, zo blauw zo blauw,
met je mademoiselles, belles belles belles’
Veur ós leet ut breie zandstrand van Guardamar, we haole allebei deep aom en kièke um ós haer. Minse links en rechs euver de boelevaar en veur ós ouge schravele gruupkes minse door ut zand en speule de kinder in ut gaele zand. Marijke duit zich de schoon oèt en same loupe we euver ut met planke belagde paedje.

Ut zal toch neet, alle minse zièn keurig aangekleid, sómmige met korte rökskes of in de korte bóks! Maar veur ós leet zón bloeëte pensionada op un handdukske. Baove die stevige puuetjes ligge twieë enorme batse, ut liekene waal dieke meloene. Allein hebbe ze de kleur van bleike appelesiene met allemaol van die putjes in de schaal, ge kint det waal. Um de oeits smale heupkes óntwaar ik un zwart gordeltje met op ut midde van de rök un aafbuiging nao de grotte van Han. Un zelfde zwart reemke verdwiènt al gauw tösse die twieë dieke appelesiene. Ik kièk maar neet wiejer en we loupe door. Idderein kièk d’r nao en sómmige vrouwe slaon zich de hand veur de mónd.
‘Det zuuet toch neet oèt!’, zaet Marijke.
‘Die wilt allein maar opvalle, want broèn wuurt vandaag allein det reemke tösse die batse’, probeer ik.
‘Zoeë is ut waal weer good’, zaet Marijke.

Op gepaste aafstand speult unne vader met zien döchterke. Ze doon un tennis-spelke met van die kleine slaegerkes en zón zaach schoèmrubbere belke. Ge weit waal, die mós se hièl hard rake en dan nog vlege ze maar un paar maeter weg. Dae vader lök det waal maar det kiendje rak det belke maar half en vluug dan ouk nog ens neet in de richting van ziene pap. Maar dae haet genne zin um det belke te gaon haole en wies met unne priemende vinger tösse zien veut. En det maedje haolt braaf det belke en guuef ut aan ziene pap dae d’r weer unne duchtige mep aan guuef. Ocherm dink ik, die lol is d’r beej det kiendje flot vanaaf.

We loupe wiejer, twieë stelle zitte in un veerkant beejein met in de midde un täöfelke. In de gauwigheid zeen ik un fles roèje en un fles witte wièn staon, wat oliefkes en nog wat van die knebbelkes. Ze zièn drök aan ut klasjenere en eur kinder speule d’r naeve in ut zand. Ein menke rent met zien eimerke nao de zieë en löp veurzichtig truuk. Dao wuùrs se toch bliej van.

Twieë pensionado’s marsjére in gestrekden draf naeve ut water op. Allebei in de korte bóks en T-shirtje. En allebei fanatiek bewaegend met van die skiestök.
‘Die wille flot thoès zièn’, zaet Marijke.
‘Dan loupe ze waal de verkièrde kant op want det zièn Pruusse’, fantaseer ik. Ut is gek, maar as se effe heej bis dan haols ze die verschillende landsleute d’r zoeë oèt.

Weer un stökske wiejer zit un höpke ellende in ut zand. Un vruiwke van nao schatting dertig jaor zit met opgetrokke beinkes veureuver gebaoge met d’n tillefoon aan ein oèr. Schokschouderend zit ut te bäöke en te gebare met die andere laege hand. Det duit mich altièd verdreet as se zoe-wat zuues.
‘Det zit neet good’, zaet Marijke.
‘Zulle we dan maar efkes wachte, anders mótte we um dalik oèt ut water haole’, probeer ik d’r toch maar unnen dreij aan te gaeve.

We zièn haos beej ós vaste terrasje en passére un jóngk vruiwke met un leechblauw kledje aan. Ut is zich aan ut manicure en pedicure. Met zón schaermetske zit ut zich de häörkes van de bein aaf te haole. Óngeluiflik was se allemaol taege kumps op ut sóndigse strand. En die Spanjaarde halde zich keurig aan de regel: wie zièn gennen hónd taege gekómme. We schravele ós umhoeëg nao d’n boelevaar en vinde un plaetske in ut zunke:

‘Dos café américanos, por favor’.
En effe later zitte we te slörpe aan ós verdeende köpke kóffie.