Of gewoeën op zien Bliericks: ‘ut is wat frisjes vandaag’. Ut mobieltje guuef 8°C aan, maar ut zunke steit waal hièl gruuets te straole aan de strakblauwen hemel. Thoès in Blierick zuuj dit unne geweldige wintersen daàg zièn. Maar heej in Spanje beteikent det veur ut iers deze winter gen korte bóks en ouk maar det trainingsjèske aangetrokke. Toch gaon we wie gewuuenlik lekker wandele nao ut park op zeuk nao die lekkere tas heite kóffie beej Kiosko Maria. Ónderwaeges zaet Marijke:
‘Ut is waal erg röstig vandaag’.
‘Nogal klook’, zeg ik, ‘idderein zit met zien hundjes achter de gaaskachel’.
Maar weej neet, ouk beej Maria is ut erg röstig. D’r zitte waal twieë gruupkes Ingelse diek ingepak en doeën beej-ein um te gaon zjeu-de-boele. Binne haet Maria de groeëte gaaskachel vol aope gezatte. Ós twieë tasse kóffie en twieë tostadoos laote neet lang op zich wachte. Héérlik um zoeë d’n daàg te beginne.
Maar aoh jeej! D’r is der eine boète drök bezig in de struùk
um wat rotzooi op te ruùme! Maria gebaart hiel drök nao ós en wies nao un
akelig laege plek in dae moèje Kiosko. De twieë automate met die plestiek bèlkes
zièn weg. In de ein zote van die kleine speulgood-frutzelkes verpak en in de
ander wat snoep. Dae gojje mins is boète alles beejein aan ut rape um ut
achterin ziene auto te doon. De twieë apparate zièn kómpleet nao de filestijne.
Verschrikkelik, dus ouk in Spanje make ze alles kepot veur un paar loèzige
euro’s. Veur Maria waas dezen daag neet zoeë héérlik um te beginne.
D’r kómme twieë Ingelse dames en einen hier met veer van die
kleine witte dieke Maltézer hundjes. En potdomme, die gaon zich gewoeën boète
zitte. Ze zièn net aan eure ‘Café con leche’ aan ut nippe, dao springk dae man
op en begint óngezjeneerd te schelde taege ein van die vrouwe. We kinne ut neet
good verstaon umdet Maria alles good toe haet gemak. Maar die vrouwe doon net
as-of eur Ingelse neuze blooje en dae man wuùrt steeds kwaojer. Hae mak un
weg-werp gebaar en löp al scheldend weg. Ik zeg taege Marijke:
‘Dae haet genne las van de keld. Wat waas dae heit gebläökerd!’. Ouk veur dae
mins waas dezen daag neet héérlik um te beginne.
Weej zitte intösse zwiègzaam ós tostadoos nao binne te werke.
Det mót veurzichtig want ze zièn wat hard oèt d’n aove gekómme. Maar nao un
paar maond werk de ervaring ouk wat met. Kleine hepkes en dan metein wat weike
met werme kóffie. Heej, dao kump det vormeloos mormel aangesjok. Sorrie det ik
det zoeë zegk maar zónder te wille beleidige is det toch ech de beste umschrièving.
Ze haet vandaag eur allerletste vorme ónder unne hièle dieke graof gebreide
grièze jas verborge. En ze druueg zwarte handschoon taege de keld. De
wandelstok wuùrt aan ut täöfelke gehange en ze luuet zich valle op unne stool
vlak naeve dae groeëte gaaskachel. Maria haet ut effe drök, dus mót det mormel effe
wachte op de kóffie. En jao huùr, dao kump eure mins ouk aangesjok. Eur te diek
hundje pas zich aan beej ut tempo van ut baasje, ut velt nog net neet um. Wie
gewuuenlik zónder wat te zegge geit hae zitte, pak zien hundje oppe slup en
efkes later kómme de twieë tasse koffie. Det mormel duit zich einen handschoon
oèt en begint in die tas te reure. Wies heej is ut veur ós allemaol herkinbaar,
zoeë geit det idderen daàg. Maar dan gebeurt ut! Hae griep det sókkertäötje
beej ut puntje en schöt ut flink op en neer. Wie ik det ouk smeis doon um de
sókker nao eine kant te kriège. Maar potverdomme, zien sókkertäötje is kepot en
met un wièds gebaar vluùg de sókker alle kante op. Ik heb noeits geweite det d’r
zoeë vuùl sókkerkörrelkes in zón täötje zote. Det mormel zoot ónder, det hundje
kreeg de volle laog en hae vergoot zichzelf ouk neet te bedisse. Hièl zielig
keek hae nao zien laeg zekske en det mormel bewoog allein efkes de lippe. Ze
had de sókker euveral in de haor en op de jas zitte. Ut hundje spitsde de
uurkes en keek verdwaas um zich haer. En ik schoot óntzettend en ordinair in de
lach.
‘Nou Jan, hald dich un bietje in’, zag Marijke. Maar ik had ut neet mier. Ut
hundje woort op de grónd gezatte en flapperde alle sókkerkörrelkes van zich
aaf. Zeej bleef ónverstoorbaar zitte en hae ging met de bein wièd zitte en vaegde
ut meiste met twieë hand van zich aaf. Maria had ut ouk gezeen en brach un niej
täötje. Veurzichtig woort det aope gescheurd en in de kóffie gedaon. En alles
ging weer gewoeën wiejer as-of d’r niks gebeurd waas. Ouk veur die twieë waas d’n
daag neet zoeë héérlik begós.
‘Dit is zónnen daag det alles mis geit’, zeg ik taege Marijke.
‘Vandaag wuùrt neet gekaok en neet gefiets. We pakke d’n auto en gaon waal
erges wat aete’.
Veur alle veiligheid kéze we allebei as veurgerech un ‘Ensalada de salmón
ahumado’. Potverdomme wat unne oètdagend lekkeren telder is det. Ut water löp
mich in de moel. Ofschoeën de salade kómpleet verborge is ónder dieke plakke
geruikde zalm. Maar det deurt neet lang, ik slik unne kier en zeg taege
Marijke:
‘Det is pas ech wat um un aetentje héérlik te beginne’.