Niej kleier, alde schoon

As ik örges unne Gods-gruwelikken haekel aan heb, dan is ut aan niej kleier koupe. Mich interesseert ut eigelik ouk neet wat ik mich zelf aandoedel. Lets meuste we örges haer en mien vrouw zaet:
‘Trek dich toch ens wat fleurigs aan, dich altièd met dien dónkere T-shirts!’. Dus ik trok dae kleierkas met taegezin aope, zóch mich un vaal leechgreun polo-shirt oèt, un dónkergreune lang bóks en greune suède schoon met broèn zök. Mièr veurjaor kin haos neet, toch? Hièl gruuëts kóm ik de kamer binne en mien vrouw krieg haos un begaoving:

‘Maar Jan, kièk ens wie se d’r oèt zuùs, det guuëf ut toch neet. Zoeë neem ik dich neet met, ik schaam mich kepot, wat mótte de minse waal neet dinke. Die kièke mich dao op aan! Met die vale plekke op de kneen, die bóks had se al lang mótte weggoèje’. Ik haop det vuùl kaerels zich heej in herkinne, anders veul ik mich nag mièr allein staon.

Vruùger as klein menke had ik det al. Metein oèt schoèl die alde korte bóks aan, det verslete bloesje en die módderlaarze makde ut aaf, heerlijk. As d’r nieje kleier meuste kómme, dan deej mien aldste zuske det waal. Maar sóms meus ik met nao ut dörp en det waas ech un strafexpeditie. Ik waas allein euver te haole as se mich somers un ièske belaofde of swinters un frietje. God, wat had ik dao unnen haekel aan. Meschiens kump det ouk waal door d’n alde van Baerde-Trienekes, Dae leep met zien dieke sigaar door zien zaak en as ut um te lang deurde dan ging dae d’r zich met meuje. Ik weit nag det dae mien niej bóks achter beejein froemelde en zag:
‘Die bóks pas det menke presiès, ut mak um unnen echte kael’. Maar wie hae losleet, veel mich de bóks op de schoon. Sinds daen tièd woel ik allein nag nao de stad, nao C&A.

Wie ik ging werke beej de Pope meus ik van mien eige geld kleier koupe en idderein vónd des se d’r dan netjes op huùrsde te staon. Met loeëd in de schoon ging ik dae zaoterdigmorge met mien fietske nao de stad. Totaal de waeg kwièt leep ik door die ónmeugelikke lange rieje met bókse en jeskes. Ik rakde ech in paniek beej de gedachte det ik die allemaol meus passe. Wie vind ik noow zoeë flot meugelik de gojje, wat zuuj mich ut beste staon, wao mót ik beginne? Ut ings-zweit brik mich oèt. Dao kump un schoeën maedje op mich aaf, ouk det nag!
‘Kin ik óch örges met helpe?’, zag ut en noom mich van baove wies ónder in zich op. 
‘Gaer, ik zeuk twieë lang bókse en un colbaerjeske veur op ut werk. Maar waal gaer bókse die un bietje wièd zitte van dunne stóf want ik heb dieke bein van ut sporte’. Ut leep weg en leet mich staon beej die lange riej met bókse. Efkes later kwaam ut truuk en heel mich un bóks taege miene ziejkant.
‘De lingte is good, pas die maar efkes’. Ut leep veur mich oèt nao de paskamer en ik begós met mien verkleijpertiej. Ik kreeg ut al benauwd wie ik ut gerdienke dichtrok. En wie ik ut gerdiènke weer aope makde, stónd det aardige maedje dao al te kièke. Ik veulde mich wat beschaamp wie ut zien ouge naeve mien bóksepièpe leet gaon: 
‘Geej heb toch un extra lengtemaot nuùdig, wach heej maar efkes’. En inderdaad, de volgende twieë bókse zote mich wie gegaote. Zónder wiejer nao de priès te kièke wis ik ut al: ‘die pak ik allebei’. Hièl bliej schoof ik ut gerdiènke aope en dao stónd mien pasmaedje met un paar colbaerjeskes euver zienen erm:
‘Ik dink det die óch waal good staon’, zag ut en leep weer weg. Ik pasde un gaelbroèn jeske met un beejpassend gaelbroèn zjieletje met un dónkerbroèn ruutje. Ik had ut noow waal gehad en dóch met die twieë bókse en det jeske bin ik veurluipig waal weer oèt d’n brand. Maar mien paspupke is nag neet klaor. Ut beklots mich, froemelt wat aan miene taille-band en zet de schouwerstökke effe rech. Ut mak twieë peskes achteroèt, trek zien móndhukskes wat op en löp weer weg tösse die lange rieje. Dao kump ut weer truuk met twieë euverhaemde en unne kleurige blauwe slieps met un roeëd werkske d’r in. Ut leet dae slieps op ein van die euverhaemde en held zien kreasie taege mien jeske: ‘Dit steit d’r erg moèj beej’, Ik bin gans verkoch en en koup die maar d’r beej. Ik gaef mich gans euver aan mien paspupke, emus aankleie is blièkbaar ouk un vak!
‘Kin ik dich ouk neet d’r beej kriège’, zeg ik taege det maedje. En hièl efkes lach ut en löp met mien aankoupe veur mich oèt nao de kassa. Ut leet mien nieje garderobe op die inpaktaofel en verdwiènt weer tösse die lange rieje. 
‘Bedank hè’, roop ik nag maar ut reageert neet. Saoves gaon ik met mien nieje kleier nao ós thoès. As ik de kamer binne kóm zaet ós mam:
‘Moddómme jóng, wat bis dich sjiek! Noeits gewete des dich zónne gojje smaak hads!' En ik dóch det maedje mót ik in ière halde!

Veur de kómmende jaore bin ónder de panne, as ik kleier nuùdig heb gaon ik nao C&A en zeuk mien eige paspupke. Ut blief waal wat aafstandelik, en det huùrt ouk zoeë, maar ut wet presiès wat mich pas en vind altièd weer wat anders. Wies dae kièr det ik um neet vónd. Ik kós ziene naam neet en meus aan ein van die ander maedjes umschriève wie ut d’r oèt zoog:
‘Aoh nae, det werk heej neet mièr, det is de vurrige maond getrouwd’.
‘Nou, dan steit dae d’r good op veur de res van zien laeve’, zag ik nag maar det maedje begreep mich neet.

Intösse is d’r ein en ander veranderd in mien laeve. Nae, ik heb nag altièd unne verschrikkelikken haekel aan nieje kleier koupe. Ik loup ut leefste ‘casual’. Maar mien Marijke wet presiès wie ut mich gekleid wilt zeèn. Ik hoof neet mièr de deur oèt en maar good ouk. En of geej ut geluif of neet, ik schrièf dit verhäölke met aan de veut broène zök en die zelfde hièle alde aafgetrapde greune suède schoon.

Niej kleier en alde schoon, unne haekel um aan te kómme en ónmeugelik um weg te doon.

Slaopkamer geheime

Ik lig op de rök in bed met mien hendjes ónder miene bums. Ik weit ut nag good, ut is 1953 en euver un paar maond doon ik de ièrste kemuùnie. De slaopkamer van mien zuske en mich leet aan d’n achterkant van de Lieuwerikstraot nummer 13. Op de holtere vloer leet van det kalt riebelig leechgreun zeil, de zuùs presiès wie de planke ligge. Veur de raam hingk un dónkergreune gerdièn. D’r staon twieë einpersoènsbedde op. Ut kop- en vote-eind zien simpel gemak van zón leechblauwe rónde buùze, die un leechgreune plank inklemme. Op unne goodvaerende spiraalbaom leet un harde kepok-matras. Dao kin se lekker op springe wies aan ut plefónd, allein rak dae spiraalbaom dan waal de grónd. En det vinde ze beej ós ónder in de hoèskamer gaar neet leuk. De ónder- en baove-lakes zièn van det pluùzige flanel, net wie ut kösse-euvertrek. Twieë daekes, un blauwe en un gaele, make de bedde oètnuùdigend genóg um in te slaope. Aan ut plefónd hingk un wit porseleine lampe-kepke met un fièn blauw rendje. Tösse de bedde leet un groeët roets-metje en taege de moor un beejzettäöfelke met un zelf-gehaak kledje. As enige sier hingk d’r un print van Jetses aan de moor. We hebbe baove gen water en gen huuske. Op d’n euverloup, ónder de zöldertrap, steit unne pispot zoeëdet we snachs neet nao ónder hove. Geej kint ze waal, zónne umgekièrde witte geëmailleerde Duitse soldaotenhelm met un fièn blauw rendje wao se presiès tösse mós mikke. Met unne duchtige breie rand um op te zitte en un groeët oèr um good te kinne drage. En vergaet óch neet, mien bed steit as-se-binne-kums links ónder de raam taege de moor.

De klokke van de Lambertuskerk luùje, d’n daag begint, ut is smorges vruùg kwart veur zeve. Ik schuùf de gerdièn aan de kant. Wat unne moèje morge, wat un geweldig oètzich. Ónder mich leet ózzen haof dae un bietje taps toelöp nao de Smeliënstraot. Rechs doemp de moor van Rooijakkers op met die moèje moorschildering. Links de mièr bescheide moor van van Beek op nummer 9. Rech veur mich leet de Smeliënboer, un lange lieëge witte boerderiej met ónder langs unne zwarte getèrde rand. Ut ingezakde daak mak ut plaetje veur mich ónvergaetelik. Links daovan in de wei steit un paerd van Frankena. Rechs van de Smeliënboerderiej schiènt un fel gael leech oèt de groeëte glaas-in-loeëd-rame van de kerk. Ik gaon op mien kneen zitte en steun met de ellebäögskes op de vinsterbank. Um mich det allemaol good aan te klotse. Dao kump Sef de Smeliënboer nao boète, dae mót zeker nao ut huuske um te poepe. Oèt de paort beej van Beek kump ein van de jónges op snippenäörtje aangesprint, dae mót dink ik de mis deène. Efkes later zeen ik Roeska kómme, det is ós buurvrouw. Gans in ut zwart met eur tasje ónder d’n erm löp die met eur krómme puùtjes nao de kerk. Beej Rooijakkers geit baove in ut neij-atelier ut leech aan. D’n daag is begós.

Un paar waeke later ligge we saoves weer ens vuùls te vruùg in d’n bóch. Mien zuske en ik zien aan ut kuite wies tot ze det ónder in de hoèskamer zat zièn. Mien aldste zuske wuùrt nao baove gesteurd um ós in ut gareel te kriège. We huùre um ‘doebedoebedoep’ de trap opkómme en weej duike kevieps ónder de lakes. Hèt vluug beej ós de kamer op en ik huùr um net aanzette: ‘Wat mót det heej met óch . . . ‘. Maar det gladde metje op det roebelige schoeën gepoetsde zeil ónderbraeke um. ‘Zjoeppp’, duit ut metje en efkes daonao huùr ik ‘Ploeffff . . ‘. Mien aldste zuske schuut met zien ranke bein ónder mien bed en de res vluug d’r vanzelf achteraan. Ut kin zich nag net vasgrièpe aan de rand van mien bed en kiek mich verschrik rech in de ouge. ‘Stelletje neetnekke, noow is ut ech gedaon of d'r gebeurt wat!’. En ut schravelt zich nuùtelik umhoeëg, veult zich aan ziene baom en weej lache ós kepot op ós kepokmatras.

Mien twieëde zuske det luuës vuùl, zoeë had ut unne kièr ‘Erik of het klein insectenboek’ gelaeze. Saoves aan taofel had ut ós dao euver verteld. Det bukske ging euver unne Erik Pinksterblom dae neet in slaop kós valle. En dae toen hièl klein woort en in un schilderie aan de moor spróng. En dae belaefde toen van alles met allemaol inge bieësjes um zich haer. Nou, en det verhaol leet mich neet mièr los. Saoves loog ik in bed en kós neet slaope, mien ouge woorte getrokke nao die print van Jetses beej ós aan de moor. Maar ik woel det neet en keek umhoeëg nao de lamp aan ut plefónd. Maar steeds woort ik weer getrokke nao die print met allemaol van die hièle akelige bieësjes. Ik dóch: wat gebeurt d’r as die spinkes of die kaevers noow inens aeve groeët ware as mich? Ik trappelde met de bein en pakde met mien hand de rand van ut bed vas. Ut waas net of ik hièl klein woort, ik veulde mich krumpe! Of waas ut net of die bieësjes hièl groeët woorte? Krampachtig klampde ik mich nag vaster aan mien bed wie ik zoog det die bieëster op die print inens begóste te bewaege. Ze strekde eur tengels nao mich oèt. Wie ik de volgende morge wakker woort, waas ik zoeë bliej wie unne gek det ik nag aeve groeët waas as gisteraovend. Ik keek nao die print aan de moor en ik veulde mich inens hièl röstig waere wie ik zoog det die moèje bieësjes doeëdstil ware bliève zitte.

Op unne gojje aovend gaon ik nao bed, ós mam haet un ièzere kroèk tösse de lakes gelag. Netjes toegeknup in unne katoène luier. Ut bedje is lekker werm en ik schuùf de kroèk veurzichtig nao mien vutjes. Ik veel metein in slaop. Inens schrik ik wakker, boète begint ut te ónwaere, ut kump steeds doeënderbeej. Felle lichflitse verleechte de slaopkamer en kort daorop: ‘Pats, kraakkk rómmeldebómmeldebóm . . ‘. Ut hertje klop mich in de kael en mien zuske begint te schrièuwe as-of ut aan un mets hingk. Ós mam kump nao baove, sop ut palmtekske in ut wiejwatersbekske en we waere allebei gesop. Ze geit beej mien zuske op de rand van ut bed zitte en zaet: ‘Bin maar stil maedje, det drief zoeë vanzelf weer euver . . . ‘. Maar ik had ózze pap al ens hure zegge det ónwaer döks baove de Maas blief hange. En volges mich waas det toen ouk. Ik merkde det ós mam ut d’r ouk neet op had. Ik loog volledig gestrek in bed, uigskes wièd aope um genne flits te heuve misse, de hendjes hele stevig de rand van de daekes vas. Ós mam begós te zinge um ós te truùste. En ós mam die kós hièl moèj zinge. Ik had nag noeits unnen ingel huùre zing, maar zoeë mót det óngevièr klinke. Ze zóng dreej liedjes veur ós: ‘Ach vaderlief toe drink niet meer', 'Achter in het stille klooster' en as letste 'Aan de muur van ’t oude kerkhof’. Ik zoog un dieke traon euver eur wang rolle en ik mós slikke zónder det ik wat had um te slikke. Langzaam-aan woort ut boète weer röstig, hièl wièd e-weg rómmelde ut nag wat nao. Ós mam stopde ós in en we vele metein in slaop.

De volgende morge makde de klokke van de Lambertuskerk mich weer wakker. Ik kroop met miene kop ónder de gerdièn door en keek nao boète nao mien eige Blièrickse kièkdoeës. Roeska van beej ós naeve leep  met eur krómme puùtjes nao de kerk. 

Alles waas weer gewoèn maar hièl biezónder as ik dao noow aan dink . . . .

De Wiènkelder, noow un ech kerkhaof

In 2016 schreef ik un stökske ónder ut köpke ‘De Wiènkelder, un Germaans kerkhaof’. Vanmorge, we ware ech 2,5 waek neet boète de deur gewaes. 
‘As d’n auto ut nag maar duit’, zag ik taege Marijke. We zuuje beej de Wiènkelder un röstig plaetske zeuke, wièd e-weg van idderein, um van ózze eige meigenaome kóffie te geneete. De zandheuvelkes ware nag good te zeèn, ik meus efkes umhoeëg klumme. Had ik ut maar neet gedaon, ik schrók mich ut laplazerus. Allemaol troep, rotzooi, zwerfaafval, aafgebraoke tek en niks ónderhalde. De traone kwame mich op want dit is un historisch stökske grónd det zeker mièr respek verdeent. Dit schreef ik d’r toen euver: 

Tösse Blièrick en Grubbenvors leet doeën beej de jachhave de Wiènkelder. Un klein bösgebied, det wuùrd gekenmerk door hoeëge natuurlikke heuvels. We zuuje ut ouk hièl eigewiès Blièrickse Maasduine kinne neume. Wat vuùl minse neet weite, ouk dit is alweer zón historisch belangrièke plek. Ritmeister Johannes Apollonius Ort (1842-1908) deej ónderzeuk in de 19de ieuw in de Wiènkelder. Wie hae det zoeë moèj beschrief, op keteerke gaons van de Sint Annakapel, op ut gróndgebied van Grubbenvors, tösse de boerehoeve Oude Erf en de Maas. Ut waas ein Germaanse begraafplaats, en ritmeister Ort haet un stel van die graafheuvels óndek en oètgegrave. Ze looge netjes ónder aan de heuvels of in de dale tösse die heuvels. Keurig, bijna plechtig ónder kleine graafheuvelkes. De urne, die hae dao aantrof waren gebakke van leim, vermingk met kleine steinkes. Ze ware erg broos, en d’r is maar ein urn in zien gehièl bewaard gebleve. Ritmeister Ort schónk um aan ut Rijksmuseum van Oudheden in Leiden, in de ‘Staatscourant’ van 11 april 1884 laeze we: ‘Ruw bewerkte, en slecht gebakken urn, met verbrande beenderen. Hoog 24, middellijn 22.5 cm’. De wande ware erg diek en aan de vertikale strepe kós hae zeen det d’r vorm aan gegaeve waas door met ein veurwerp van baove naor ónder te strièke. De Wiènkelder besleit gen groeët oppervlak, en wao de naam oorsprónkelik vanaaf kump, weite we nag neet. Meugelik haet ut iets te make met wilge (wieje) en/of met de keule ligging (kelder), wae zal ut zegge. Tösse de Wiènkelder en de Maas leet noow de jachhave. Ik weit nag good wie ik dao 60 jaor truuk al kwaam met miene step. We meuste effe door ein klein stökske dónkere bös, lekker keul door de schaduw van de buim op die zandheuvels. Ik weit nag wie we un paar jaor later in de Wiènkelder as kwaojónges ginge zeuke naor die prachtig gedreijde stök, die se in die dichte bös kós vinde. Of nao ónder kós rölse van dae hoeëge zandberg, en zoeë maar lekker kald water kós drinke aan die brónne in de baek.

Toen wis ik det nag neet, maar zón twieë doèzend jaor geléje leep ónder naeve de Wiènkelder unne Romeinse waeg. In d’n tièd van ritmeister Ort kós hae nag duùdelik in ut landschap ut verloup van dae waeg herkinne. Kómmend vanaaf kestièl de Berckt in Baolder beschrief hae det as volg: ‘Tusschen den genoemden watermolen en het dorp ligt een gedeelte van dien ouden oeverweg met twee zijwalletjes, die bij meeting 20 m van elkander bleken te liggen. Verder loopt de weg naast een hollen weg door de akkers recht op de twee windmolens te Blerick aan en verder naar de kapel van Sint Anna. Hier volgt hij den hoogen kant die van achter deze kapel, langs den Wiènkelder naar Grootraai loopt. Tusschen Blerick en Grubbenvors loopt de weg langs de germaansche begraafplaats de Wiènkelder’. Pak d’r óch ens ein alde kaart beej, en ge kint de roete bijna zelf oètteikene. Ouk de 19e ieuwse Limburgse archeoloog Jos Habets (1829-1893) leet de Romeinse waeg de Maasoever volgen. Hae verwaorde det in 1881 as volg: ‘Blerick verlatende gaat de weg iets af van de Maas en neemt zijn richting op de kapel van St. Anna, in rechte lijn langs Oud Soest en Gebroken Slot naar Grubbenvors, aldaar de kerk rechts latende liggen’.
In 1966 beschrief Coehorst ut nag duùdelikker: Naeve ut kestièl de Berckt in Baolder euver de Romeinewaeg nao de watermeule beej de Springbaek. Van heej oèt naeve de Meulebös volge we keurig de Nieborgstraot. De waeg leep wiejer richting Groeët-Boller, ut Sint Annakepelke, en ónder langs de Wiènkelder nao Groët-Raai beej Grubbenvors. De hièle waeg waas ouk toen nag duùdelik te herkinne door ut hoeëgere ‘lijnelement’ in ut landschap. De boere klaagde destièds det d’r op ut alde ‘wegcunet’ bijna niks good greujde. Un ‘cunet’ is ein oètgegrave strook in neet good dragende grónd. Dae woord dan opgevuld met zand en keezel, en in feite waas dao mei de waeg al klaor. De Romeinewaeg had euveriges un hièl logisch verloup, hae volgde gewoèn de hoeëger gelaege rand van ut Maasterras door gans Blièrick. En aeve logisch waas de ligging van ut Germaanse kerkhaof naeve de Romeinse waeg waeg beej de Wiènkelder. 

We ginge ós maar met de rök nae de Wiènkelder zitte. Ik makde un paar foto’s en Marijke zag:
‘Geis se dao un stökske euver schriève?’
‘Det heb ik al ens gedaon, maar ut zuùt d’r noow nag vuùl slechter oèt’. 
Thoès gekómme heb ik die foto van mich gezóch beej de Wiènkelder van 60 jaar truuk.  Ik zet ut nag maar unne kièr op miene weblog.
‘Maar wat mót ik d’r baove zette? De Wiènkelder, noow un ech kerkhaof!’.
Ik zoot nag effe te dinke wat veur bestumming ze det kóste gaeve? Inens schoot ut mich te binne: 
‘Un natuurbegraafplaats . . . die Blièrickse veule zich zeker thoès beej de Germane’. 

Ik zal mienen blog nao de stadsarchivaris steure, meschiens hölp ut . . . ? ?

De Loj 1963

Mien vrinde ware beej de verkinners maar det waas neet zoeë mien dingk. Ik had genóg aan atletieke beej Festina en roepzakke op ós Lieuweriksveldje naeve de deur. Wies Jo en Cor mich op unne kièr vroge: 

‘Wil se neet met ós beej de Rowans kómme?’, toen woort ik niejsgierig. Rowans det ware de aldere verkinners vanaaf de 15 jaor, mièr gerich op zelfstandig waere en ut óndersteune van de welpe en de verkinners. Ik leet mich te mekkelik euverhaole en ut waas metein duùdelik, d’r waas gen plaats veur ós in Ons Huis:

‘Bouw óch zellef maar wat’, krege we te huùre. Dus ginge we ós eige hónk bouwe baove de groeëte zaal, in die ruumte tösse ut daak en ut plefónd. D’r woort holt verzameld, gezaag en getummerd wie nag niej. Of det bouwkundig allemaol waal kós, dao woort neet aan gedóch. Maar weej zote nao un paar waeke hoeëg en druùg tösse de spante van Ons Huis. Ut volgende projek waas ut aaftummere van de neste van de welpe met plenk met vuùl boumschors. En um ièrlik te zièn waas veur mich de lol d’r al flot van aaf.

Dae twieëde staonde van rechs bin ik

In augustus det jaor ginge de verkinners op kamp en woort aan de Rowans gevraog of ze unne ‘fourageur’ kóste levere. Nemus reageerde dus ik stook maar de hand op zónder te weite wat det presiès inheel. Met un klein gruupke fietsde we veuroèt zón 25 kilomaeter nao Wellerloèj. Aangekómme op ut kampterrein kreeg ik un tent in de klevièters gedouwd en un plaats aangeweze. Ik mós un koèl grave van veer-beej-ein en anderhalve maeter deep. Nou, det waas kaasje veur mich, op ut Lieuweriksveldje hadde we waal groeëtere koèler gegrave:

‘Zoeë is waal good, dalik zit se aan ut gróndwater’, zag Jo Wijnhoven en same zatte we de tent op baove de koel. Ónderin lag ik wat takke en dao baovenop kwame de doeëze met aeteswaar: bótter, melk, sókker en zalt, neum maar op. Ik spróng kevieps oèt mien koel en woel nag mei helpe met ut opbouwe van de kaoktaofels. Maar dao moch ik mich neet met meuje, ze douwde mich aan de kant, dao ware andere veur aangeweze:

‘Gangk dich maar beej d’n boer petatte en greunte haole. Det is al besteld en betaald. Heej de paad aaf en as se oèt de bös kumps zuùs se die boerderie rechs ligge’, zag Jo Wijnhoven. 

Ik snudde mich miene fiets en ging op paad. De groeëte scheurdeur stónd wagewièd aop en ik reep:

‘Hallooo . . . ‘. Ut deurde neet lang wies de boerin kwaam, potverdomme wat ein stök. Ik zeen ze zoeë nag veur mich. Un vrintelik en fièn geteikend broèn gezich, um de haor zónne roèje zakdook geknup wie weej dae met de vastelaovend um de nek heie. Unne dónkergreune bloès met de knuip aope wies aan d’n boèknavel. Unne strakke vettige dónkerblauwe rok en dao ónder un paar stevige broène bein in zwarte lieëge stevels. Ze waas vuùls te ald veur unne sneuzel van 16 jaor maar ut hert klopde mich in de kael. Dit waas noow ech un moèj stök um same koèle met te grave, ik stónd eur met aope moel aan te klotse:

‘Dich kumps zeker de greunte haole veur ut kamp van de verkinners’, lachde ze taege mich.

‘Jao mevrouw, petatte en greunte, as ut klop is alles besteld en betaald’, mómpelde ik hièl verlaege. 

‘Kóm maar heej, halde geej ówwe fiets maar vas’, en ze snudde zich die zwaore kis van de grónd en zat ze achter op d’n draeger. Potnondedjuu, wat un sterk vrouwmes! Same zatte we die kis vas op d’n draeger en mien puber-uigskes woorte wie magnéte getrokke nao twieë stevige borste, die zoeë maar gewoèn los hónge in daen dónkergreune bloès. Volges mich hei ze det good in de smièze:

‘Wie vinde geej ut heej in de Loj’, vroog ze.

‘De Loj . . ?’, en mien wengkes begóste te gleuje van schaamte.

‘Jao, veur oow meschiens Wellerloèj!’, zag ze.

‘Nou . . ik bin pas heej maar geej heb unne geweldige inkièk’. Ik schrók van mien eige wäörd maar ut waas waal ièrlik, gemeind en veróntschöldigend tegelièk. De vrouw lachde hertelik. Ik stapde op miene fiets met ein hand aan ut stuur en de ander aan die zwaore kis met greunte.

‘Waal truuk bringe’, reep de vrouw en wie ik umkeek zoog ik det ze mich naozweide. Ik woel nag truuk zweie maar flikkerde haos um wie ik de kis losleet.

Truuk op ut kamp waas de ganse kliembiem intösse met de fiets aangekómme. Ut waas eine groeëten toemel ónderein en ik trok mich röstig truuk beej mien eige fouragetent. Taege d’n aovend zoot idderein te aete en ik zoot beej mien koèl veur as d’r emus wat nuùdig had. Dao kump aalmoezenier Valk: 

‘Aah Jan, kan ik mich zelf un pekske bótter pakke?’, zag hae. Keplaon Valk waas unne aardige mins, we hadde waal ens beej um thoès vergaderd met de Rowans. Hae droog gen langk zwart kleid wie ózze pestoèr, maar gewoèn un strak zwart pak. Maar dao ónder waal un zwart euverhaemp met zón wit stièf bäördje.

‘Ik wil ut ouk waal veur óch doon want de koèl is good deep’. Noow mót ge weite det hae un stök kleiner waas as mich. Maar ós kepläönke zat hièl waers zien hand op zien häöpkes, höfde zien rechterhand wat aafwaerend op en keek mich aan as of hae woel zegge:

‘Wat dinks dich waal neet van mich, ik bin mans genóg’. Hae zat zien hand links en rechs van die koel en ging zich op de huukskes zitte um mekkelikker in de koèl te springe. En toen gebeurde ut, presiès rech veur miene snufferd:

‘krrrrrrtttt . . ‘

Zien keurig gestreke strakke zwarte gespanne bóks scheurde wagewièd aop van de rök wies in ut heilig kruuts. Un akelige witte ónderbóks stook inens fel aaf taege d’n achtergrónd van die zwarte bóks en de invallende duùsternis. Ut leek waal un heldere nieje maon taege unne inkzwarte hemel. Normaal was ik in knokehard schaterlache oètgebarste maar noow kós ik mich zjuus inhalde. Maar mien wange stónde bol en mien oère ploepde van ut inhalde. Ós kepläönke vloog rechop en greep metein met twieë hand nao de achterkant van zien bóks.

‘Zal ik de bótter maar effe zelf pakke’, kós ik nag net oètbringe. En keplaon leep met beejein geknepe betskes in de richting van de staftaofel. Later op d’n aovend heb ik begrepe det unne hendige hopman um vanachter geneid haet.

En die aan mich twièfele en dinke ‘Det haet-e weer schoeën oèt d’n aek gedreid?’. Ut is toch ech gebeurd en schoot mich weer te binne wie Peter Verhoeckx die foto plaatsde op Facebook.