Pierre Orval is neet mièr

Gister, dónderdig 8 juli 2021, is mien naef Pierre Orval toch nog vreej plotseling euverleje. Hae waas al unnen tièd krank, maar ut scheen baeter te gaon. Ik woel um gaon opzeuke en noow hoof ut neet mièr. Det duit pièn, det duit mich ech vuùl verdreet.

Hièl vuùl minse kinne Pierre Orval as unne vrintelikke aimabele mins, maar veural as unne hièle gojje muzikant. Hae haet in verschillende orkesjes gespeuld in de ganse regio tot euver ós landsgrenze haer. Hae speulde un breid repertoire schitterende dansmuzièk en idders-kièr brach hae ouk un paar persuuenlikke nummers wao-mei hae idderein wis te rake. Ik zeen um nog staon met twieë blokfluite op de neusgater, hae speulde magistraal ‘El condor pasa’. Gruuets keek ik nao um op en zag taege die naeve mich stónde: ‘det is mien naef’.

Pierre greujde op same met zien mam Tilly beej zien opa en oma. Zien vader hadde ze vuùls te jóngk in 1948 in Indonesië achter mótte laote. Ós mam had zien foto beej ós aan de moor hange. Ik lièrde Pierre kinne as klein menke wie ik op bezeuk ging beej zien groeëtelders, mien tante Luus en miene ome Sjaen. Ze woeënde op de Plataanstraot 7 in Tegele. Ome Sjaen stónd altièd as unnen ald-militair kersrech aan de straot of achterum beej ut päörtje. As ik binne-kwaam woort ik huùrbaar en veulbaar welkóm geheite door zien mam Tilly en mien tante Luus. Ut rook d’r altièd heerlik nao Indisch aete, ut water leep mich al oèt ut muulke. As ik met Pierre had gespeuld, meus ik bliève aete, det vergaet ik noeits van ze laeve mièr. We deje allebei vanaaf de tieën jaor atletiek: Pierre beej AVT-Tegele en ik beej Festina-Blièrick. Ouk dao vertelde we gruuets det we naefkes van-ein ware. Kleine Pierre waas unne top-sprinter en wièd de snelste destièds beej AVT. Maar de leefde veur de mezièk wón ut beej Pierre, ik doon nog altièd aan atletiek.

Idder ging ziene eige waeg, allein beej femielie-feesjes zoge we mekaar nog. En dan waas ut altièd good, we zóchte ós efkes op en sproke euver ós femielies en wat ós wiejer bezig heel. Det begós met:
‘Aah Jan, wie geit ut nog met tante Tuut’, vroog Pierre dan.
‘Good en wie geit ut nog met tante Luus’, zag ik dan. Want mien moder waas zien lievelingstante en zien oma waas mien allerleefste tante. Neet allein umdet ze zoeë good kós kaoke, maar ut waas un hièle leve en un verdomde moèje tante.

De letste kièr ging ós gesprek euver al ós dierbare leve minse die d’r neet mièr ware. We meuste constatere det ut leid ós ouk neet bespaard waas gebleve. Maar ut waas un positief gesprek, d’r waas nog zoe-vuùl um van te halde en veur te laeve. Pierre, idders kièr as ik ‘El condor pasa’  huùr, zal ik aan dich dinke. Aan mien naef, unne fijne mins dae zoe-vuùl moèje mezièk is ós laeve brach.