Baeje met de raoze zusters

’t Vaer van Baolder nao Steyl leet aan, de klep velt hard op de opriejstrook en schuùf effe door. Ik wach toet de minse d’r aaf zien en loup links veuraan nao de reling. Veur mich aan de euverkant van de Maas leet ut statige kloeësterdörp op Steyl in ’t winterzunke. ’t Is ièrste kersdaag en ik ben op waeg nao de raoze zusters. Vanmiddig bin ik effe allein en luuster naor de geluùde um mich haer. De Maas is hoeëg en kloets wild taege ’t vaer aan, d’n dieselmotor brómp zachjes ónder mien veut. Hoeëg in de lóch huùr ik ‘kroeë-kroeë-kroeë’, unne troep kroeënekrane trek in V-vorm nao ’t zuuje. Zal ’t de kómmende tièd dan toch gaon vreere?

De jas stevig toe en doorloupe euver de Kloeësterstraot nao ’t Heilige Geis-Kloeëster van de raoze zusters. De deur geit zwaor aop, d’r zit nemus in de stiltekapel, de stilte en de rös euvervalle mich. Stilte kin sóms beklemmend zièn, maar in dit geval is stilte gans natuurlik en rösgaevend. Ik gaon in de veurste bank zitte, hielemaol rechs. ‘n Paar maeter veur mich doemp un ièzere hek op, as se d’r good nao kieks óntdek se d’r allemaol aope gewerkde kruutse in, hièl apart. Maar ut sluut de stiltekapel kómpleet aaf van de zusters in de kerk, 't mak ze echte slotzusters dus. ’n Paar maeter achter det ièzere hek zit un aldere raoze zuster te baeje. Doeëdstil, de witte kap velt moeëj euver det raoze kleid wat ze druuëg. ’t Is un vlièmstrak gestreke kleid, en zelfs de ploeëje valle moeëj. Tösse ós twieë in zit neet allein det ièzere hekwerk, maar dao leet ouk un kribke met un kiendje Jezus, hièl gewoeën op de kalde vloer en hièl schaemel tegelièk. Links taege de moor steit un Mariabeeld op unne sokkel, zoeë half in de moor. Veur 40 cent kin se un waxine-lichje opstaeke, ik doon unne euro in d’n offerblok en staek d’r twieë aan. Ein vur emus dae doeën beej mich steit en ein veur emus wat wiejer weg oèt ós kringske.

Ik gaon weer zitte en kièk nao die raoze zuster. Veur wae zal die baeje? Wao zal die aan dinke? Eigelik duit ze nemus kwaod, maar of det baeje waal zin haet? Ik doot de ouge toe en besloèt dreej ónze-vaders en dreej wees-gegroetjes met eur mei te baeje. As ik de ouge weer aop doon is d'r niks veranderd, ’t blief muuskesstil. Alhoewel, ik bin röstiger gewaore want ónder ’t baeje dink se nerges aan en det mak diene kop laeg. ’t Veult good. Ik doon nag ein twieëde sessie: ik sloèt de ouge en baej dreej ónze-vaders en dreej wees-gegroetjes. Zièr waarschienlik neet met de raoze zuster met-euver bedink ik mich, want ik weit neet in welk tempo die baejt en meschiens is ’t waal ein Pruuzin.

‘Tingelingelingeling’ geit hièl zachjes un belke. De raoze zuster steit op en schrijdt weg. Un nieje raoze zuster schuùf euver de vloer nao veure, ze is un stök jónger. Ze geit stokstièf op de kneen zitte en bewaeg inens neet mièr. Zoeë geit det alsmaar door, achterein, daag-in daag-oèt, 24 oor aan ein stök. Nao nag ein paar blökskes ónze-vaders en wees-gegroetjes veul ik mich hielemaol zen, hièl óntspanne en unne gans laege kop. Ik loup hièl stil nao boète en blièf effe op det bordesje staon veur de deur. ’t Is stil maar toch huùr ik wat kleine geluùdjes, un veugelke, de Maas wièd op d’n achtergrónd. Röstig wandel ik truuk nao ’t vaer, ik loup achter un zich straevelend alder Duits echpaar aan. Ik staek de waeg euver en loup effe stevig door, want det gestraevel kin ik noow effe neet gebroèke.

Op ’t vaer truuk nao d’n Baolderse kant kièk ik nag eine kièr um. ’t Zunke schiènt neet mièr, maar ‘t kloeësterdörp op Steyl leet d’r prachtig beej. Twièfel euvervelt mich, mót ik det noow zeen as ein euverblièfsel van det verguisde Roeëmse laeve. Wao de minse taegeswäördig zich zoeë taege aaf zette? Of zien det de gróndleggers van ós autochtone christelikke westerse beschaving. Wat door die nieje allochtone minse zoeë aangevalle wuùrt? Ik weit ’t neet, en det mak idderein ouk maar veur zich zelf oèt. Ik meus ouk inens truuk dinke aan det bómvolle Sint-Pietersplein vanmorge beej dae Paus, dae eigelik niks zinnigs te zegge had. Ik mót dinke aan die stiltekapel, ik waas d’n enige veur ’t ièzere hek en achter det tralie-hek die enige zwiègend baejende raoze zuster. Waas det zinnig?

’t Deej mich effe good, det eurke op bezeuk beej de raoze zusters. Ze zegge dan waal niks, doon nemus kwaod en baeje 24 oor aan-ein-stök veur ós allemaol. Ik heb maar hièl efkes mei gebaejd, mót kinne, daen eine kier per jaor op ièrste kersdaag.

De heufs neet te gluive, allein te dinke aan wat kersmis eigelik is . . . .