Gewichwerpe

Meschiens waal de groeëtste hobbie van mich is gewichwerpe. Eigelik is det zoeë óngevaer ut zellefde as kogelslingere, allein ietskes anders. De kogel is ens zoeë zwaor en d’n draod van ‘ne maeter is vervange door un paar kettingschakels. Ut is ouk un stök lestiger en zwaorder, en det is um net ut ketje waorum ik daor zoeë kepot van bin. De techniek kump zich hiél presiès, en de mós d’r lómp sterk veur zièn. En die mich kinne, zulle det noow metein begrièpe. Geregeld gaon ik un eurke det zwaore ièzer van mich aafgoeïje op ut industrieterrein beej Scheute Glaas. Geweldig, de bis boète en de kins effe alle agressie van dich aafgoeïje. Det meuste mièr minse doon. Tuurlik gaon baove de 70 de jaore telle, en waere de aafstande idder jaor un bietje minder.

As ik mich dao staon te kwaele, dan stop d’r waal ens unne auto of emus op de fiets. De meiste kièke efkes, maar hebbe ut al gauw gezeen. Gewoèn unne aldere mins dae zónne kogel wegsmiet, en dae weer sjokkend geit ophaole. Ut enige wat opvelt is ut trekke met zien rechter bein. Sóms zeen ik ze met de kop schödde en dinke: ‘Waat unne oètslover’. Maar die weite dan weer neet, det ik train met un missie: ‘Kampioen waere en ut Nederlands recórd aanscherpe’. En det bereik se allein met hard werke en ut idders kièr weer opniej ein bietje baeter probere te doon. En as mien rotte kneen ut toelaote, dan waer ik zeker weer kampioen. Zellefs heb ik vurrig jaor ut Nederlands recórd twieje kièr verbaeterd, det steit noow op 16.53 maeter. En det zal en mót baove de 17 maeter waere, mót kinne, beej Scheute Glaas is ut al gelök.

Alweer un tiedje geleje stopde unne aldere mins in zón 45-kilomaeter-uiteke. Hae dreijde ut raempke aop en stook zich un sigretje aan. En idders kièr as ik dae zwaore bums wegsmeet, hoosde dae mins. Ut góng mich wat op de zenuwe werke, de konsentreers dich op diene kogel, en de lets ouk ónbewus op of dae klojo weer hoos. Wie ut mich haos d’n babbelaer oèthóng vruueg dae mich ouk nag:
‘Wat bis dich eigelik aan ut doon?’. Ik dóch nog det zuuet dae stómme achtereuver toch, maar ik bleef netjes:
‘Ik bin de grónd aan ut aantraeje!’, maar verdómp, dao hoosde hae weer:
‘Nae . . wat is det veur ein dingk was se daor weg smiets?’.
‘Oahh, de meins dit’, en ik höfde miene kogel op, ‘det is mien pensioen!’.
Ik hoord um noow twieje kièr hooste, dus ik veulde aan mien water det ik wat meus toelichte:

‘Det is mien pensioen, ik heb d'r mien hièle laeve mien bes veur gedaon, maar ut wuuerd idder jaor un bietje minder!’.