Beej mich is
ut auk zoë wiëd. Ein paar jaor truuk reej geregeld unne jôngere vent met mich
met (in verband met ut medische geheim zal ik ziene naam neet neume) naor
Eindhoven. En eeders kiër meus ik veur dae un parkiërplaetske zeuke: ‘Ik môt piese, ik hald ut ech neet miër’.
Nao enig aandringe kwaam ut hoëge waord d’r oët: ‘Ik heb probleme met de prostaat’. Det d’r euver praote deurt beej
vuuel kaerels waal effe, want dök schame ze zich daor veur. Maar dae jôngere
vent vertelde zien verhaol, en un aantal dinger herkinde ik metein. Wie ik nog
werkde woôrt beej de alde-lulle-keuring van de POPE auk de PSA-waarde gemaete. En nao de
VUT had ik beslaote daor maar ein jäörliks oëtstepke van te maken. Niks mis
met, alles onder contrôle. Maar wat ik waal had, waas det vervaelende geveul
det nao ut piese de blaos noeijt gans laeg waas. En ik meus wat dökker piese en
had altiëd ein bietje aandrang. Druueg slingere en zachjes toe kniëpe bate al
neet miër.
Dan toch
maar naor d’n hoësarts. Nou zeg, laot de bôks maar effe zakke en gangk maar
gebuk staon taege die sniëjewitte taofel, waor se normaal op môs gaon
ligge. Intösse trek zeej (jao, auk det
nog) unne plestiek handschoôn aan, luuet mich hiël gruuets eure langste vinger
zeen en stik dae in mien kônt. Ik dôch beej mich zelf:
‘Eigelik toch maar goôd det ut ein vrouw is, de
zals noow Gordon achter dich hebbe staon!’.
‘Hmmm, toch waal wat vergruuet, ik
verwiës dich toch maar door naor de uroloog’, zaet d’n hoësarts. Intösse trek ik de bôks weer op
en zeg hiël pontificaal taege mien vrouw:
‘Ik heb noow waal ut geveul det ik
neet miër oët de kas heuf te kômme’. De vrouwelijke hoësarts kiek verschrik mien vrouw aan, die
aafkeurend met de kop schöd.
Op naor ut
ziekehoës. Noow zal ik ôch neet alle details toevertrouwe, maar de geis dich
met zôn ônderzeuk steeds miër unne alde zak veule. Môsse ’s morges iërs goôd
drinke en dan meugs se neet miër naor de WC wies ut ônderzeuk. En ik kan ôch
vertelle, det velt um de sodemieter neet mei. Met verslete sanitaire
infrastructuur haos ônmeugelik, want kniëpe help al lang neet miër. Ik bleef
wie unne krolse kater op en neer laupe, wies det mien vruiwke regelde det ik
alvas in zôn klein kaemerke meugde. Hèhè, ik meus in ein trechterke plasse, um
de drök van de straol te maete. Ik ging extra wat hoëger op mien tiëne staon,
ik dôch dan velt die straol wat deeper, waordoor se misschien wat miër drök
kriegs. Want bin iërlik, de bliefs nog altiëd unne man, toch? Zoewe, de
spanning waas d’r aaf, daornao kwaam ut endoscopisch gedeilte. Ik had ein vrouw
waal ens ônappetiëtelik in die stijgbeugels zeen hange, en noow waas ut mien
beurt. De veuls dich toch waal un bietje beschaamp, euvergelaote, fragiel en erg kwetsbaar.
‘Nog ein bietje naor veure schuueve’, zaet zôn knap verpleegsterke taege
mich. Ik schravel miene slapjanus ein bietje naor veure.
‘Nog un bietje . . . nog un klein
bietje . . . ho stop maar . . . goed zo’, dirigeert det knap stök mich in zien richting als waas ik un
vleegtuueg met maar eine slappe propeller. Ik zeen op un täöfelke zôn diek
zwart slengske mich akelig aanloere en ik vraog hiël benauwd:
‘Môt dae gans in mien piemelke . . .’.
‘Nou, det velt bes mei huuer, met un
bietje glijmiddel geit det d’r soepel in’, zwijmelt ut verpleegsterke met ein te zwoel stumke.
‘Jao jao, dich hebs goôd praote, beej
dich waal. Al binde ze tiën van die slengskes beejein, geit det beej dich nog
soepel d’r in’. Ut
moëij gezichje van die seksbôm trek ein bietje bleik weg. D'r kump unne grimas op van un alde vreejster,
en de uroloog duit verder gewoën zien werk.
‘Ut zuuet d’r bes nog goôd oët’, mômpelt dae, ‘waal ein bietje vergruuet, maar met ein pilke Tamsulosine per daag (kan
gelökkig oraal) ôntspant zich det gedeuns daor ônder waal’.
Vanmorge
meus ik truuk kômme op contrôle. Hiël trots en ein bietje opgeluch vertel ik
aan de uroloog det ut ein stök baeter geit. Ik heuf d’r ‘s nachs nog maar eine
kiër oët.
‘Ik gaon dan waal zitte. Det ôntspant
wat miër en zörg d’r auk veur det in ut dônker de umgaeving schoën blief’. Hae kiek mich aan wie unne boetsauto en zaet:
‘Gewoën doorgaon met Tamsolusine, en
de heufs neet miër truuk te kômme’. Hèhè, det mak unne aldere mins weer gelökkig. Veurzichtig
zeg ik nog, det ik idder jaor mien PSA-waerde laot maete. Det had ik baeter
kinne laote. Want weer ens bliek det de hiëre doktore ut neet ins ziën en neet
weite wat ze met aldere menkes aanmôtte:
‘Det maete van die PSA-waerde zaet lang
neet alles. De ein helf van mien collega’s twiëfelt euver ut nut, en de andere
helf dink toch det ut meugelik ein indikasie is as d’r iets mis is’. Maar as de minse (netuurlik bedoelt
hae de manne) d’r naor vraoge, dan luuet hae zôn PSA-tes waal doôn. Nou, ik heb
ut waal weer gehuuerd, en ik staon alweer met de deurklink in de hand. Want aan
zôn verhaol hebse netuurlik niks, gen kloëte um in dezelfde sfeer te bliëve.
Maar aan die
manne die dit laeze, en noow aan zichzelf twiefele of auk meuijte met piese
hebbe:
‘Laot dich toch maar effe met unne
vinger in dien kônt staeke’. Want mien zwaoger haet vuuels te lang gewach, en dae löp
noow met unne katheder en zôn plestiek zekske.
De
secretaresse van de uroloog lach mich vrintelik toe, en verwach ein
vervolgaafspraok te kinne make:
‘Nae huuer, ut allerbeste, ik bin
ôntslage van wiejere vervolging . . .’.
