Kóm net truuk van un vergadering van ut Bliericks waordebook
en besloèt toch maar de kortste waeg te pakke door ut Klingerbergpark. Ik bin
un bietje opgefok want det waordebook schuut maar neet op. Marijke haet net
ge-app det ut aete opsteit. We kriège andièvie-stamp met spekkies en unne
gehakbal van slegter Rutte oèt Hou-Blierick. Ut water löp mich in de moel en ik
mót effe twieë kier slikke. Ut wuùrt al un bietje dónker dus ik loup stevig
door. Aan de rand van ut park staon twieë wat aldere vrouwe met-ein te beppe.
Ik huur die ein taege die ander zegke:
‘Vraog of se met dae mins kins mei-loupe door ut park Door’.
Zónder die vraog aaf te wachte zeg ik:
‘Maar natuurlik. Kóm maar Door, maar waal stevig door loupe!’. En Door zaet nog
flot taege zien vriendin:
‘Ik bel dich waal as ik veilig thoès bin aangekómme’.
Ut zaet ‘Hojje’ en dribbelt achter mich aan. Ik staek mienen erm oèt en zegk:
‘Pak mich maar stevig ónder d’n erm, det löp wat flotter’. Ik bespeur wat
twièfel beej Door maar ut häök toch veurzichtig in. Door mót nao ut Annakamp en
ik mót nao ut Zónneveld dus we zitte same op ut gojje spaor. Dao kump unne mins
ós tegemood met unne groeëten hónd:
‘Aoh jei’, zaet Door, ‘bin ik bliej det ik met dich mei kin, want ik bin as d’n
doeëd veur hund’.
‘Aoh jei’, zegk ik, ‘ik bin neet zoeë bliej. Morge wet gans Blierick det ik met
un vraemde vrouw door ut park heb gewandeld’.
Ik veul det Door mich neet mier zoeë stevig vaspak en ut
zaet:
‘Nou, euver mich zulle gen schand spraeke want ik bin vreejgezel’.
‘Nou, en ik bin gelökkig getrouwd en det van mich wach mich al op met andièvie stamppot’.
Dae man met daen hónd löp ós veurbeej en Door pak mich toch maar weer stevig
vas.
‘Bis se ouk noeits getrouwd gewaes’, vraog ik niejsgierig wie ik altièd bin.
‘Nae, miene pap is jóngk gestorve en mam waas krenkelig. En die heb ik verzörg
en aan eur ind gebrach. Tja, en daorum waas noeits de gelaegenheid. Trouwes, ik
mót zoe-wie-zoeë gaar niks van manne hebbe’.
‘Nou Door, dan zits se met mich good. Ouk ik mót niks van manne weite. Ik doon leever
leuke dinger met un moèje schiks met alles d’r op en d’r aan’. Ik veulde det
dae stevigen erm inens transformeerde in un hand die mich veurzichtig nog net
aan de mouw vas heel. Die mich kinne die weite det dit ut moment is um effe door
te biète.
‘De wets neet was se gemis haes Doortje. Ik bin d’r gelökkig vruùg met begós,
ze neumde mich vruùger vetkedee. Nou dan wets se ut waal’.
Ik gaon wat langzamer loupe en Door held mich nog net met twieë vingerkes aan
miene mouw vas. We zitte noow midde in ut park en ut wuùrt al wat duùster. D’r
is gennen hónd en genne mins mier te bekinne. En Door kiek schichtig um zich
haer, zwieg in alle tale en ik begin zachjes te zinge:
‘Vluchte kin neet mier, zuuj neet weite hoe, zuuj neet weite wao nao toe . . .
.’.
Door begint naeve mich zenewechtig te huppele en ik vind van michzelf det ik te
wièd bin gegaon.
‘Bin maar gerös. Maak dich gen dieke bein Door, ik bring dich
veilig en óngeschónde door ut park. Maak dich maar gen zörg. Maar det van dae
vetkedee det klop waal. Det zag mien moder altièd as ik mich as klein menke weer
ens smaerig had gemak. En van miene pap meus ik altièd netjes met maedjes
umgaon. Dus ut zit waal good’.
Ik huùr unne hièlen deepe zuch naeve mich en ut waas effe stil. Toen zaet ut:
‘Bis dich meschiens dae det book Kóm heej vetkedee haet geschreeve?’.
‘Jep’, zag ik un bietje gruuets. En dao griep mich emus hiel stevig ónder d’n
erm en trek mich stevig taege zich aan.
‘Potverdomme, det mót ik Merie dalik laote weite’.
‘As se veilig thoès kumps’, zegk ik.
En we mótte allebei schatere van ut lache. We staeke de Mulkenshaofwaeg euver
en loupe ónder de veilige straotlampe van de Vossener. Beej ut Zónneveld neme
we aafschièd en ik zegk:
‘Meug ik dich effe knoèvele?’.
‘Dich waal’, zaet Door’, maar unne vetkedee bis se’.
