Thea en Jeu

We zitte boète aan de kóffie, ut is al werm en Marijke en ik hebbe ut keulste plekske op de plaats oètgezóch. Ónder de parasol veule we hièl aaf en toe un klein zuchje wind.
‘Wat bis se stil, is t’r wat’, zaet Marijke. Ik nipde veurzichtig aan miene baeker heite kóffie:
‘Ik zoog zjuus un foto veurbeej kómme van emus dae ik gekind heb’.
‘Och God, breujt d’r weer wat’, vruùg Marijke. Ut pak ziene ie-rièder en luùt mich wiejer met rös.

Thea en Jeu, ze zote taegen euverein aan twieë buroos die taegenein aan geschaove ware op de Technische Veurkalkulatie van de Pope. Ik zoot in zónne zellefde blok naeve eur, we zote in totaal met ach man op de aafdeiling TVC. Ut is wièd truuk in 1971, haos 50 jaor geleje en ik bin pas begós beej de Pope.

Thea is ein keurige dame, zit keurig rechop aan ut buro det d’r keurig opgeruùmp beej leet. Thea duit ut veurbereidende schrièfwerk veur de kalkulaties van de mièr as 4000 dräödjes, snoere en kabels die d’r op de Pit waere gemak. D’r waas nag genne computer, alles woord op transparant calquepepeer met de hand veurgeschreve. Elk blaedje naat aafgedrök en opgeborge in hièl vuùl mappe. Beej elk verkoch dräödje kwaam un maedje van de administratie beej ós de FVP (febrieks-verraeken-priès) opvrage, dae we op un klein greun kaertje meuste opschriève.

Jeu is unnen druimer, dae ut verkièrde vak haet gekaoze. Jeu beraekent de prièze van de snoerstelle, det zien die dräöd die aan un schaerapparaat, ut wasmesjièn of aan de schemerlamp zitte. Beej iddere prièsaanvraog veur un niej snuùrke sjok Jeu de febriek in met ziene stopwatch en kladblok. Beej zien geleefde maedjes van de snoere-aafdeiling stelt Jeu vas wievuùl materiaal en arbeidstièd nuuëdig is um det snuùrke te make. Det deurt un ieuwigheid en hae kump altièd met gooje zin truuk. Gegarandeerd det hae weer wat metgemak en ein van die maedjes opgeneijd haet. Hae schuùf achter zien buro en buig zich veureuver nao Thea. D’r wuùrd wat gefluusterd en gesmiespeld. Thea begint maedjes-echtig te giebele en zenuwechtig op ziene stool te schuùve:
‘Hè bah Jeu det zaes se toch neet’, en ut schöd un bietje lachend met zien keurig gecoiffeerde häörkes.

Thea is altièd bezig en as ut niks te doon haet vruùg ut of ut emus kin helpe. Jeu is neet altièd bezig, want zoeë vuùl aanvraoge veur nieje snuurkes kómme d’r ouk weer neet. Jeu pak dan zienen teikenblok oèt de laaj en kan ore langk prachtige potloeëdteikeninge van smeis bloeëte kónte make. Sóms mak hae op ut werk ouk ‘in-opdrach’ alde aanzichte van Venlo. Trots luùt hae ze ter goodkeuring aan Thea zeen. Aan de reactie kin ik presiès merke wat ut is. Beej un teikening van de Flóddergats of ‘t Hetje huùr ik: 
‘Wat is det moeëj Jeu’. En as Thea zien wengskes roeëd kleure of zien ouge neersleit op zien buro dan haet Jeu gegarandeerd un dieke kónt geteikend. 

Achter ós zitte un paar van die opgeschaote vrouwluuj zich döks te vervaele want d’r is neet altièd genóg te doon. En de gansen daag euverschriève is stómvervaelend veur maedjes die mièr wille. Ein d'r van, Marianne Munten, haet idderen daag waal zón moment det ut efkes oèt d'n band mót springe, inens is ut neet mièr te halde en gen rich mei te schete. As jóngste kaerel op de aafdeiling bin ik altièd ut slachoffer. Miene stool op wielkes wuùrd dan zoeë maar inens nao achter getrokke: ‘Marian laot det’. De plentjes kriège water en ouk ik veul unne stevige scheut in miene nek: ‘Marian de geis haos te wièd’. Intösse jens Jeu de zaak nag wiejer op en Thea wach zichbaar schoower waerend de kómmende óntwikkelinge aaf. Ik probeer gewoèn door te werke, maar emus zit mich vanachter hièl nuuëtelik aan de haor te pölke. Ik hald mich in, zuch ens deep, maar as twieë klamme hendjes mien ouge bedekke is de maot vol. Ik vleeg ‘godnondedjuu’ op en ren achter det mormel aan. Ingstig huur ik Thea benepe rope: ‘Jeu hald um taege . . . ‘. Maar Jeu wit wat d’r kump en zit al te schatere van ut lache. Maar Marian is ein van die maedjes die neet wegloupe, sterker nag, ut zuk die direkte confrontatie die ik noow neet mièr kin óntloupe. Ózze pap haet dan waal met opgestaoke vinger belièrend taege mich gezag: 
‘Jóng des se mich altièd netjes met maedjes umgeis . . ‘, maar dit waas mièr unne halve jóng en wat noow? Ik snudde um mich maar hét greep truuk en leet mich neet mièr los. As goodgetrainde tiènkamper lag ik um op de grónd maar ut bleef schaterlachend taege spartele. Ik ging op um zitte en heel um met meujte ónder controle. Thea steit gans in paniek naeve ós en rup met allebei de hand veur de mond: 
‘Kièk Jeu wie dae zien spiere aanspant. Jeu, doot wat . . ‘. Maar Jeu steit d’r natuurlik ouk met zien joerk baovenop en lach zich kepot, eindelik sensatie op die gortdruùge veurcalculatie. Marian guuëf gelökkig beej en effe later zitte we oèthiègend op ós dreijstulkes. Marian breid lachend gedreijd op ziene stool en ik in twieëstrijd ‘wie had ik dit anders mótte aanpakke’. En Jeu alweer veureuver gebaoge smiespelend richting Thea.

Zoeë aaf en toe ginge we met de ganse bubs same nao de stad op-de-lappe. Ondanks mien ‘aangespanne spiere’ woel Thea dan altièd met mich danse. Ut heel van stijldanse en ut waas d’r zeker van euvertuùg det ik ‘m good stevig vasheel. Jeu ware we al flot kwièt want dao kós idderein in de stad.

Tösse de middag hadde we un eurke pauze, te kort um thoès te gaon aete maar te langk um op de Pope te bliève. Jeu en ik ginge dan dökker op paad in zien dónkerblauw NSU-tje. Zoeë maar beej Bóm un paar ingelagde hièringe aete of effe nao de Maas kièke. As ut slech waer waas ginge we same in un bedinkelik kroegje op d’n Horsterwaeg un paar jónge jenevertjes jeppe. De kinder woorte nao boète gesteurd en Marie makde zich de baoveste knuipkes los. En Jeu zörgde waal veur un spannend gespreksónderwerp. En ik heel keurig de klok in de gater:
‘Jeu, we mótte gaon anders kómme we te laat’. Effe later op ’t werk had Jeu meujte um de uigskes aope te halde en teikende un vrouwmes die met eure duchtige kómmesveur euver d’n teek hóng. Ik wis waal baeter, die inspiratie kwaam neet oèt de jenever.
‘Hè bah Jeu’, hoord ik effe later.

Dao mós ik vanmorge beej de kóffie aan dinke. Jeu en Thea zien d’r al lang neet mièr, maar waal nag hièl scherp in mien gedachte. Marian had flot ander werk gevónde, de gansen daag stómme getalle euverschriève waas niks veur un dochter van unne gerdeneer. En ik bin d'r 35 jaor bliève hange, met vuùl moeëje herinneringe . . .