‘Mediterranee, zo blauw zo blauw,
met je mademoiselles, belles belles belles’
Veur ós leet ut breie zandstrand van Guardamar, we haole allebei deep aom en kièke um ós haer. Minse links en rechs euver de boelevaar en veur ós ouge schravele gruupkes minse door ut zand en speule de kinder in ut gaele zand. Marijke duit zich de schoon oèt en same loupe we euver ut met planke belagde paedje.
Ut zal toch neet, alle minse zièn keurig aangekleid, sómmige met korte rökskes
of in de korte bóks! Maar veur ós leet zón bloeëte pensionada op un
handdukske. Baove die stevige puuetjes ligge twieë enorme batse, ut liekene
waal dieke meloene. Allein hebbe ze de kleur van bleike appelesiene met allemaol
van die putjes in de schaal, ge kint det waal. Um de oeits smale heupkes óntwaar
ik un zwart gordeltje met op ut midde van de rök un aafbuiging nao de grotte
van Han. Un zelfde zwart reemke verdwiènt al gauw tösse die twieë dieke
appelesiene. Ik kièk maar neet wiejer en we loupe door. Idderein kièk d’r nao
en sómmige vrouwe slaon zich de hand veur de mónd.
‘Det zuuet toch neet oèt!’, zaet Marijke.
‘Die wilt allein maar opvalle, want broèn wuurt vandaag allein det reemke
tösse die batse’, probeer ik.
‘Zoeë is ut waal weer good’, zaet Marijke.
Op gepaste
aafstand speult unne vader met zien döchterke. Ze doon un tennis-spelke met van
die kleine slaegerkes en zón zaach schoèmrubbere belke. Ge weit waal, die mós
se hièl hard rake en dan nog vlege ze maar un paar maeter weg. Dae vader lök
det waal maar det kiendje rak det belke maar half en vluug dan ouk nog ens neet
in de richting van ziene pap. Maar dae haet genne zin um det belke te gaon
haole en wies met unne priemende vinger tösse zien veut. En det maedje haolt
braaf det belke en guuef ut aan ziene pap dae d’r weer unne duchtige mep aan
guuef. Ocherm dink ik, die lol is d’r beej det kiendje flot vanaaf.
We loupe wiejer,
twieë stelle zitte in un veerkant beejein met in de midde un täöfelke. In de
gauwigheid zeen ik un fles roèje en un fles witte wièn staon, wat oliefkes en
nog wat van die knebbelkes. Ze zièn drök aan ut klasjenere en eur kinder speule
d’r naeve in ut zand. Ein menke rent met zien eimerke nao de zieë en löp
veurzichtig truuk. Dao wuùrs se toch bliej van.
Twieë
pensionado’s marsjére in gestrekden draf naeve ut water op. Allebei in de korte
bóks en T-shirtje. En allebei fanatiek bewaegend met van die skiestök.
‘Die wille flot thoès zièn’, zaet Marijke.
‘Dan loupe ze waal de verkièrde kant op want det zièn Pruusse’,
fantaseer ik. Ut is gek, maar as se effe heej bis dan haols ze die
verschillende landsleute d’r zoeë oèt.
Weer un stökske
wiejer zit un höpke ellende in ut zand. Un vruiwke van nao schatting dertig
jaor zit met opgetrokke beinkes veureuver gebaoge met d’n tillefoon aan ein
oèr. Schokschouderend zit ut te bäöke en te gebare met die andere laege hand. Det
duit mich altièd verdreet as se zoe-wat zuues.
‘Det zit neet good’, zaet Marijke.
‘Zulle we dan maar efkes wachte, anders mótte we um dalik oèt ut water haole’,
probeer ik d’r toch maar unnen dreij aan te gaeve.
We zièn haos
beej ós vaste terrasje en passére un jóngk vruiwke met un leechblauw kledje
aan. Ut is zich aan ut manicure en pedicure. Met zón schaermetske zit ut zich de
häörkes van de bein aaf te haole. Óngeluiflik was se allemaol taege kumps op ut
sóndigse strand. En die Spanjaarde halde zich keurig aan de regel: wie zièn gennen
hónd taege gekómme. We schravele ós umhoeëg nao d’n boelevaar en vinde un
plaetske in ut zunke:
‘Dos café
américanos, por favor’.
En effe later zitte we te slörpe aan ós verdeende köpke kóffie.
