‘Wil se
neet met ós beej de Rowans kómme?’, toen woort ik niejsgierig. Rowans
det ware de aldere verkinners vanaaf de 15 jaor, mièr gerich op zelfstandig
waere en ut óndersteune van de welpe en de verkinners. Ik leet mich te mekkelik
euverhaole en ut waas metein duùdelik, d’r waas gen plaats veur ós in Ons Huis:
‘Bouw óch
zellef maar wat’, krege we te huùre. Dus ginge we ós eige hónk
bouwe baove de groeëte zaal, in die ruumte tösse ut daak en ut plefónd. D’r
woort holt verzameld, gezaag en getummerd wie nag niej. Of det bouwkundig
allemaol waal kós, dao woort neet aan gedóch. Maar weej zote nao un paar waeke hoeëg
en druùg tösse de spante van Ons Huis. Ut volgende projek waas ut aaftummere
van de neste van de welpe met plenk met vuùl boumschors. En um ièrlik te zièn waas
veur mich de lol d’r al flot van aaf.
 |
| Dae twieëde staonde van rechs bin ik |
In augustus det jaor ginge
de verkinners op kamp en woort aan de Rowans gevraog of ze unne ‘fourageur’
kóste levere. Nemus reageerde dus ik stook maar de hand op zónder te weite wat
det presiès inheel. Met un klein gruupke
fietsde we veuroèt zón 25 kilomaeter nao Wellerloèj. Aangekómme op ut
kampterrein kreeg ik un tent in de klevièters gedouwd en un plaats aangeweze.
Ik mós un koèl grave van veer-beej-ein en anderhalve maeter deep. Nou, det waas
kaasje veur mich, op ut Lieuweriksveldje hadde we waal groeëtere koèler gegrave:
‘Zoeë is
waal good, dalik zit se aan ut gróndwater’, zag Jo Wijnhoven en same
zatte we de tent op baove de koel. Ónderin lag ik wat takke en dao baovenop
kwame de doeëze met aeteswaar: bótter, melk, sókker en zalt, neum maar op. Ik spróng
kevieps oèt mien koel en woel nag mei helpe met ut opbouwe van de kaoktaofels. Maar
dao moch ik mich neet met meuje, ze douwde mich aan de kant, dao ware andere
veur aangeweze:
‘Gangk
dich maar beej d’n boer petatte en greunte haole. Det is al besteld en betaald.
Heej de paad aaf en as se oèt de bös kumps zuùs se die boerderie rechs ligge’, zag Jo
Wijnhoven.
Ik snudde mich miene fiets en ging op paad. De groeëte scheurdeur stónd wagewièd aop en ik reep:
Ik snudde mich miene fiets en ging op paad. De groeëte scheurdeur stónd wagewièd aop en ik reep:
‘Hallooo
. . . ‘. Ut deurde neet lang wies de boerin kwaam, potverdomme wat ein
stök. Ik zeen ze zoeë nag veur mich. Un vrintelik en fièn geteikend broèn gezich,
um de haor zónne roèje zakdook geknup wie weej dae met de vastelaovend um de
nek heie. Unne dónkergreune bloès met de knuip aope wies aan d’n boèknavel.
Unne strakke vettige dónkerblauwe rok en dao ónder un paar stevige broène bein
in zwarte lieëge stevels. Ze waas vuùls te ald veur unne sneuzel van 16 jaor
maar ut hert klopde mich in de kael. Dit waas noow ech un moèj stök um same
koèle met te grave, ik stónd eur met aope moel aan te klotse:
‘Dich kumps
zeker de greunte haole veur ut kamp van de verkinners’, lachde
ze taege mich.
‘Jao
mevrouw, petatte en greunte, as ut klop is alles besteld en betaald’, mómpelde
ik hièl verlaege.
‘Kóm maar
heej, halde geej ówwe fiets maar vas’, en ze snudde zich die zwaore
kis van de grónd en zat ze achter op d’n draeger. Potnondedjuu, wat un sterk
vrouwmes! Same zatte we die kis vas op d’n draeger en mien puber-uigskes woorte
wie magnéte getrokke nao twieë stevige borste, die zoeë maar gewoèn los hónge
in daen dónkergreune bloès. Volges mich hei ze det good in de smièze:
‘Wie
vinde geej ut heej in de Loj’, vroog ze.
‘De Loj .
. ?’,
en mien wengkes begóste te gleuje van schaamte.
‘Jao, veur
oow meschiens Wellerloèj!’, zag ze.
‘Nou . .
ik bin pas heej maar geej heb unne geweldige inkièk’. Ik
schrók van mien eige wäörd maar ut waas waal ièrlik, gemeind en veróntschöldigend tegelièk. De vrouw lachde
hertelik. Ik stapde op miene fiets met ein hand aan ut stuur en de ander aan
die zwaore kis met greunte.
‘Waal
truuk bringe’, reep de vrouw en wie ik umkeek zoog ik det ze
mich naozweide. Ik woel nag truuk zweie maar flikkerde haos um wie ik de kis losleet.
Truuk op ut kamp waas de
ganse kliembiem intösse met de fiets aangekómme. Ut waas eine groeëten toemel
ónderein en ik trok mich röstig truuk beej mien eige fouragetent. Taege d’n
aovend zoot idderein te aete en ik zoot beej mien koèl veur as d’r emus wat
nuùdig had. Dao kump aalmoezenier Valk:
‘Aah Jan,
kan ik mich zelf un pekske bótter pakke?’, zag hae. Keplaon Valk
waas unne aardige mins, we hadde waal ens beej um thoès vergaderd met de Rowans.
Hae droog gen langk zwart kleid wie ózze pestoèr, maar gewoèn un strak zwart
pak. Maar dao ónder waal un zwart euverhaemp met zón wit stièf bäördje.
‘Ik wil
ut ouk waal veur óch doon want de koèl is good deep’. Noow mót ge weite det hae un stök kleiner waas as mich. Maar ós kepläönke zat hièl waers zien
hand op zien häöpkes, höfde zien rechterhand wat aafwaerend op en keek mich aan
as of hae woel zegge:
‘Wat dinks
dich waal neet van mich, ik bin mans genóg’. Hae zat zien hand links
en rechs van die koel en ging zich op de huukskes zitte um mekkelikker in de
koèl te springe. En toen gebeurde ut, presiès rech veur miene snufferd:
‘krrrrrrtttt
. . ‘
Zien keurig gestreke strakke
zwarte gespanne bóks scheurde wagewièd aop van de rök wies in ut heilig kruuts.
Un akelige witte ónderbóks stook inens fel aaf taege d’n achtergrónd van die
zwarte bóks en de invallende duùsternis. Ut leek waal un heldere nieje maon
taege unne inkzwarte hemel. Normaal was ik in knokehard schaterlache oètgebarste
maar noow kós ik mich zjuus inhalde. Maar mien wange stónde bol en mien oère
ploepde van ut inhalde. Ós kepläönke vloog rechop en greep metein met twieë
hand nao de achterkant van zien bóks.
‘Zal ik
de bótter maar effe zelf pakke’, kós ik nag net oètbringe. En keplaon
leep met beejein geknepe betskes in de richting van de staftaofel. Later op d’n
aovend heb ik begrepe det unne hendige hopman um vanachter geneid haet.
En die aan mich twièfele
en dinke ‘Det haet-e weer schoeën oèt d’n aek gedreid?’. Ut is toch ech
gebeurd en schoot mich weer te binne wie Peter Verhoeckx die foto plaatsde op
Facebook.
