Haorster kermis

Ut is erges begin mei 1963, we hebbe met ós vrinde aafgespraoke det we morge nao Haorster kermis gaon. We hebbe toch niks anders te doon en ut wuùrt hièl moeëj waer, zagte ze.
‘Maham, we gaon morge met de fiets nao Haors’, zeg ik saoves aan taofel.
‘Wie zoeë, is d’r wat biezónders te doon dan’, vroog mien vader niejsgierig.
‘Haorster kermis’, zeg ik hièl gruùts.
‘Zoel se det waal doon jóng. Met Haorster kermis wuùrt d’r dök met metser gestaoke. Veural as d’r kaerels oèt un ander dörp achter eur ‘megjes’ aanzitte. Dan is ut metein hómmeles’, zaet ózze pap. 
‘Och-te-God’, zaet ós mam, ‘dan heb ik leever neet det se geis. Dao heb ik aevel gen rös euver’.
‘Maak dich gen dieke bein Tuut. Ik had ut euver kaerels en neet euver van-die-sneuzels’. Maar ós mam die heij gen rös mièr, die zoog mich al aan un mets hange.
‘Heb se waal leech op diene fiets?’, zaet ós mam as letste haop um mich thoès te halde.
‘Jao mam, veur- en achterleech’.
‘Hes se daors, gank nao Haors. Dao löp unnen hóngk, dae pies dich in de móngk’, hoord’ik ózze pap op d’n achtergrónd mómpele.

De volgenden daag vertrekke we met vièf man met de fiets nao Haors. Ós mam haet mich wat langer as normaal geknoèveld en tig kièr ‘bis-se-mich ouk veurzichtig jóng’ gezag. In Haors zette we de fietse naeve kafee-zaal de Sport op ut Wilhelminaplein en loupe de kermis op. Un stelletje boere met opgestruipde mouwe houwt zich ut schómpes op ut Kop-van-Jut. Gruupkes elders staon gezellig met-ein te kletse róndum de carrousel wao eur kiendjes rundjes dreie. Op d’n hook van de Schoeëlstraot steit ouk un danstent, maedjes met kleurige korte petticoat-rökskes staon te huppele op de mezièk van Chubby Checker. Ut is de bedoeling det jónges oèt ut publiek zich melde um met die vrouwluuj te swinge en te twiste. Maar nemus meld zich. Meschiens hadde ze baeter un tent metske staeke kinne opzette, dóch ik beej mich-zelf. Maar dao stik ózze Jo zien hand op en ik dink metein ‘hae waal, wie dörf dae det zoeë maar’. Hae wuùrt nao baove gerope, duit kevieps zien jeske oèt en begint metein met ein van die bleumkes te twiste. De show geit beginne. Weej meuste kaertjes koupe en dae schalevaeger stónd ós al binne op te wachte.

We loupe wiejer de Schoeëlstraot op en aaf, en um d’n tièd te verdriève nag maar ‘ns unne kièr. Ik heb ut zoeë langzamerhand waal gehad en krièg dors:
‘Zulle we nao de Sport gaon’, stel ik veur. En de ganse bubs löp achterein de kroeg in. Potverdómme wat un kónsternatie, allemaol bezaope kaerels hange aan de bar of staon in gruupkes d’r veur. Met schoeëm op de moel en verschaald beer in de hand liek ut waal of ze ruzie met-ein hebbe. Toch waal un bietje be-ingstigend. We schravele ós tösse die zwaore stumme en dae roukwalm door nao de zaal. Ein van die Haorster boere duit van zattigheid unne stap achteroèt en ik boets taege um aan. ‘Sorry’, zeg ik hièl benépe en hae kiek mich wie unne verzaope vis in lieëg water aan en dreit zich gelökkig weer um. In de zaal bliek de toeënhuuëgte wat fièner, de luch wat klaorder en haos allein maar ‘Haorster megjes’ zitte aan täöfelkes naeve de dansvloer. We besloète zoeë örges tösse de zaal en ut kafee in te gaon staon. We lappe wat beej en effe later staon we zuùnig te nippe aan ós pilske. De mezièk begint te speule: ‘Love me warm and tender dear . . .’. 
‘Det is van Paul Anka’, zaet Pruumke dae alles van de top-40 aaf wet. De ‘megjes’ kómme in bewaeging, kièke richting kafee wao gen bewaeging kump en gaon met-ein danse. Un bietje un mismeutig gezich.
‘Zulle we die aaftikke’, stel ik veur en we loupe op twieë maedjes aaf. Maar die schödde allebei hièl vinnig van nae. Op ózze stert getrap loupe we truuk wao d’r dreej ós keihard lachend staon op te wachte. Maar dao waere we zachjes beej d’n erm gepak: ‘Zulle weej same danse . . . ?’. Ein vrintelik maedje kiek mich aan, mien hert mak un sprungske. En efkes later slièpe we same euver de holtere vloer en emus zingk ós vanaaf de buun toe: ‘Love me warm and tender, dear. I'm in heaven in your embrace. See the glow of your angel face. Heaven sings, heaven rings. On your wings, we will fly away’. Un vrintelik ingele-gezichje kiek mich lachend aan en vruùg: ‘Halven dans?’. Ik knik allein maar en stap binne in d’n Haorster druimwaereld.

Die Haorster megjes weite van wante want al keuvelend waer ik effe boète ut dörp meigeloeks in zón verwermingshuuske naeve unne groeëte tuinderskas. We kösse en knoevele en praote euver van alles en nag wat. Ik vertelde det van ózze pap det ruzies op Haorster kermis woorte oètgevochte met getrokke metser. Corry schatert van ut lache: ‘Det heb ik nag noeits gehuùrd’. Ik gaon wat wiejer en zeg det ik gehuùrd heb det jónges van boète van de Haorster megjes mótte aafbliève, anders zweit d’r wat? 
‘Maar det beteikent neet det weej megjes van jónges oèt un ander dörp mótte aafbliève’, zaet Corry en pak mich nag ens good vas en drök zien lipkes taege de mien.
‘Maarrr . . die megjes die geej as ièrste woeld aaftikke? Die vreejde waal al maar die knöppels stónde in de kroeg’.

Ut woord weer vuùls te laat en ut waas tièd um mien Haorster megje nao hoès te bringe. Maar det heufde neet want zien breurs zote in un kafee op de Schoeëlstraot doeënbeej zien elderlik hoès. Ik meus effe met nao binne en wat bleek? Het waas innigs maedje en had maar leefs elf breurs. D’r ware d’r gelökkig maar un paar in die kroeg maar ik kreeg ut waal inens Spaans benauwd. Door die Haorster vlinders in miene boèk en nao ut zoeë vuulste glaas beer en de zoeë vuulste klap op mien schouwers van zien zoeë vuulste broor dóch ik: ‘Noow mót ik ech nao hoès’.

Beej de Sport loog unnen einzame fiets op de grónd en un paar Haorster kèls strómpelde nao boète. Ik spróng op miene fiets en ging op waeg. Idderein dink det d’n truukwaeg nao hoès altièd flotter geit. Maar det gelt neet veur de waeg van Haors nao Blièrick. Eine lange rechte waeg wao maar gen ind aan kump. Hièl in de vaerte zoog ik un klein slingerend lempke. Nao unnen hièle langen tièd kwame we mekaar veurbeej. Unne andere einzame fietser ónderwaeges van Blièrick nao Haors. Wie ik nao un ièwigheid eindelik mien vertrouwde Lieuwerikstraot inreej, waas ut benauwend zakkeduùster en doeëdstil. Op nummer dertien hóng un verschrikkelik leve vrouw baove oèt de raam op mich te wachte. Ik wis det ze noow hièl bliej en gelökkig waas det eure zoon óngeschónde thoès waas. En ik loog effe later in mien werme bedje. Bliej det ik thoès waas. Schöldig det ik ós mam zoeë lang in ónrös had laote wachte. 

En Haorster megjes zien erg leef maar met de fiets vuùls te wièd weg.