Ik kin effe neet mièr slaope en dink aan mienen druim. Óngeluiflik wao se
dae kwats sóms vanaaf haols, allein deze kièr wis ik ut waal. Gisteraovend had
ik nao Eva Jinek gekeke, ze hadden ut
euver dae zoon van Femke Halsema. Ónveurstelbaar wie dae Telegraaf det verhaol had opgeblaoze. Want bin noow ièrlik, ouk
weej hebbe vruùger van alles oètgevraete. Zelfs noow doon Marijke en ik nag
waal ens dinger die eigelik neet door d’n beugel kinne. Maar wat had ik noow eigelik gedruimp? Ik zal ut óch vertelle en aansloètend wuùrd ut waal duùdelik.
Op Facebook waas d’r verwarring
of dae Scheetkelder in de Wielder d’r noow nag waal of neet mièr loog. Sómmige zagte
det dae waas opgeruump en andere wiste det hae d’r nag loog. Ik had met emus
aafgespraoke det we um ens zuuje gaon opzeuke, maar ik bin nagal wat óngedöldig
van aard.
‘Marijke, hebs dich genne zin um vanmiddig wat door de bös te struine?’.
‘Marijke, hebs dich genne zin um vanmiddig wat door de bös te struine?’.
‘Wie zoeë, wil se dae Scheetkelder gaon zeuke’, vroog Marijke det mich altièd metein in de smièze
haet. We trokke ós de alde schoon en kleier aan en ginge op waeg nao de
Blièrickse bös.
‘As ut maar un bietje begaonbaar is, anders dreij ik
mich metein weer um’, zag Marijke. Maar ik wis waal baeter, det
struint ouk hièl gaer door de bös. Effe later lepe we dan ouk naeve de
Everlosebaek aaf en ik schatde in wao dae kelder zoeë wat meus ligge. Ik had
unne stok in de hand en Marijke droog un gaelwit tasje met twieë fleskes water
en ut fototoestel.
‘Wat is ut heej moeëj, det had ik noeits gedóch’, zag Marijke maar ik heel de moel, want ik wis det dit
zoeë veurbeej waas. Op de plaats wao ik dóch det ut óngevièr meus zièn schravelde
we umhoeëg richting autowaeg.
‘Mótte we heej euverhaer, det is mich vuùls te link en det meug toch neet’, zag Marijke neet erg euvertuùgend. Want ik wis det
ut det spannend vónd en nao un hekwerk én un döbbele vangrail euver geklómme te
zièn, stónde we aan de rand van de autowaeg. Unne vrachwage oèt Estland kwaam
veurbeej. Ik zweide met miene stok en de chauffeur zweide truuk. Maar aan d’n
andere kant van de waeg woord ut pas ech un haos óndoordringbaar oerwoud. Al mièr as 40 jaor
had de natuur heej ziene vreeje gangk kinne gaon en dan weit ge ut waal. Dich
struùkgewas en nag vuùl erger, dieke begreuing met braomelestruùk makde ut
haos óntoegankelik. De kós genne stap zette zónder de takke aan de kant te mótte schuùve of die scherpe braomelescheute veurzichtig plat te trappe.
‘Had se dich noow maar un lang bóks aangedaon’, zag Marijke wie de ièrste bloodspaore euver mien
bein lepe. Maar we zatte door in de richting det ik vermoedde wao dae
Scheetkelder meus zièn. D’r kwaam haos gen ind aan en we ware allebei kletsnaat
bezweit.
‘As d’r maar gen téke zitte’, zag Marijke. Kepot muùg kwame we beej unne
greppel, waovan ik metein dóch det ut waal ens de vruùgere Mièrsbaek kós zièn. Ik
kroop umhoeëg en un stökske wiejer zoog ik un veerkentig betónne gaat: ‘We zien d’r’, reep ik hièl gruuëts en
bliej, maar ik kreeg gen antwaord. In paniek worstelde ik mich weer truuk en
zoog det Marijke zich mopperend óntdeej van un tièntal venijnige braomelescheute. Maar deze scheetkelder had maar einen toegang en maar ein veerkentig gaat, dan mót d'r dus nag eine zièn.
‘Dan zièn d’r dus toch twieë’, reep ik hièl bliej. En jaowaal huùr, zón vieftig
maeter wiejer loog de gezóchte groeëte scheetkelder wao ik 60 jaor geleje zoeë
dök had gespeuld. Ik herkinde daen toegang en die dreej veerkentige gater wao ze vruùger in d'n oorlog de scheetschiève umhoeëg hele. Ein nostalgisch geveul euverveel mich, en det deej good.
Maar op det zelfde moment hoorte we euveral um ós haer leweit en in
de lóch 'wakkewakkewak' ut geluùd van unne helikopter.
‘D’r is weer ens wat gebeurd op de A73’, verzuchde mien vrouw. Maar we hoorte ouk auto’s
stoppe en doeënbeej minse hardop praote. Ik hoord zelfs unnen hónd blaffe. En dae helikopter bleef maar rech
baove ós hange. Inens lete zich twieë pliessies aan twieë touwe nao ónder zakke:
‘Ze zeuke ós, die mótte ós hebbe’, zag mien vrouw hièl ingstig.
‘Stilstaon en hand umhoeëg’, schrièwde unne pliessie nao mich, nag bungelend aan zien touw. En toen ging ut inens
allemaol hièl flot. We krege handboeie aan en unne blinddook veur. Ein-veur-ein
woorte we de helikopter in gehese. Det waas wat, ik deej ut zoeëwat in de bóks.
Ik snapde d’r gen snars van. Met loeiende sirene woorte we aafgevoerd met ónbekinde
bestumming. De aafgeloupe nach hebbe we same in ein cel dich taegenein aan gezaete.
In ut óngewisse, zoeë schoow wie twieë wezels, we hebbe toch niks misdaon, wat geit d’r met ós gebeure? Zoeë net
ging de deur aope en goeijde unne pliessie de krant nao binne en zag hièl
kortaaf:
‘Heej laes maar ens wat ge heb aangerich, stelletje
criminele!’. We hoofde de krant neet ens aope te slaon want op
de veurpagina loze we met aope mónd:
Blerick, 15 aug.: Gisteravond moesten de A73 en A67 urenlang worden afgesloten. De Estlandse vrachtwagen-chauffeur Kirill U. zag omstreeks 15:15 uur een bejaard echtpaar de autobaan oversteken. De grijsbebaarde man zwaaide vervaarlijk met een kapmes en de vrouw droeg een geelwit tasje met onbekende inhoud. Onmiddellijk nam Kirill U. contact met de politie, die met maximale inzet actie ondernam. Alle in- en uitvalwegen van klaverblad Zaarderheike werden afgesloten en vanwege de moeilijke toegankelijkheid werd een helikopter ingezet. Door het zéér dichte struikgewas en de weelderig overwoekerende braamstruiken wisten ze uiteindelijk de 72-jarige J.T uit B. te arresteren in de voormalige ‘Scheetkelder’ uit de Tweede Wereldoorlog. Zijn 71-jarige echtgenote M.V. hield zich schuil in de voormalige bedding van de Mièrsbeek. Beide zijn overgebracht naar het politiebureau waar ze de nacht hebben moeten doorbrengen in de cel. Morgen worden ze voorgeleid aan de officier van Justitie. Ze kunnen een forse straf en korting op hun pensioen tegemoet zien.
En presiès op det moment woord ik kletsnaat bezweit wakker. Hèhè, ik had gedruimp, gelökkig det ut allemaol neet ech gebeurd is. Alhoewel? Dae zoon van Femke Halsema zal dao anders euver dinke? En met ós twieë had det zoeë maar ens waor kinne zièn. Ik zit op de rand van mien bed en kièk ens nao mien bein en
tel óntelbare kratse van braomelestruùk.
Die media blaoze alles op. Behalve de scheetkelders, die ligge d'r nag!?
