Un raoze (kers)wolk

Sóms speule mich dinger door de kop die feitelijk noeits kinne. Zoeë dink ik döks met vuul leefde truuk aan ós mam en ózze pap. Ze zièn d’r al hiel lang neet mier. Veural met biezóndere daag as met Kers dan dink ik waal ens:

‘Kós ik ze nog maar ens spraeke! Wao zièn ze noow? Kós ik ze nog maar unne kier knoevele’.
‘Schei toch oèt met diene kwats! Ózze pap is volgend jaor al 45 jaor doeëd en ós mam is d’r dan al 30 jaor neet mier. Vergaet det toch, laot ut verleeje röste’, huùr ik dan waal ens achter miene rök smiespele.
Maar van de waek zoot ik boète in ut zunke en staarde nao d’n blauwen hemel. En verdomp, ik zoog un kleine raoze wolk hoeëg in de lóch. Ze rakde maar neet van eur plaats. Ik sloot de ouge en zoog ózze pap en ós mam same op die raoze wolk zitte. Döks greuje d’r dan verhaole in miene kop en inens dóch ik beej mich zelf:
‘Ónmeugelik? Ik kin d’r toch euver schriève, ik maak gewoeën mein eige kersverhaol as of ut ech gebeurd is!’.

Ut leep taege Kers en ik trok de stoute schoon aan. Ik zóch op de kómpjoeter ut ie-meel-adres van d’n hemel:
‘Allerbeste Pieëtrus, kins se mien elders neet veur veer-en-twintig oor met un retoertje nao Alicante steure?’.
Ik goof unne enter en dóch:
‘Dao huùrs se toch niks mier van’.
Maar d’n hemel waas flotter dan de gemeinte Venlo want de volgenden daàg kwaam al un antwaord:
‘Allerbeste Jan, wat un leuk idee van dich! Op dinsdig 24 december um vièf oor in de middig lande ze same op Alicante. En de mós mich belaove des se ze d’n daag dao nao weer keurig aaflevers um vièf oor smiddigs!’.
En waas met raoze ink geteikend:
‘Pieëtrus, op dae rots kins se bouwe’.
Ik leet ut laeze aan mien Marijke en det reageerde hiel positief met:
‘Dan mótte we waal nog wat te aete in hoès haole’.
Noow haet ózze pap hiel gaer erretesoep en met Kers waas altièd tradisie det we snachs bloodwors met gebakke eppelkes en kerboèt oote. Nou, det hebbe ze vas heej in Benijófar beej d’n Belze winkel.

Op 24 december waas ut zoe wièd, Marijke zuuj thoès ein en ander inein fiespernölle en ik zuuj pap en mam aafhaole. Al un oor van teveure stónd ik op ut vliegveld van Alicante veur die twieë groeëte deure. Op ut scherm stónd det de vluch oèt d’n hemel maar un Bliericks keteerke vertraging had. De zenuwe gierde mich door de kael (!), wie zuuje ze d’r oèt zeen (?), wat mós se op zón moment zegke taege dien vader en moder (?). De groeëte deur schoof langzaam aope en un lieëge raoze wolk sloop euver de grónd die groeëte hal in. En dao kwame ze aan, ózze pap met ziene kalen bums in zien dónkerblauw pak met leechblauw euverhaemp en unne beejpassende slieps. Parmantig leep-e naeve ós mam aaf, die un bekind bleumkes-kleid aan had en de grièze häörkes keurig in de permanent. Ós mam meus aaf en toe un huppelke make um de groeëte passe van ózze pap te kinne beej halde. Ik vloog op eur aaf en greep ze met mien twieë erm vas. De traone ware neet taege te halde en dreej kaelkes slikde iets weg det d’r neet waas en ós mam verbrook de stilte:
‘Óch jóng, wat heb ge toch vuul mótte mei make. Ik heb zoeë vuul aan óch gedóch’.
Ózze pap deej verstendig un stepke truuk en zag:
‘Potdomme jóng, de lieks steeds mier op dien vader!’.
Ik heb mien vader en moder noeits allebei gelièk ónder d’n erm gepak, maar noow leepe we gedreeje nao d’n auto:
‘We hove maar un half eurke te rieje en Marijke wach op ós’, zag ik.
‘Maar jóng, wat hebs dich unne moèjen auto, is dae gans van óch?’, zag ós mam en det klónk hièl vertrouwd. Det zag ze altièd as we unne andere auto hadde gekoch. Same reeje we euver dae moèje kuswaeg, rechs ging de zón oranje ónder en links zoge we de zieë schittere beej ut valle van d’n aovend. Naeve de waeg stónde gruupkes raoze flamingo’s met de puuetjes in ut water.
‘Zit d’r ouk genóg vis in?’, vroog ózze pap, ‘in d’n hemel velt d’r niks te visse. Nou ja, we kinne d’r euver praote maar visserslatièn is toch gans anders as zelf met un gaerdje in ut water soppe’.
‘Maar Piet’, zag ós mam, ‘laot toch zièn, we hebbe niks te klage. D’n tièd steit doeëdstil in d’n hemel en we hebbe alles zat. De ieuwige rös duit idderein good. Det gejach en gejaag kinne we neet mier taege’.
Ze pak mich veurzichtig beej d’n erm en zag:
‘Maar veur óch kómme we gaer efkes op bezeuk. Maar dao baove praote we ech neet euver ut aardse paradiès. We zeen det mier as un traone-dal, un vageveur en veur vuul minse zelfs un hel’.

We stoppe beej ós huuske in Benijófar, de kersverleechting brandt en op ut balkón steit Marijke met twieë erm te zweie:
‘Zón moèj hoès heb ik nog noeits gezeen! Det geej dao zoeë maar in meug woeëne’, zag ós mam. En ouk det klónk weer zoeë vertrouwd. Ós mam waas niks veranderd. We leepe de kamer in en ze vloge Marijke um de nek:
‘Maedje toch, wat heb geej vuul mótte meimake’, zag ós mam. Maar ózze pap verdoetsde un traon en fluusterde dao tösse door nao ós mam:
‘Morrejuu Tuut, wat ruùk ik? Erretesoep, bloodwors en kerboèt! Ut liek waal Kersmis’.
Hae deej zich meteen ut colbaertje oèt en struipde zich de mouwe op. En effe later zote we met zien veere te slörpe aan de erretesoep:
‘Ze smak nog presiès ut zelfde as die van dich Tuut’, zag ózze pap. Marijke en ik keeke mekaar aan:
‘Nogal klook, ut is ut zelfde recept!’.

Nao ut aete zote we ónderoèt gezak aan de kóffie. Ózze pap met un kónjekske d’r beej, ós mam met un advekäötje met slaagroum. Ut gelök wat we daen aovend deilde velt zelfs door mich neet te beschriève.

In de vaerte sloog ut kerkske van Bénijófar twelf kier.