'As ut bliksemp mós se
flot make des se thoès kumps. En as det neet kins mós se dich hièl kedoek
halde, op dien huukskes gaon zitte, maar noeits ónder unnem boum gaon schuùle’,
zag ós mam altièd. Ós Mieke det bliksemde ouk waal ens, maar det waas as zienen
ónderrok ónder zien kledje oèt kwaam. Dao heufde we neet veur nao hoès. Maar ós
mam bedoelde heej toch ech ut blikseme beej ónwaer. En blikseme det kós ut
behuùrlik in Blièrick. As we saoves in bed loge en ut begós duchtig te rómmele,
dan kwaam ós mam beej os op d’n bedrand zitte. Ze zóng dan van die alde liedjes
um ós röstig te halde. Volges mich waas ós mam ouk un bietje bang veur ut
ónwaer. Want same krope we inein van de schrik beej idderen dónderslaag. ‘Oei, det waas doeënbeej!’. We telde
same den tièd tösse ut waerleechte en ut dóndere, want beej idderen tel waas ut
ónwaer dreej hónderd maeter wiejer weg. En as weej dóchte det ut eindelik euver
getrokke waas, zag ós mam: ‘Effe wachte,
de Maas helt ut ónwaer taege, zoe-dalik kump ut weer truuk’. En verdomp, det
waas ouk smeis zoeë. De flitse woorte weer feller en dan flot der achter aan kraaaak
. . . boemmm . . . bómmerdebóm.
Zoeë zoot ik ens as klein menke beej ózze pap veur op de
stang, we ware ónderwaeges van de Lieuwerikstraot nao de Wassum. Ut waas in de
verbaojen tièd met visse en dan ging ózze pap dökker met ózzen alde mik de
karpers vore in de Wassum. Op ut ind van de Sint Josephstraot meuste we
rechsaaf op d’n alde Bokenderwaeg. En dan beej unne hièlen alden boum sloge we
un zandwaegske rechsop richting Wassum. Det waas unne hièlen dieke rare
knoestigen boum van zón dreej maeter hoeëg. Hae zoog d’r neet oèt, hae stónd
wat scheif met van die grillige deepe spaore op de stam. Verschandeliseerd door
ziene laeftièd stónd hae hièl einzaam en verwrónge te koekeloere in ut boere
landschap. Zoe-örges halverwaege Blièrick en d’n Bokend. Wie we doeënderbeej
kwame zoog ik det hae gans gesplete en oèterein gerete waas en aan d’n
binnekant gans zwart gebläökerd.
Ik kós mien uigskes neet aafhalde van dae biezónderen boum.
Indrökwekkend van lillikheid.
‘Kiek rech veur dich oèt en rièt neet
zoeë aan mien stuur’, zag ózze pap.
‘Sorrie pap, maar wat is det veur unnen
boum’, zag ik.
‘Det is den bliksemboum, unne ieuwen alde
knoetwiej. Dao is al verschillende kière d’n bliksem ingeslage, maar dae is
neet kepot te kriège. Idders kièr sleit-e weer oèt’.
Det waas d’n allerièrste kièr det ik mich besefde wie sterk
maar ouk kwetsbaar de natuur is. Vanaaf det moment heb ik groeët respek veur
alles wat de elemènte wet te trotsere. Veur un paar jaor truuk begóste we met
ut verzamele van alde toponieme in
Blièrick. Ge weit waal, det zièn name die ze vruùger in Blièrick gove aan
stókskes grónd en aan biezóndere plekke. En toen dook inens d’n bliksemboum ouk
weer op in de alde beuk. Ik dóch metein aan miene pap en de häörkes ginge mich
rechop staon op de erm. Gans Blièrick neumde daen boum dus destièds d’n
bliksemboum.
Jaomer genóg is hae d’r neet mièr. Ieuwelank wis daen boum
storm, ónwaer, oorlog en ellende te waerstaon. Maar neet d’n bouw van de
Klingerberg. Te vuùl markante punte in Blièrick zien verdwene ónder ut asfalt
en de betón. Veuroètgank neume ze det allewiels. Good um aaf en toe truuk te
dinke en stil te staon wie ut vruùger waas. Wie Blièrick opheel beej de Niejborgstraot
en ózze pap wis det we beej d’n bliksemboum meuste aafslaon um beej de Wassum
te kómme.
