Ik zit thoès op de mat veur de zwarte kaolenhaard. Dae gleujt lekker fel roeëd in mien gezich. Ós mam haet d'r net nieje neutjes veer in gedaon. Op d'n haard steit un greun geëmailleerde kan met verse kóffie. Ózze pap schöd zich nog un tas vol. Ut is zeve oor, we hebbe pas gegaete en ós mam haet de ganse zooi aafgewasse. Eindelik is ze veur vandaag klaor met d'n hoèshald. Ze zit links van d'n haard met de ermkes euverein in eure leunstool. Achter eur speult de radio hiel zachjes. Ik weit ut zeker, nog efkes en dan valle eur de uigskes toe. Ós mam is de gansen daag veur ós aan ut poejakke, niks is eur te vuùl. En eur moderleefde straolt nog wermer as ózzen haard.
Ózze pap zit in ziene praos, verborge achter tante Bet. Sóms luues hae hardop wat d'r in gedrök steit. Mien jóngste breurke leet al in bed. Mien aldere zuske zit op de kanapee en luues in Beekman en Beekman. Um de paar minute schuut ut schaterend in de lach. Ik zit naeve mien ander zuske veur d'n haard. We halde ós allebei kedoek, anders mótte we nao bed. Baove d'n haard is unne zwart marmere schouwmantel. Links steit un foto van mien aldste zuske, det is beej ziene vreejer. Rechs steit ut roukes van ózze pap. Hae stik zich un Willem twieë sigaerke aan en verbörg zich weer achter tante Bet. Ut löp taege Sinterklaos en de spanning is haos neet mier te hebbe in miene kop. Sinterklaos en Zwarte Piet zièn euveral in Blierick prominent aanwezig. Op schoel, thoès en op straot speule ze de ierste fioeël. Ik heel ut neet mier, met:
'Pap, meuge we dalik de schoon zette?', verbraek ik die
weldadige stilte van saoves nao ut aete. Ós mam schrik wakker oèt eur
hazesläöpke. Ik veul mich metein schöldig.
'Kóm maar', zaet ze, 'kièke we of we nog un wortel veur ut paerd
hebbe'.
En effe later staon twieë scheunkes veur d'n haard met twieë wortels
d'r in. En met d'n andere schoon nog aan bringk ós mam ós effe later nao bed.
'Truste pap', zegge weej in koèr.
'Weltruste, ut is waal te haope det Sinterklaos óche schoon
luuet staon!'.
Hèhè, ech weer wat veur ózze pap.
Heej meus ik vanmorge aan dinke wie ik nog effe loog te dutte.
Ik zoog ut weer helder veur mich. Wat zien de tieje toch veranderd en ut waas
mich hiel vuul waerd um effe truuk te kinne in d'n tièd. De wermte van dae
kaolenhaard en van mien elders euverveele mich.
En ik veel weer efkes truuk in druimeland.
