We staon op un moèje camping in de Auvergne. Ut is straolend
waer en ut is neet drök op camping de Longat. Idderein haet genóg ruumte
um zich haer en beej idder ‘emplacement’ steit unnem boum dae veur genóg
schaduw zörg. Maar twieë campers staon hièl doeën beejein, maar die kómme ouk
al hièl vuùl jaor achterein heej nao-toe. Det zièn Jo en Jos met eur vruiwkes,
ze zièn alle veer al wièd in de zeevetig. Jo is ech unne waerse remmel, is
altièd as ièrste wakker smorges en steit dan hièl ergerlik ‘Happy birthday’
boète te fluite. Iddere morge opniej, unne schraolen haan is tieën kièr aangenamer
um aan te huùre. Zien vrouw Ieneke is un leef dink en altièd in de waer.
In taegestelling tot Jo is Jos unnen echte goodblood, dae löp de gansen daag de
camping vrintelik rónd um te kièke of hae emus kin helpe. Zien vrouw To is un
echte priej die se gewoèn altièd gelièk mós gaeve anders heb se gen laeve. Die
haet wie ze zegke un bóks met schrikdraod aan en zal die ouk noeits veur nemus
laote zakke. En maar good ouk. Maar same verstaon die twieë stelle zich hièl
erg good en idderen aovend zitte ze gezellig beejein. To guuef opdrach wat d’r
gedrónke wuùrt en Ieneke dribbelt zich de beinkes ónder ut vötje oèt.
Jos stónd al boète ‘Happy birthday’ te fluite in zien
nieje kloffie. In zón dónkergreune lange korte bóks met neet allein staektesse
maar ouk van die groeëte opgeneide. Dao euver haer droog hae zien niej veurroeëd
T-shirt met spraekende teks: J’ai rêvé d’amour (ik druimde van de
leefde). In zien hand droog-e un beejpassend roeëd tasje met de
petanque-belkes. Effe later kump Jo ouk nao boète, wat un plaetje. Natuurlik in
diezelfde korte bóks. Allein zien leechgreun T-shirt vlookde met die
dónkergreune bóks. Net baove zienen diekem boèk stónd gedrök: Je fais ce que
je veux (ik doon wat ik wil). Ik schoot in de lach umdet ik zeker wis det
hae beej God neet wis wat det beteikende. Anders had To ut waal veranderd in: Ik
doon wat To wilt. En same leepe ze d’n berg aaf nao ut dörpsplein. En ik
d’r achter aan!
Ut waas unnen heiten daag en op ut plein ware veer alde
menkes aan ut petanque. Twieë in T-shirt met opdrök. En twieë in un smoezelig
ónderhaemp, det beej allebei verdween in un te wieje en te korte lange bóks. De
bóks woort in de lóch gehalde door van die breie bretels en de smaerige bloeëte
veut stoke met hoeëg water nónchalant in laere petuufelkes. Maar ze speulde de
sterre van d’n hemel met prachtige bewaeginge. Ze troèfde mekaar aaf met de
moèjste bel. Dit waas petanque van de hoeëgste planque. En high-fives
veur daegene dae verlaore had. Op un benkse naeve de baan zote twieë alde
vruiwkes met de beinkes wièd oèterein nao die twieë jónges te spienze. De
ermkes euverein op ut dieker buukske en aaf en toe klappe as ein van die twieë
matadaore unne schitterendem bal had gegoèid.
Op ut andere veld ware Jo en Jos aan ut rolle met eur professionele belkes. Ut
leek ech nörges op, totaal gen spanning, gen technische hoeëgstandjes. Un ech
maetlint kwaam d’r aan te pas um te kièke wae d’r ut dichste beej loog. Nou,
det zoog ik zoeë waal met ut bloeëte oug. En met zón magneetje aan un tuiwke
woorte de bel van de grónd umhoeëg gehaold. Die Franse menkes deeje det anders,
die spreide de beinkes wat mièr en rapde ze nog kevieps van de grónd. Wie
groeët kin ut verschil zièn tösse traditionele volkscultuur en un kloeëterig poetje
kölse.
Dao kwame To en Ieneke aan. Jos brook metein ut spelke aaf en haolde hièl flot
zien belkes umhoeëg met det magneetje. Jo keek um nog aan van ‘wat duis se
noow’, maar hae wis ouk waal det beej To niks veel taege te sputtere. Ze
pakde de belkes in eur sjieke teskes en leepe metein achter eur twieë vruiwkes
aan. Ik zoog nog net die twieë Franse vruiwkes met-ein smoèze en met eur köpkes
schödde.
Met zien veere leepe ze ut restaurantje binne en To zat zich aan un taofel. De
andere dreej volgde gedwee. Madam Guingette van ut restaurant vertelde wat ut ‘menu-du-jour’
waas. Tösse un veurgerechje en un toetje waas ut hoofgerech idderen daag óf vis
óf vleis. Jo woel vis en Guingette zag ‘filet de sole pané?’ en Jo zag ‘Wie!’.
Jos woel lever vleis en Guingette zag ‘cordon bleu pané?’ en Jos zag ‘Wie!’.
‘Avec du vin vin blanc ou rouge?’, vroog Guingette. Jos zag ‘Wie’
en Jo ‘mich ouk wie’. En effe later kwaam ut veurgerechje met un fles
water, un fles roèje wièn en un mendje stokbroeëd.
Beet ut hoofgerech wis Guingette neet mièr of ut vis of
vleis in de kuuep had en goof Jos per óngelök de vis en Jo ut vleis. De bördjes
leeke ouk wat op-ein, allebei keurig opgemak met wat slaaj en Franse frietjes
róndum un groeët gepaneerd stök. Jo en Jos begóste smakelik en met hónger van
ut petanque speule te smiechele.
‘Volges mich haes dich tóngfilee’, zaet To taege Jos.
‘Wie zoewe, ut smak mich prima’, zaet Jos.
‘Niks mis mei’, zaet Jo, ‘det van mich smak ouk
bes good. Al preuf ik ouk un vissmaekske’.
‘Jao, maar ik heb nog noeits tóngfilee met ham en drièvende
kieës gezeen’, probeerde Ieneke d’r zich veurzichtig met te meuje.
‘Laot ze toch gewaere, die twieë dölkes’, zag To, ‘die
kins se veurzette was se wils’.
Same op vakantie is neet altièd doon was se zelf wils maar
blièf waal druime van de leefde.
