zaterdag 18 december 2021

Feliz Navidad

Baer en Truujke zièn al 18 jaor gepensioneerd. Ze hebbe eur ganse laeve hard gepoejak, noeits de kentjes d’r van aaf geloupe. En al 18 jaor levere ze idder jaor in op eur pensioentje. Det vrit óntzettend aan Baer, maar Truujke zaet dan truuestend: ‘We klage neet, we kinne d’r nog altièd van rónd kómme’.
‘Jao jao, dao geit ut neet um, maar ik veul mich zwaor besodemieterd’, zaet Baer dan. Sinds twieë jaor sluip d’r ouk nog un geniepig virus door Blièrick. Baer is in die twieë jaor waal tieën jaor alder gewaore. Hae waas ièrs altièd superfit, maar noow veult hae zich ald, hae behuùrt tot de risicogroep, hae veult zich euvertollig en zuùt ut laeve neet mièr zitte. Ze zitte same in quarantaine en Truujke veult zich dreuvig, mismeutig en hièl einzaam. Eur leefste schoeëndochter duit de baodschappe en veur de res make ze same aaf en toe detzelfde blökske op de fiets door d’n Bokend of detzelfde rundje te voot door Hou-Blièrick.

Op unne gojjen daag zitte Baer en Truujke veer hoeëg achter de treurige sanseveria’s. Ut is herfs en de raegen löp met dieke traone euver de roète. Baer kiek opziej en zuùt det Truujke zit te bäöke. Zien hert brik en hae mót ièrs twieë kièr slikke.
‘Wat is d’r toch maedje’, zaet Baer.
‘Och niks, maar ik huurde det kinder en kleinkinder neet mièr beej alde oma’s van 70 jaor op bezeuk meuge kómme. Ik bin zoeë verschrikkelik óngelökkig Baer. Veur mich hoof det zoeë neet mièr’. Efkes is ut stil en de sanseveria’s staon stokstièf. Baer steit op en zaet vasbeslaote:
‘Zoeë wil ik dich neet zeen Truujke. Morgevruùg pakke we in wat we drage kinne en vertrekke nao ut zuuje’.
‘Jao maar . . . ’, zaet Truujke, maar Baer ónderbrik um:
‘Niks te jao-mare, we gaon net zoe-wièd nao ut zuuje wies dich weer gelökkig bis’.

En de volgenden daag loupe Truujke en Baer same door de Ardenne. Ut is mistig, ut raegent en ut is kald. Beej un aafgelaege boerderieke kloppe ze aan en Baer zaet:
‘Hallo, weej zien Truujke en Baer oèt Blièrick en zeuke un plaetske veur de nach’.
Maar daen boer goeit de plank in ut gaat en met gebaoge köpkes loupe ze door. Ze zeen un verlaote scheur en gaon nao binne. Baer schuùf wat hui beejein en kepot muùg valle ze doeën beejein in slaop.
‘Kinne we neet baeter truuk nao Blièrick gaon’, zaet Truujke smorges.
‘Nae vruike, nog neet, we mótte gedöld hebbe, ut geit zeker baeter waere’, zaet Baer taege baeter weite in. Ze loupe Frankrièk in. Ze verrekke van de pièn aan de veut en de rökzek snieje in de schouwers. Maar ze loupe stug door euver de Route du Soleil, inens zuùt Baer naeve die breie Rhône un bord:
‘Auberge Val d’Or’. Baer trek óndanks de pièn aan de veut de stoute schoon aan en klop op de deur:
‘Bonswaar, weej zièn Truujke en Baer oèt Blierick en zeuke un plaetske um wat te aete en te slaope’.
‘Pas de pandemie?’,
vruueg de herbergier. Maar dae vertrouwt ut neet gans en Baer en Truuj waere boète geslaote op ut terras. Waal schuùf hae un lauw louk-suupke en un stokbroeëd tösse de deur door. Op twieë harde steul valle ze in slaop. Baer huùrt Truujke zachjes bäöke en zièn hert wuùrt oèterein gerök van verdreet.

Toch gaon ze door en trekke wiejer euver de Pyreneë Spanje in. In un plaetske Estartit sleipe ze zich naeve de Middellandse Zieë. Beej un bördje ‘Hostal Cocodrilo’ steit de deur aop en loupe ze nao binne.
‘Buenas dias, weej zièn Truujke en Baer oèt Blierick en zeuke un plaetske um wat te aete en te slaope’. Unne man met unne vettige scholk um bekièk die twieë landluipers ens good van baove wies ónder. Zónder wat te zegge kriège ze un vóchtig tóchtig tuinhuuske aangeweze en mótte ut doon met un kenke witte wièn, unnen hómp ald broeëd en un stökske chorizo. Truujke kruup dae nach dich taege Baer aan en sleit ein bein en unnen erm um Baer haer:
‘Baer, ik weit des se ut good meins, maar ik hald dit neet mièr vol. We waere euveral met de nek aangekeke. Dit hebbe we ech neet verdeend’. Baer dink effe nao en zaet:
‘Good Truujke, ik belaof dich. We loupe nog einen daag door gans nao ut zuuje van Spanje. En dan zeen we wiejer’. Doeëdmuùg valle ze in slaop, in de vaerte huùre ze ut zaachjes kloetse van de zieë.

De volgende morge trek Baer zich de korte bóks aan en Truujke zuk un verfroemeld zomerkledje in ziene rökzak. Ze loupe de godganselikken daag door, ut is werm en ze kriège dieke veut en dieke hand van ut loupe. Ut wuùrt al dónker as ze un bordje ‘Benijófar’ zeen. Wiejer kinne ze ech neet mièr, ze zièn op, aan ut letste indje van eur latièn. De schoon verslete, de veut kepot, Truujke haet ut neet mièr. Hoeëg baove de waeg zeen ze un verlichte teks met groeëte letters ‘Feliz Navidad’.
‘Wat beteikent det’, vruueg Baer aan Truujke.
‘Zalig Kersfieës, maar ze zièn waal wat vruùg dao-mei’. Baer zoog gen hostal, gennen herberg, niks nada noppes, maar hae kós zien maedje neet teleurstelle. Taege un hoès zoog hae un bördje ‘Pedro y José’ en klopde gewoèn maar plómpverlaore aan. Pedro makde de deur aope en Baer zag:
Buenas noches, weej zièn Truujke en Baer oèt Blierick en zeuke un plaetske um wat te aete en te slaope’. Op de achtergrónd huùrde ze José rope:
‘Laot die minse neet boète staon Pedro’.

En efkes later zote ze in un gezellige hoèskamer aan un gedekte taofel. Ze wiste neet wat eur aan ut lièf waas, ut water leep eur oèt de moel. Veurzichtig vertelde Baer en Truujke eur verhaol, wat ze allemaol metgemak hadde en vroge of zeej neet un plaetske hadde wao ze kóste beejkómme van daen eelend. 
‘Heej beej ós um d’n hook steit un hoès laeg, dao kint ge bliève zoeë lang as ge maar wilt’. En effe later lepe ze met eur mei en lete det hoès zeen.
‘Kièk maar of ge ut wat vind, we huùre óch morge waal’.

Wat un prachtig hoès, dreej etages, gael en wit geverf. Truujke leep de keuke in en zoog det d’r van alles waas. In de kamer steit un waal dreej maeter breie bank met hièl vuùl zaachte kösses. Un twieë-persoeënsbed waas opgemak, ze kóste d’r zoeë inkroèpe. Baer leep umhoeëg nao ut daakterras en woord euvervalle door un werm thoèsgeveul. Hae keek um zich haer en zoog de zachjes bewaegende palmbuim. Truujke kwaam efkes later met twieë tasse thieë nao baove.
‘Ik zeen heej gelökkig gen sanseveria’s’, zag ut en zuchde hièl deep. Baer boog zich euver de balustrade en zag:
‘De gluifs ut neet, maar ik zeen waal unne appelesienen boum en dao is unne stroèk met citroene’. Truujke keek nao links en zag:
‘Ui span herres, ik zeen roeëze en oleanders’. Dae nach en de volgende nachte slepe ze wie unnen os en unnen aezel. Zeej veulde zich weer jóngk waere en ut gelök veel eindelik eure kant op. Baer en Truujke móchte bliève van Pedro en José en ze ware hièl dankbaar, bliej en nog lang gelökkig.

Schuuens taegeneuver eur woènde unnen Ingelsman met zien hundje. Un paar daag veur kersmis leep dae wat zenewechtig op en neer.
‘Is t’r wat’, vroog Truujke, ‘kóm efkes binne’. En toen vertelde hae det hae gevluch waas oèt Ingeland veur d’n Brexit en veur de pandemie. En noow meus hae veur un waekske truuk nao Ingeland um zien visum te verlinge en wis neet wat hae met zien hundje meus.
‘Aoh, dae blief waal beej ós as hae zich aan ós kin winne. Wie het det bieësje?’.
‘Benzjie’, zag dae gojje mins hièl bliej. En de volgenden daag waas hae al op waeg nao Ingeland en hadde Baer en Truujke unne kosgenger. Benzjie leep d’n ièrsten daag wat zeukend door ut hoès, dan weer nao boète um ut hoès van zien baasje in de smièze te halde.

Ut woort kersaovend. Wièd e-weg in Blièrick had Truujke altièd eine adventskrans, in ut nieje thoès stónde d’r maar leefs dreej. Same zote ze boète op ut terras te geneete van de invallende kersnach. De wind riezelde zachjes door de palmbuim. Baer in de korte bóks en Truujke in zien keurig gestreke zomerkledje. Same kièke ze umhoeëg nao dae flónkerende sterrenhemel en die moèje maon. De hoeëge palmbuim teikende ónbeschrièfelikke silhouette taege de berg hièl wièd op d’n achtergrónd.

‘Kóm we gaon nao binne, ut is kersaovend’, zaet Truujke.
As ze binnekómme bewaeg ut fletse leech van twelf kerskes van dreej adventskranse taege de witte more. Taege die more hange roeëje slingers en zilvere kersbelkes. Hièl oètdagend zit Benzjie op die groeëte bank te koekeloere. Uurkes gespits en um beurte nao Truujke en Baer kièke zoeë van ‘meug det heej waal?’.
‘Och’, zaet Truujke, ‘kièk ens dao! We hebbe un ech kerskiendje, vanaovend zièn we Josef en Maria’. Truujke en Baer gaon links en rechs van Benzjie zitte. Ut iès is eindelik gebraoke, hae veult zich thoès. Benzjie luùt de uurkes hange en rolt zich lekker op de bank en velt in slaop. Baer kiek ens good um zich haer, alles wat hae zuùt mak um zeels gelökkig. Zachjes begint hae te zinge:
‘Sti-hille nach . . heilige nach . .’. Truujke pak zien hand en un traon löp euver zien wang:
‘Baer, ik bin eindelik weer mins, ik veul weer det ut waerd is um te laeve. Ik veul mich weer hièl gelökkig. Zulle we heej maar noeits mièr weggaon?’.
Baer zuch un paar kièr hièl deep. Zien missie is noow volbrach want zien vrouw is weer gelökkig. Hae kiek met vóchtige ouge in ut flikkerende kersleech en zaet:
‘Det zeen we nog waal, maar veurluipig bliève we heej. Zalig Kersfieës Truujke’
‘Feliz Navidad’.