Doot maar un alcoholvreej

Ut is moèj waer naeve de Maas maar toch wat vuùl wind en iets te fris um wiejer weg te fietse. Ik zeuk un beschut plaetske beej Sur Meuse op ut terras en bestel mich un tas kóffie met un stök rièstevlaai. Ik bin allein en ik huùr mien vrouw in mien oère fluustere: ‘Alweer rièstevlaai, waorum bestel se dich neet ens wat anders’. Maar ik kin ut neet helpe, rièstevlaai met slaagroum met van die chocoladefrutzelkes d’r op. Héérlik, ut water löp mich in de moel!

Kump zónne aldere mins zoe-wat van miene laeftièd beej mich staon. Hae is waal un stök dieker, ech met zónne opgeblaoze dieke boèk. D’r zit gen figuur aan, de häöpe zièn rats verdwene dus druueg hae van die breie bretels um zien te wieje bóks op te halde. Ik staek un flink stök vlaai in miene melis en kièk nao zien gebreide wolle zök in zien aope sandale. Ut velt mich op det hae hoeëg water haet in zien dónkerblauwe bóks.

‘Bis dich neet dae historicus van Blièrick?’, vruueg dae mins. Ik kièk umhoeëg nao twieë vraogende uigskes in det roeëd rónd gezich. Hae helt allebei zien hand achter ziene rök.
‘Nou ja, historicus is un groeët waord, maar ik schrièf waal ens wat’.
‘Nou det zal ik dich zegge, ik heb dien book gelaeze euver ut gebeurde in Blièrick. En ik mót zegge daet haes se verrekkes good oèt d’n aek gedreid. De cómplimente’.
Ik waer altièd wat verlaege as minse det taege mich zegge. Maar ik wees op dae laege stool taegeneuver mich en zag:
‘Zet dich effe dan hoof ik neet zoeë umhoeëg te kièke’. Det leet-e zich gen twieë kièr zegge. Hae ging op ut puntje van de stool zitte, deej zien bein wièd oèt-ter-ein en schoof wat doeënder beej:
‘Ik laes ouk dien verhaole in ut plat, maar . . . . ‘, en toen zweeg hae en keek mich wat wazig aan.
‘Wat bedoel se met maar? Die verhäölkes vind se zeker neet zoeë good?’.
‘Jaowaal, mien vrouw nimp ze zelfs met nao bed, die smilt dao van e-weg’, zag hae.
‘Sorry det ik staok in dien haopelik gelökkig huwelijkslaeve. Ik wil ech neet tösse óch in kroèpe’. Ik probeerde mich un plastische veurstelling van zien vrouw te make wie die in bed mien verhäölkes loog te laeze. Maar dae mins schoof nog wat wiejer nao veure en lag zien hand pontificaal links en rechs van mien stök rièstevlaai. Ik pakde ze maar flot weg in mien hand.
‘Naehae, dao geit ut neet um, die verhaole euver Blièrick vind ik ech geweldig, maar . . . . . . waorum schriefs dich ouk euver minse die pas doeëd zièn of euver dien eige verdreet as se emus verlaore haes? Wat mót ík dao mei?’. Ik zoog det hae bliej en opgeluch waas det ut eindelik d’r oèt waas want hae ging wat geröster achteroèt hange. Ik noom un stök vlaai in mien moel en zet ut telderke maar weer op ut täöfelke. Tja, wie meus ik um det noow weer verdoetse?

‘Luuster, det zal ik dich vertelle. Ik dink vuùl nao euver de dinger die mich aangaon en mich rake. Sóms hebbe ze te make met de geschiedenis van Blièrick, sóms zièn ut dinger die ik zoeë maar mei-maak. En jao, sóms bin ik ouk waal ens ech verdreetig. In miene kop greuie die nao lank naodinke allemaol oèt tot kleine verhäölkes en dan inens bin ik ut zat en schrièf se op. Sóms zelfs midde in de nach’.
Ik pak nog un stökske vlaai en slik det wat flotter door met unne sloek kóffie. En ik gaon wiejer:
‘Neet det ik d’r dan vanaaf wil zièn, maar ut lóch bes waal op. En ik vind det de minse det ouk meuge weite en meuge laeze. En eigelik zuje de minse det zelf ouk mièr mótte doon. Det mak ós minder kwetsbaar en mièr aope nao mekaar. En weej aldere luuj mótte mièr dörve um ós hert te laote spraeke’.

Dae gojje mins kiek mich aan en zaet: ‘Potdomme, det letste zag mien vrouw ouk al’. Intösse waas de vlaai op, ik had d’r jaomer genóg met det gewazel neet zoeë as anders van genaote. Dae gojje mins zoot wat zwiègzaam taegeneuver mich te koekeloere. Ik vroog of hae wat van mich woel drinke:
‘Doot maar un alcoholvreej!’.

En effe later zote twieë aldere minse met twieë alcoholvreeje pilskes gezellig te kletse euver wat aldere minse zoeë al bezig held. We hebbe same gelache en d’r tösse door bleek dat hae ut neet altièd gemekkelik had gehad.