Druime

Idderein druimp zón twieë oor per nach, dök zónder ut zelf te weite. We druime noeits wat we gaer wille druime. Ut zièn opnames van echte beelde, gelude en geveules die we oeits ech hebbe mei-gemak. Eigelik is ut un film die we in ós herses aafspeule van wat we allemaol in ózze kop hebbe opgeslage. Daorum zièn ze ouk dök zoeë ech. Sóms is ut un verwerking van was se euverdaag haes belaef. En aaf en toe löp det waal ens oèt tot un echte nachmerrie. De meiste minse kinne eur druime noeits nao vertelle. Ik heb det neet, ik vertel ze smorges altièd aan mien vrouw. 

Vannach waas ut weer zoe-wièd. Ik ging emus opzeuke in d’n Berendónk en wie ik d’r haos waas schoot mich in mienen bums det ik de portemonnee waas vergaete. Potverdomme, det heb ik weer! Wao mót ik noow mienen auto parkere? In de ganse stad is betaald parkere en oèteindelik vónd ik un plaetske in ein van de ziejsträötjes van de Hertog Reinoudsingel. Ik leep al neet mièr zoe-bliej nao d’n Berendónk en spoojde mich door die tóchdeure. ‘Wao gaon weej haer’, vruueg z’n mormel mich det dao aan zón täöfelke zoot te nikse.
Potverdomme, ik waas mien móndkepke vergaete en de mochs allein binne as se dich van teveure hads aangemeld. Wat ik ouk probeerde, ik kwaam genne stap veurbeej dae kampbewaarder. Det mormel persde zien lippe op-ein en keek op en neer richting boètedeur. Godnondedjuu, det heb ik weer. Zwaor euver de zeik loup ik truuk nao de Hertog Reinoudsingel maar ik wis beej God neet mièr wao mienen auto steit. Op d’n hook van ein van die sträötjes steit ózze pap met ome Aatje te praote. Die gojje minse zièn allebei al vièrtig jaor doeëd en dao stónde ze laeves-ech.
‘Aah pap, heb geej mienen auto gezeen?’.
‘Is ut alweer zoe-wièd, ik heb dich nog zoeë gezag des se baeter oèt dien döp mós kièke’. Ik waer gek, ik heb alle ziejsträötjes al tig kièr ingeloupe, maar gennen auto. Ik gaon steeds harder loupe en miene kop steit op knappe. Inens kump d’r unnen auto rech op mich aaf en ik kin nog net op tièd wakker waere.

Ik zit rechop in bed oèt te hiège en gaon nao de pleej. Waorum zoot dao ouk zón mormel beej d’n ingangk. Ik druim noeits van moèje leve vruikes. Waorum zoot dao gen schoeën bruudje met un kort rökske en stevige beinkes dao ónder. Ut leefs in un kledje met wièd oetgesneje decolleté en un vrintelik welwillend stumke. Det mich desnoèds efkes apart woel neme in zón kaemerke um efkes te knoèvele of te flikfloèje.
Ik slaopwandel truuk nao bed en drei mich lekker ónder ut dekbed. En ge gluif ut neet, maar efkes later loup ik weer te zeuke nao mienen auto. En nog altièd staon miene pap en ome Aatje op daen hook te klasjenere. Ik doon net of ik ze neet zeen en ik huur Aatje taege miene pap zegge: ‘Volges mich is dae van dich de waeg kwièt of tik dae neet mièr gans richtig’. Ut hert boenk mich in de kael en ik schrièuw ut haos oèt van ellende. Inens dink ik um te zeen as un fata morgana in de vaerte en ik sprint d’r op aaf. Maar dao struùkel ik langk-aaf op miene snufferd en lig kómpleet van de waereld met d’n boèk op de grónd.

Dao huur ik un hièle leve vrouwestum vlakbeej mien oère:‘Wat is d’r met dich gebeurd, Jan?’. Ik veul un hand op mien schouwers en werme zwoele lippe zaachjes miene boenkende kael kösse. Zal ut dan toch gebeure? Hièl veurzichtig doon ik mien ouge aope en kièk rech in de kièkerkes van mien allerleefste vruiwke.