donderdag 21 mei 2020

Mien poeske

Van de waek zoog ik un jóngk meuderke wat zeuke tösse de struùk. Un kiendje van nao ik schat anderhalf jaor zoot te trappele in de kinderwage:
‘Fiepieeeee, fiepieeee . . .’, schrieuwde dae kleine of zien laeve d’r van aaf hóng.
‘Wao heb se um laote valle . . .’, vroog ut meuderke totaal euver de roèje en douwde gehäös idder graassprietje aan de kant. Ik meus lache want ik herkinde det van vruùger.

Ik zeen mich nag in de stad van d’n berg aafzeile met de fiets, ózze jóngste veur in ut kindersteulke. Inens strekde hae zich en keek achterum en mörmelde: 
‘Fiepieee . . .’. Ik trapde metein op de truuk-trap-rem want die had se in daen tièd nag.
‘Wao heb se dan dien fiepie laote valle’, vroog ik hièl häöskes want ik wis wat d’r noow ging kómme.
‘Dao’, zag-e, dreide zich in zien steulke en wees un stökske truuk berg-op. Och-de-God-nondedjuu dóch ik maar heel mich in en höfde um oèt zien stulke:
‘Wiès pap maar ens aan wao dien fiepke leet’.
‘Dao’, zag-e en drubelde d’n berg op en wees in de struùk. Ik zat miene fiets met unne trapper taege de stoeprand en leep achter um aan. Potverde-Godverde-nondedjuu dóch ik, ut ièrste wat ik zoog waas unnen dieke houp strónt van zónne tieglikke groeëte kielf.
‘Pap zuùt niks ligge, kóm maar, ut is neet erg, thoès krieg se unne nieje’. Maar det hads dich gedóch, det pakde neet good oèt, hae leep weer un stökske berg-aaf en stook allebei zien hendjes in de lóch.
‘Fiepieeeee, fiepieeee . . .’, schrieuwde miene kleine of zien laeve d’r van aaf hóng. Ik rakde behuùrlik in paniek en ging toch maar zeuke in die struùk tösse de keutels. Noow mót ge waal weite, weej hadde toen van die broène rubbere fopspene oèt eín stök. Beej langer gebroèk woorte die wat kort en plekkerig. Thoès kós se die good truuk vinde want ut leke waal kleine drölkes van un klein hundje. Dao vele die op, maar vind det maar ens heej truuk in dae wir-war van alle maote hóndestrónt variërend in de kleure leech- wies dónkerbroèn. Kledderdaats . . . huùr ik achter mich en zeen det miene fiets um is gesodemieterd en zich zoeë krangs wie meugelik op de straot haet gelag. Det kin d’r nag waal beej. Flot zet ik um weer rech-op en achter mich huùr ik:
‘Fiepieeeee, fiepieeee . . .’, och God, dao zal se ut hebbe. Dink se des se alles haes gehad, dao kump mien vrouw met un gezich op ónwaer d’n berg op geschraveld, met ózzen aldste achterop d’n draeger.
‘Wat is d’r noow weer gebeurd, scheet ens wat op want ik mót nao ut dameskoèr vanaovend’. Ik veul opkómme det dit neet good veur mien hert is.
‘Fiepieeeee, fiepieeee . . .’, rup dae kleine en ik zeuk op mien kneen wiejer tösse de struùk nao zón leechbroèn kutterke in de vorm van un fiepke.
Met: ‘Kin se dien jónge neet baeter in de gater halde’, goèit mien vrouw nag mièr aolie op ut veur. D’n aldste hingk vervaeld achterop d’n draeger en zaet:
‘Maham, ik heb hónger, gaon we nao hoès mam?’. Op det moment zeen en huùr ik efkes niks mièr. D’r knap iets in mich, ut leech geit oèt. Op de grónd ligge inens allein nag maar hónderde ónvindbare fiepkes, ik verlang nao morgevruùg det ik eindelik weer nao mien werk kin. Maar ik mót röstig bliève, anders wuùrt ut van kwaod-nag-erger.
‘Nouw, kump d’r nag wat van?’, zaet mien vrouw.
‘Pahap, ik heb hóngerrrrr . . . ‘, zanik mienen aldste.
‘Fiepieeeee, fiepieeee . . .’, rup dae kleine in un steeds hoeëgere toeën-saort. Ik haol hièl deep aom en pak um op mienen erm. Det menke wet ouk neet baeter, de träönkes rolle euver de wengskes en ik fluuster zachjes in zien uurke:
‘As se stil bis krieg se thoès un ieske van pap’.
‘Ieske . . ?’, en inens is ut stil en efkes later zeile we met veer man wiejer d’n berg aaf truuk nao hoès.
‘Ieskuh . . ieskuh . . ‘, rup emus hièl bliej.

We ware met dae Corona lang neet mièr beej mien aldste zuske op bezeuk gewaes. We hadde det hièl erg gemis. Aafgeloupe zóndig vónde we det ut eindelik maar weer kós. We ware alledreej zoeë bliej wie unne gek det we mekaar weer kóste zeen en spraeke. Marijke ging in de keuke um veur ós kóffie te zette. Mien zuske en ik hadde ut wie smeis euver vruùger. 
‘Taegeswäördig hebbe kinder allemaol zón fiepke in de moel. Dae van mich haet det noeits gehad’, zaet mien zuske.
‘Nouw, die van mich waal, schei mich dao euver oèt’, verzuchde ik.
‘Dich hads wie se jóngk waas un poeske, zón ónuiglik stökske nep-bónt. Dan stook se dienen doèm in ut mundje en streek se det poeske met diene wièsvinger naeve dien neus aaf. En auwieje as se dien poeske kwièt waas, dan waas ut hoès te klein . . . ‘.
Dao loog ik vannach aan te dinke en verdomp, ik kós ut mich weer veur de geis haole. Ik had zón zoor ruùkend reepke bónt det ik um miene wièsvinger dreide. Aafgezoebeld duumke in de moel en maar vaege met det poeske naeve mien neus. En langsaam aan veel se dan vanzelf weer in slaop. 

Noow heb ik det gelökkig neet mièr nuùdig. Ik kièk naeve mich wao Marijke röstig leet te slaope. Ik kroèp lekker taege um aan, slaon unnen erm um mien poeske en val metein weer in slaop.