Meister Versleijen (1928-2020)

We krege un rouwkaart in de bus, det is altièd schrikke. Ik maak um aope, meister Versleijen is veer daàg nao ziene 92-ste verjäördaag euverleje. Oei, det deej pièn. Det is miene ónderwièzer wao ik de beste herinneringe aan heb euvergehalde. Van 1953 wie 1959 zoot ik op de Aloysiusschoeël, achterein-volgend beej juffrouw Berden en de meisters Beumer, Jacobs, Versleijen, Schlooz en Simons. De bewaarschoeël had ik euvergeslage, ik waas d’r maar einen daàg gewaes. Ós mam had mich smorges gebrach en ut schiènt det ik hièl erg zielig gans allein op un benkske ging zitte. Ós mam vónd det zoeë hertverscheurend det se mich maar weer met nao hoès haet genaome, kóste we nag un jaor langer van-ein geneete. Maar vanaaf 1953 rende ik idderen daag dae waeg op en neer door de Lieuwerikstraot en de Parallelstraot nao schoeël. 

In 1956 kwaam ik in de virde klas beej meister Versleijen. Ut waas un hièle groeëte verzamelklas van de derde en de virde. Meister Versleijen waas unne fijne mins, dae gen lièfstraffe nuùdig had. Want in daen tièd krege we nag waal ens unnen tik op de vingers of unnen drei um de oère. Maar meister Versleijen wis dich aan te spraeke en dan deej se det neet mièr oèt respek. In daen tièd waas d’r ouk gen biezónder ónderwiès. Niks dao van, kinder die wat lestiger kóste lière die krege gewoèn wat extra aandach. Jaerke Thijsse kós moeilik praote en zeiverde altied in zón zakdukske. As weej aan ut werk ware gezatte, kreeg Jaerke wat mièr aandach. En daomei lièrde meister Versleijen mich ónbewus des-se sóms minse wat mièr aandach mós gaeve. En des-se die minse met aeve-vuùl respek mós behandele. Meister Versleijen lièrde ós ouk det de waereld groeëter waas as allein de Lambertusparochie. Ik weit nag good det hae vertelde euver de Hongaarse Opstand taege ut stalinistische bewind. We hónge aan zien lippe. Ik heb ut schoeëlrapport nag ens opgezóch, neet um nao mien punte te kièke. Maar ónderaan staon de handteikeninge van twieë hièl biezóndere minse: ózze pap en meister Versleijen. Twieë leeve en integere minse die mich wiejer hebbe geholpe in mien laeve.

Ut is 1987 en same met Piet Thieuwe greuide ut idee um ein reünie te organisere. We woorte in det jaor 40 en det waas un gojje raeje. We zóchte kóntak met meister Versleijen en dae waas metein enthousias. ‘Zeg maar Sjraar’, zag hae beej de ièrste aafspraok. Maar ut respek veur deze mins heel mich taege. Ik zeen ós nag staon met zien dreeje in de hal van de schoeël. Ze kwame haos allemaol opdrave. ‘Wets dich wae det is? Dae kin ik neet truuk?’, zag ik taege Piet. Maar meister Versleijen leep d’r op aaf, hae kós se nag allemaol. Ut waas unne geweldigen daàg met un biezónder les-oor in de Aloysiusschoeël en ut woort verschrikkelik laat, naat en baeregezellig beej de Witte. Neet lang dao nao woorte Piet en ik benaderd door meister Versleijen: ‘Of we det ouk veur de ganse Aloysiusschoeël én de Mariaschoeël woeje doòn in ut kader van 60 jaor lieëger ónderwiès in de Lambertusparochie?’. Tuurlik deje we met, same met unne heuse werkgroep!

‘Zeg maar Sjraar’, zag hae weer beej de ièrste aafspraok. Maar ik kreeg ut neet euver mien lippe. Ze dóchte un reünie te halde van zón 200 man beej de Witte. Maar ut leep anders, d’r woorte mièr as 1500 kaarte verkóch. Idderein kreeg de bibberatie, maar neet meister Versleijen, Piet Thiewe en ik. De Staay woort aafgeheurd en in 1988 waas de grótste reünie van de Lambertusparochie oeits gehalde.

Twieë jaor geleje, meister Versleijen woort 90 jaor. Piet en ik zóchte um op. Fysiek ging ut neet mièr zoeë good, maar de oètstraling en waerdigheid ware óngebraoke. ‘Zeg maar Sjraar’, zag hae weer. Ut waas de letste kièr det ik um zoog. 

Op de rouwkaart stónd det ik aafschièd kós kómme neme, maar ik heb ut neet kinne opbringe. Ik hald um beej mich wie ik um heb metgemak. En zoeë emus rak se meschiens oèt ut oug, maar noeits mièr oèt ut hert. Danke meister Versleijen det we same kleine stökskes mochte oploupe in ós laeve.