Op vastelaoves zóndigmorge
waer ik aangedoedeld, un te groeët ruutjese haemp, unne roèje zakdook um de nek,
zwarte moefe aan de mouwe en unne breije zwarte reem. Mien aldste zuske
sjmienkde mich, noow nag de cowboyhood op en ik waas klaor. Mien eige pistuùlke
tösse de reem, sheriff-ster op en Roy Rogers kós aan de Blièrickse vastelaovend
beginne. Maar dao haolt ós mam wat oèt de kelderkas: unne echte holster veur
aan de reem, un ech pistuùlke en un duuëske met pistungskes kómme teveurschièn.
Ik vloog ós mam um de nek en waas zoeë bliej wie unne gek. Un ech pistuúlke . .
. . Metein woort ut ièrste rölke met pistungskes veurzichtig oèt ut duuëske
gehaold en in det nieje pistuùlke gefroemeld. Ut veel nag neet mei, ut mót d’r
presiès ingedaon waere anders knalt hae neet. Maar met twieë hand lökde ut toch
en hièl gruuëts leep ik knallend de Lieuwerikstraot op en aaf.
Zóndigmiddig is d’n optoch
in Blièrick, ózze pap duit ouk mei met de visclub de Goede Hoop. Hae haet van
un alde tante un bóntjeske en un bóntmutske geliènd. Ut haet gen porum, die
zièn um allebei vuùls te klein. Veural det mutske sleit letterlik as un tang op
un vèrke. En dao make ze um ouk nag roèje lipkes . . . gekker mót ut neet
waere. Aan zien visgaerd wuùrd unne groeëte plestik vis vasgemak en dao geit-e
op waeg nao ut dörp. Weej gaon effe later nao d’n optoch en zeuke un plaetske
beej Cordang in de Broekstraot, taegeneuver de Schenck van Nijdeggestraot. Ut
deurde un ieuwigheid wies hae begós te trekke, maar gelökkig had ik mien
pistuùlke en mien pistungskes. Eindelik, dao kwaam Herwónne Laeveskrach en de paerd
van de Karwats. D’n optoch trok veurbeej en aoh jeej, dao kwaam de wage van de
Goede Hoop. Ik kroép achter ós mam, want ik schaam mich kepot. Ózze pap steit
baovenop dae wage met zien bóntmutske en zien te krap jeske, zweiend met dae
plestik vis. Ik haop det-e mich neet zuùt. Gans op ut lets speult hermenie
Caecilia ‘Blièrick ós Blièrick, det steit baovenaan’ en dao achter de
wage van prins Hay d’n ièrste. Met twieë hand goeit hae met zien adjudante caramels
en zuurtjes nao de minse. Idderein begint inens te graaie en te grièpe. Kinder,
jao zellefs moders, kroèpe euver de grónd en pikke mekaar de snuupkes veur de
neus weg. Tuurlik doon ik ouk mei en laot op d’n truukwaeg ós mam gruuëts mien
dieke bóksetesse zeen.
‘Wao heb
se dien pistuùlke?’, vroog ós mam. Ik greep metein nao miene holster
maar dae waas laeg.
‘Weg . .
.’,
waas ut enigste wat ik kós oètbringe met de ermkes in de lóch.
‘Dan
gangk maar gauw truuk kièke of hae nag örges leet’. Flot
rende ik truuk nao Cordang maar ik zoog niks ligge. Minse lepe zingend en
hossend de Broekstraot op en aaf. En ik veulde mich hièl bedreuf en begós hièl
hard te bäöke. Twieë aldere maedjes sproke mich aan:
‘Waorum
bäöks dich jungske?’.
‘Ik heb heej
örges mien niej pistuùlke verlaore!’.
‘Meschiens
mós se aangifte doon beej de pliessie’, zag ein van die maedjes en same
huppelde ze wiejer in de richting van de Witte. Nou ja, zellef kós ik niks
baeters bedinke, dus leep ik euver de Broekstraot en de Kloeësterstraot nao ut
pliessie-buro. Ónderwaeg controleerde ik idderein dae un pistuùlke beej zich
had en vroog waal tig-kièr of nemes un pistuùlke gevónde had. Maar lauw-loene,
sómmige hele mich zellefs veur de gek:
‘Wat bis
se kwièt jungske, dien piespäölke?’.
Binne in ut pliessie-buro
waas gaar nemus, allein unne pliessie zónder pet zoot achter de balie.
‘Meneer
de pliessie, ik heb mien pistuùlke verlaore op de Broekstraot beej Cordang’. De
pliessie keek mich hièl ernstig aan:
‘Aoh wat
erg jungske, maar ze hebbe heej nag niks aafgegaeve. Maar schrièf heej efkes diene
naam en adres op, as ze wat aafgaeve dan huùr se det waal’.
Hièl bedreuf leep ik nao
hoès met mien bóksetesse vol sloek en ónderin det duuëske met pistungskes. Zuuj
ik ze oeits nag kinne gebroèke? Thoès wachde ós mam mich op en truuësde mich:
‘Kóm maar
jóng, zoeë erg is ut ouk weer neet. Volgend jaor koupe we gewoén un niej’.
Maar de vastelaovend
heufde veur mich effe neet mièr, zeker wie ózze pap saoves ouk nag ens met un
stök in zien kloeëte thoès kwaam. Hae loog nag ièrder as mich in bed óntzettend
te snörke. Ik kós d’r neet van slaope en meus allein maar dinke:
‘Wao zal
mien pistuùlke zièn, wae haet det met genaome, zal ik ut oeits nag truukzeen .
. . ‘, maar veel oèteindelik toch in slaop. De volgende morge kóm
ik ónder, ózze pap zit met zièp-uigskes aan taofel met ós mam.
‘Zoeë
zoeë’, zaet ózze pap, ‘wat huùr ik, haet Roy Rogers zien
pistuùlke verlaore?’.
‘Laot det
zièn Piet’, zaet ós mam en taege mich zag ze:
’Zal ik
dich verkleie veur de kinderoptoch jóng’.
‘Nae,
hoof neet’, zag ik, ‘meschiens kump de pliessie waal mien pistuùlke
truuk bringe’.
De vastelaovend waas veur
mich veurbeej, de pistungskes heb ik boète op de plaats allemaol met unne hamer
laote knalle. Van de pliessie heb ik noeits mièr wat gehuùrd.
Gelökkig heb ik nag un foto.
