Wimke en Lei

Dónderdigmiddig zitte we al waekes beej mien aldste zuske met zien dreeje te klasjenere. Joep leet altièd in bed, maar dae wuùrd ech neet vergaete. D’r wuùrd noeëts geroddeld, maar waal hièl respekvol ut letste niejs van Blièrick oètgewisseld. Det gebeurt beej un lekkere tas sterke kóffie en un smeuïg stök zelfgemakde cake. Ièrs mótte we helpe met ut oplosse van de waekelikse Filippine puzzel. Ik zit deep nao te dinke euver die moejlikke vraog: ‘plek waar luizen van eigenaar wisselen?’.

‘Heb geej ouk gehuùrd det Lei Wekx doèd is?’, zaet ós Tina. Marijke en ik kièke ós aan en de häörkes op de erm gaon mich rechop staon.
‘Dao krièg ik kiepevel van’, zaet Marijke op zien beste Blièricks. Efkes is ut stil in de kamer, we kièke wat verslage veur ós oèt. Tuurlik kómme metein die moeëje vastelaoves teikeninge van Lei veurbeej. Maar d’r is veur ós twieë vuùl mièr dan det:
‘Wat erg veur Wimke’, verbraek ik de stilte. Tegelièk euvervelt mich ut verwièt det ik ze al die jaore noeëts mièr heb opgezóch.
‘Wao kind geej die eigelik van?’, vruuëg ós Tina un bietje verras.
‘Van de veterane van de handbalclub Blièrick’, zaet Marijke.

Dae middig betrap ik mich d’r op det ik alsmaar mót dinke aan Wimke en Lei. Wimke speulde beej ós as boètespeuler in ut veterane-team. Unne faire speuler, maar dae d’r geregeld keihard in kós vlege. Niks gen mietje, dae kós good incassere maar ouk good oètdeile binne de regels van ut spelke. Maar belangrièker waas altièd die derde helf, die neet lang genóg kós deure. D’r woort stevig gezaope en schaele kwazel verkóch. Ózze trainer Piet Kuypers noom waal idderein efkes apart um de wedstrièd te analysere, dae mós nag effe aafschakele. De res leep intösse euver van de flauwe köl en goeëjde zich alweer ut volgende kleintje beer achter in de kael.
‘En Annie, geit ut nag un bietje met óch twieë’, vroog ik aan det vruiwke naeve mich det zienen erm um mich haer sloog.
‘Och wat zal ik dich zegge, Frans is gelökkig en ik bin getrouwd’, kreeg ik as antwaord. Det typeerde un bietje de sfeer beej de veterane, d’r woort wat aope geflirt, behuùrlik wat achtereuver geschöd en vuùl lol gemak. En Wimke dae deej good met. Aan de bar stónd ziene Lei, hae kwaam noeëts kièke nao de wedstrièd, maar meldde zich wat later in de kantine. Ik zeen um nag staon, keurig in ’t pak, un bietje achteraaf aan de bar. Wat nónchalant met einen ellebaog op de bar en met eine voot op die verhuùging ónder de bar. Unne nette mins met altièd dae vrintelikke breije glimlach. As ik dao zoeë aan truuk dink, dan ware Wim & Lei eigelik ut enige normale stel van ut ganse zootje. Handballers hebbe de hendjes wat los zitte en kinne ze ouk neet altièd good thoès halde. En truuk kièkend op die geweldige periode tel ik toch flot wat echscheidinge, wat echtelikke ruzies en smeuïge affaires. Maar Wimke en Lei bleve keurig beejein. Sterker nag, as emus in de echtelikke penarie zoot, dan stónde zeej met mièr as allein maar belangstelling klaor. Wat un geweldig stel.

Zón twintig jaor geleje rakde ze beej ós oèt ut zich. We huùrde waal det Lei wat sukkelde met zien gezóndheid, en hièl aaf en toe zoge we ze same loupe. Gewoèn twieë kaerels, die gewoèn same naeven-ein euver de Maasbrök nao de stad lepe.
‘Waat ein leef stel’, zag Marijke dan.
‘Gelökkig, ze zeen d’r allebei nag good oèt’, meinde ik oprech.
‘Ik heb gehuùrd det ze ouk in Baolder woène’.
‘Kóste we ze waal ens oètnuùdige op de kóffie’. Maar det is d’r noeëts van gekómme. Net zoeë as ut te dök erges neet van kump. Gennen tièd zegge we dan, nou ja . ! 

Ut is weer effe stil in de kamer. ‘Vlooienmarkt’, schuut mich te binne as antwaord op die rotvraog van dae Filippine-puzzel. Ónderwaeg nao hoès waas ut stil in d’n auto.
‘We staeke zaoterdaag un kerske op veur Wimke en Lei’.
‘We weite noow waal wao hae woènt’.

Sterkte Wimke, ik gaon noow det kerske aanstaeke. We zulle aan dich dinke, en zeker ouk aan Lei.