Lieuwerikstraot, veur altièd verbónde

We wiste det ze in d’n Beerendónk zote, allebei op ein hoeëg op de geslaote aafdeiling. We kinne ze good van vruùger oèt de Lieuwerikstraot.
‘Eigelik zuje we ze nag ens mótte opzeuke’, verzuchde ós Tina, ‘maar ik kin zoeë sleg van Joep aaf’.
‘Nou dan blièf ik waal beej Joep, dan gót geej maar met zien twieë’, zag Marijke. Det waas ein aanbod det we neet kóste aafslaon en gister waas ut zoeë wièd. Ièrs efkes twieë bleumkes haole en dan op waeg nao de stad. Met de lif umhoeëg en op de aafdeiling woorte we hièl hertelik óntvange. An zoot boète te geniete in ut zunke en Til waas nag effe beej de kapper en sloot wat later aan. Neet vuùl later zoot ik dan same met dreej maedjes oèt de Lieuwerikstraot op ut terras ein-hoeëg van d’n Beerendónk:

• Tilly Verstraelen-Janssen, 95 jaor (gebaore in 1924), van nummer 26;
• An Geenen-Peeters, 87 jaor (gebaore in 1932) van nummer 22;
• Tiny Lucassen-Titulaer, bijna 89 (gebaore in 1930) van nummer 13;
• en ikke met mien 72 jaor (gebaore in 1947) ouk van nummer 13.

Ós Tina löp op An aan, det dreijt zich hièl niejsgierig um en zaet stralend:
'Óch Tina, wat vind ik det leuk, kóm heej’, en d’r woort gekös en geknoeveld wie ze det vruùger noeëts gedaon hebbe. De deur geit aop, un klein tieër vruiwke kump met de häörkes knap in de permanent nao boète, ik gaon nao um toe, buig mich deep veureuver en zeg:
‘Hallo Til, wie geit ut nag met dich’, ut kiek mich met verbaasde groeëte ouge aan en ik merk det ik um op waeg mót helpe:
‘Ik bin van de Lieuwerikstraot, van nummer 13’, zeg ik en inens is ut net of de zón opkump, Til straalt van oèr tot oèr:
‘Jantje Tiètelaer . . ‘, en ik mót haos op de kneen um det broze vruiwke hièl veurzichtig te umhelze. We kriège metein kóffie aangebaoje, die verzörging in d’n Beerendónk is ech hertverwermend. Mien zuske geit zich tösse An en Til in zitte en mót op ut lets van de middig pièn aan ziene nek hebbe gehad van ut dreie. Want um beurte pakke ze um vas um weer wat niejs te vertelle. Nou ja, niejs, det wat ze zich inens weer herinnere van zón 80 jaor geleje. In un mum van tièd zitte we met ós vere doeën beejein in ós vertrouwde Lieuwerikstraot.

Bijschrift toevoegen

Dementie is ein óngrièpbaar en wónderlik fenomeen, ut is ónveurstelbaar wat An en Til zich weite te herinnere. Nou ja, sóms verloupe ze zich weer efkes in det veur ós ónbereikbare doolhof van eure eige schimmigen druimwaereld. Maar wies in de kleinste details wuùrd de historie van ut begin van de Lieuwerikstraot veur mich oètgerold. Van d’n hook beej Frankena wies aan de Parallelstraot. Um de tièn minute huuër ik schatergelach det ónderstreep wuùrd met:
‘Óch wat vind ik det fijn, wat geweldig det we heej beejein zièn’.
‘Det is tóch neet te gluive, wat waas det tóch unne schoeënen tièd’.
En dae lach verdwiènt neet van die prachtige gezichjes, door de jaore geteikend met depe spaore die ein neet gemekkelik laeve haet getrokke. Iddere vaaj haet zien eige verhaol en mak det gezichje veur mich allein nag maar moeëjer. Die doorlaefde hendjes die mekaar veurzichtig vashalde. Die steun en troeës zeuke veur die dierbare die ze hebbe mótte loslaote. Die hendjes van An, Tina en Til vorme unne werme band met de kinder en kleinkinder die eur leef zièn. Die knokkels en scheive vingerkes getuge van ut poejakke, ut zörge en ut leefhebbe. Ut wuùrt vuùls te flot laat en ouk wat frisjes boète, ze laote mekaar neet mièr los, ut blief genete, zeker ouk veur mich.

‘Ge mót nag ens gauw truuk kómme’, hure we verschillende kière.
‘Det doon we, maar neet de volgende waek’.
D’r wuùrd gelache, aafschièd genaome, nag effe geknoeveld. Ónderwaeges nao hoès is ut stil in d’n auto.
‘Wat waas det leuk, wat bin ik bliej det we det gedaon hebbe’, zaet ós Tina.
‘Wat hebbe weej unne biezónderen tièd gehad in die Lieuwerikstraot, ik mót nag ens opschriève wat ik vanmiddig allemaol gehuùrd heb’, zag ik taegen um. 
Maar det kump unne volgende kièr.

07-06-2019; Wijkblad Punt (Jg 49 - Nr 359)