We waere alsmaar alder, we gaon steeds mièr truuk nao vruùger. Ik heb mich langen tièd neet vuùl aangetrokke van mien femilie. Tuurlik had ik genóg andere dinger te doon, maar det is gen excuus. Det veranderde inens wie mien breurke storf. Ut waas 27 juli 2011 wie ózze Jacky d’r tössen oèt kneep. Hae waas de leukste mongool dae se dich maar kós veurstelle. Vanaaf daen tièd ginge we weer mièr nao mien aldste zuske, ós Tina. Iddere dónderdigmiddag as we kóste en iddere zóndigmiddag as we kóste zóchte we um op. Det leverde de letste jaore de moèiste momente en de dierbaarste gesprekke op, we kóste ut euveral euver hebbe en we hoofde ut neet ins met-ein te zièn. Maar ónvergaetelik ware die verhaole euver vruùger van beej ós thoès, euver d’n oorlog, euver de femilie en euver ós Blièrick. Ós Tina waas haos 17 jaor alder as mich en droog dus ouk 17 jaor mièr herinneringe met zich mei aan ózze pap en ós mam, omes en tantes, naeve en nichte. Ze kwame allemaol veurbeej, de schoondoeës met alde foto’s stónd al klaor oppe taofel. Ik heb vuùl verhäölkes d’r euver meuge schriève, ut ein nog moèier as ut ander. Wat hebbe we d’r same van genaote. Maar ouk treurige veurvalle hoorte d’r beej. Ós Tina en ik woorte mièr ein met de femilie en ein met Blièrick. En we ware nog lang neet oètgepraot.
Un biezóndere vrouw, mien zuske, ut stónd veur idderein
klaor. En as det neet zoeë waas dan loog ut toch ech aan dich zelf. Want ik kin
det weite. Ut wuùrt al un jaor gemis en ut wuùrt neet minder. Det meus ik effe
kwièt.
