Blièkbaar
haet ut net zoeë lang met mich gedoedeld wies ut mich kós höffe. Ut is dan ouk
neet vraemp det we op mien allerièrste foto same op staon. De foto is gemak in
augustus 1947 doeën beej de Lambertuskerk, haos beej ós achter ut hoès. Het
waas toen net zevetièn gewaore en ik waas dreej maond, Ós mam had mich un rölke
op miene kop gemak en blièkbaar reageerde ik al hièl kevief en keek niejsgierig
nao ut veugelke. De foto is gemak door Frans Bartels. Mien zuske zal
waarschienlik toch ouk weer neet zoeë lang met mich gedoedeld hebbe, want ik
waas met de gebaorte al 11 pónd. Wie ik zes jaor waas, toen woord ózze Sjak
gebaore, en det waas un zörgekiendje. Det haet d’r zeker toe geleid det mien
aldste zuske vanaaf daen tièd euver mien twieë andere zuskes en mich gemoderd
haet. Ut waas op un gegaeve moment zelfs zoeë erg det ze dóchte det ut mien
moder waas. Ik heb nag unne tièd probere taege te sputtere van 'Nae, det is mien zuske’. Maar ja wat makde det oèt? Het
spróng altièd in veur ós mam en noeits heb ik um huùre klage. En eigelik had un
jóngk meuderke ouk waal wat.
Van
mien aldste zuske krièg ik dinger te huùre die wièd boète mien herinneringsveld
ligge. Van dae kièr det ut met mich veur ut ièrs nao tandarts Rockx meus. Maar
wie ik good-en-waal in dae stool zoot met ut muulke wièd aop en dae met det
blinkend häökske en zien dieke vingers begós te peutere waas ut veurbeej. Ik
schrieuwde alles beejein wie un jóngk verke, houwde en trapde met ermkes en
beinkes, waorop dae moèlesmeed taege mien zuske zag:
‘Neem dae maar weer met nao hoès, dao
velt gen rich met te schete’. Saoterdigs as ik in de waskuùp gewasse woord, dan deej ós
mam det. Maar doordewaeks as ik mich weer ens smaerig had gemak, dan deej mien
aldste zuske det ónder de kalde kraan in de paolingstein. En det waas gen
pretje, want det had van die lange scherpe naegel. Ouk as we smeis veur Paose
kleier meuste koupe, dan ging mien aldste zuske met mich nao de stad. Tuurlik
vónd ik det verschrikkelik, want det winkele ging allemaol van miene speultièd
aaf op det Lieuweriksveldje. Dus ik waas behuùrlik klierig. Maar daen eine kièr
had ut mich belaof det ik un frietje zuuj kriège, as ik mich netjes gedroog.
Dae frietkraom loog aan d’n Blièrickse kant van de brök, en veur lekker aete tösse-door
had ik hièl vuùl euver. En veur det frietje leet ik mich det aanpasse van bókse
en bloesjes hièl gewillig gewaere wie un mak schäöpke. Ut water leep mich in de
mónd wie we de brök euver ginge, maar aoh jeij. Potnondedjuu, d’r stónd genne
frietkraom mièr, ut had mich beej de puuet gehad. Ik waas waal zoeë knièns, det
wilt ge neet weite. En het maar vol halde, det ut det neet wis, det dae
frietkraom d’r neet mièr waas. Maak det de kat maar wiès, maar neet mich. Want
het mós idderen daag twieë kièr euver die brök nao zien werk. Nou, det haet ut
nag jaore mótte aanhuure. Sorry, want noow pas geluif ik det ut det ech neet haet gewete.
Mien
zuske is un geweldige vrouw, un biezóndere vrouw. Ut haet zien laeve langk
allein maar gezörg en zichzelf weg gecièferd. Wie ut ging trouwe zag ut ein
waereldbaan op as technisch teikenaer beej de Nedinsco. Ziene man en ziene zoon
stónde noow veurop. Later ware det ózze pap en ós mam. En wie die d’r neet mièr
ware noom ut de zörg veur ózze Sjak euver. De letste jaore waas ut d’r daag en
nag veur ziene man, mien zwaoger.
Noow
is ut allein, maar ut gezin van ziene zoon is d’r altièd veur um. En dök zit ut
noow thoès op de bank in ziene vasten hook. Truuk te kièke op un moèi laeve. De
alde schoondoeëze kómme op taofel. Ut stapelt zich hoeëg op naeven-um op de
bank. Alde foto’s vertelle mièr as unne ieuw ut wel-en-wieje van de femielies
Titulaer, Orval, Lucassen en Wijlaars. Vergaelde kranteknipsels verhaole euver
de meis biezóndere gebeurtenisse. We zièn oèt ut zelfde holt gesneje. En wie
det met broor-en-zuster geit hebbe we ós ouk neet altièd good verstaon. Noow is ut
good en gaon Marijke en ik hièl gaer op bezeuk. Ik veul mich bliej, gelökkig en
dankbaar det we dit same meuge deile.
