Ós
mam die heel hièl vuùl van toetjes. As we nao ut aete aan de pudding of de
zwarte proème begóste, keek ze mich schuùns aan en zag dan met unne verlekkerde
blik in eur moèie ouge:
‘Dao doon we ut veur hè jóng’. Maar wie ózze Sjakkie pas gebaore
waas, toen veel mich op det we hièl dök beerpap krege. Ik zeen ós mam nag in eure schollik staon beej de pan op ut fernuùs in de keuke. Ze schödde melk in det
penke, wat sókker d’r beej en un saort mael oèt zón ièzere bleek. Ós mam bleef
maar reure met un rièske wies ut haos kaokde. En toen makde ze un fles dónker
beer aop en al kloppend en reurend leet ze hièl häöskes die ganse fles beer in
det penke kloeke. Ut water leep mich in ut muulke.
‘Waorum kriège we alweer beerpap,
mam?’. Ós mam lachde
en wis det ik die hièl lekker vónd, dus d’r mós un andere verklaoring veur kómme:
‘Umdet die erg good is veur ut-zóg .
. ‘, zag ós mam lachend. Ze trok mich taege eur aan en streek
mich euver de wang. Ik goof ut op en ging weer in de kamer op de cocosmat
speule met mien vloèjespel. Wat waas det noow weer: ‘ut-zóg’.
Un
paar waeke later kwaam mien tante op bezeuk, die had ouk pas un niej kiendje.
Ik zoot weer op de grónd met mien vloèjespel en de jónge moders hadden ut euver
luiers en baby-aolie. Dao begint inens det niej kiendje van mien tante te
blaere.
‘Ao jeej, dae zal waal hónger hebbe’, zag ós mam. Mien tante pak det
kiendje oèt de kinderwage, duit euren bloès umhoeëg, höf zón groeëte dieke bors
d’r oèt en douwt det kiendje euren tepel in det muulke. Potdomme, det mót ik van
doeënderbeej beklotse, de vloèje zeuken ut zich maar effe zelf oèt wie ze in
det dekselke kómme.
‘Nou jóng, gangk dich maar efkes
boète speule’, zag
ós mam.
‘Óch Tuut, laot dae jóng toch’, zag mien tante. Poeh poeh, det waas
mich wat, det had ik nag noeits gezeen. Ós mam ging met ózze Sjakkie altièd
erges apart zitte zoeë det nemus eur zoog. Maar op die manier ging det dus! Dae
kleine zoog duchtig aan die groeëte mem en de modermelk dreef oèt zien muulke. D’r
kwame van ièfer van die zweit-dröppelkes ónder zien neuske. Hae makde smekkende
geluùdjes en mien tante vaegde wat d’r naeve leep aaf met un dukske en ik
betrapde mich d’r op det ut water mich haos oèt de mónd leep. Maar ja, ik
dörfde neet te vraoge of ik . . . .
Nao
un paar boertjes en wat klöpkes op de rök woord dae kleine weer truuk gelag in
de kinderwage.
‘Noow wil se zeker waal wat drinke?
Un tas kóffie?’,
vroog ós mam aan mien tante.
‘Nou, doot mich maar un fleske dónker
beer, det is good veur ut-zóg’, zag mien tante en höfde eur twieë borste oètdagend op. Aha dóch ik, ein-en-ein
is twieë. Noow snap ik waorum ós mam zoeë dök beerpap mak de letsten tièd. Waas
ik alweer wat slummer gewaore.
Efkes
later zote de twieë moders aan ut dónker beer te nippe en ik probeerde weer die
kloeët-vloèje in det pókke-dekselke te kriège. Tja, wat meus ik anders? We
hadde in daen tièd nag genne spelkómpjoeter, bezwièges unne smartphone!
‘Wie geit ut met dae van dich Tuut’, vroog mien tante. Ós mam keek wat
bedreuf en keek met un schuùns oug nao mich. Maar ik deej net of ik van dómbach
kwaam.
‘Óch wat zal ik zegge, hae wilt neet
good drinke, dae leet maar wat te sabbele. Beej ózze Jan waas det gans anders, dae
trok mich good laeg’.
Un werm geveul kroop door mien ganse liefke van top wies tieën beej ut huùre van
det letste zinke. Ik had dus ouk beej ós mam aan de bors gedrónke. Ut
vloèjespel waas inens neet good genóg mièr, d’r mós gebouwd waere aan de
toekóms. Baove op mien kamer haolde ik mien blokkedoeës. Un prachtig holtere
plat kisje met zón holtere schuùfdekselke. In die doeës zote twieë laoge met van
allerhand holtere staefkes, blökskes, baögskes en rundjes. Ut pasde presiès in die doeës. Op un ónmeugelikke
plaats tösse de kamer en de keuke zóch ik mich un plaetske op de grónd. Allein
zoeë kós ik kamer en keuke in de gate halde. Mien tante waas al weg, ós mam
stónd aan ut fernuùs en ik had un moèi bouwwerk gemak. Haos alle steinkes ware
gebroek. Dao kump ózze pap thoès van zien werk beej de Nedinsco.
‘Aah Tuut, wat ruuk ut toch weer
lekker’, zaet-e en
löp metein door nao de gangk um ziene jas op te hange. Maar dao sleip dae ziene jas
naeve mien holtere kunswerk en det kin dao neet taege. Ut stort gans inein, wat
un élend.
‘Boerelöl’, floep d’r mich zoeë maar oèt.
‘Wat zaes dich dao’, zaet ózze pap.
‘Boerelöl’.
‘Wat mós se dao noow mei Tuut’, zag ózze pap taege ós mam. Maar ik
zeen det die zich schoek-schouwerend umdreit nao ut fernuùs en ózze pap löp
maar door nao de gangk. Neet lang dao nao zitte we met alleman aan taofel lekker
te bikkesemente. D’r waas nag sóndigse-soep veur idderein en dao nao petatte
met roeëdmoos en gehakbölkes. En as toetje krege we, wie kin ut ouk anders,
beerpap.
‘Tomme Tuut, alweer beerpap?’, zaet ósse pap.
‘Jao wat wilse’, zeg ik, ‘det is good veur ut-zóg’.
