Heb ge det ouk ein bietje gevolg? Verschrikkelik
van die vieze alde vetzek, die eur hand neet kinne thoës halde. Van die
schunnige kaerels die eur mach misbroèke, en met eur vettige tengels neet van
die moèije róndinge van de jónge maedjes kinne aafbliève. Wat hert verscheurend
die verhaole van die vrouwe die daor dertig jaor later nog trauma’s van hebbe.
Maar beej ut laeze van die MieToe-drama’s sloog mich toch inens de schrik um ut
hert: ‘Potverdomme, IkOuk?’.
Ik heb dan waal hièlemaol gen mach, en bin maar
unne gewoène mins. Maar stel dich toch ens veur det ein van mien kalverliefdes
inèns naor boète kump met ein jeugtrauma. Ik mót d’r neet aan dinke! Maar good
det ik d’r al iërder euver heb
geschreve. Allein heb ik noow de naam toch maar veranderd, en begin ik met ein
oprech SORRIE . . . .
Wan-najt-stend
Mien vaders seksuele veurlichting ging neet vuuel
wiejer as: ‘Des se mich potdomme altiëd
netjes met maedjes umgeis, en niks duis wat ze neet wille!’. Nou, dao mós
ik ut dan maar mei doón. Hae zag ut op hiël strenge toën, ut waas um ech meinus
en ik wis beej-God neet wat hae daomei presies bedoelde. Maar ut goóf in eine
klap metein unne groëte aafstand tot die zich steeds wulpser óntwikkelende
maedjes in Bliërick. Dus ik dóch, dan wachte we maar röstig aaf tot ein van die
opkómmende bleumkes toenadering zuk. En zoeë neet, dan bliëve we gewoën nog
effe in de wachkamer. Van ekspèrs weit ik intösse det jónges dreej kiër zoeë
dök dinke aan seks.
In dae wilde óngetemde verwarrende jungle greuijde
ik op. Hiël lang heb ik ut volgehalde det ik met mien moder ging trouwe, maar
ja? Op ein gegaeve moment mós ik det toch maar loslaote en waas ik dan auk
metein behuurlik de waeg kwiët. Eigelik waas det veur mich ein einzame periode.
Ik waas hartstikke blind veur det hormonale geweld, det zich in die wachkamer óntwikkelde.
Ik waas hartstikke blind veur det drök kwebbelende en zich in wellustige róndinge
óntwikkelend vrouwelijk schoën.
En toen waas daor Merieke, ik kwaam um taege op de
Bliërickse kermis. Ik waas nog zón ech sneuzelke, det van toëte nog blaoze wis.
We lépe zoeë maar rundjes op ut Lambertusplein, de maedjes lépe linksum en mien
twieëje vrinde en ik rechsum. Kin ziën det ik mich vergis, det ut presies
andersum waas. Ik idder geval kwame we elk rundje die maedjes twieëje kiër
taege. We hadde met zien dréje un gruupke van dreej maedjes op ut aug. Zelfs
hadde mien twieëje vrinde al ónder mekaar oëtgemak welk van die dreej ze waal
leuk vónde. Ik had mich nog neet oëtgespraoke, ik wis ut auk neet, ut makde
mich behuuerlik zenuwechtig. Ik veulde mich ein bietje einzaam maar toch weer
neet allein, en d’r waas d’r zoeë-wie-zoeë nog maar ein euver! Wao hebbe we ut
euver? Maar op un gegaeve moment waas daor inens dae ‘klik’. Ik heb mich suf zitte bedinke wat det presies waas, maar ik
kin ut neet miër truuk haole. Ut waas gewoën ein hiël leuk maedje met kort
geknip dónkerblónd haor. Ut droóg un griës rökske, un leech truitje met
daoreuver haer un leechblauw raegenjeske. Maar ut had zón óntzettend leef
snuutje, de piksde det d’r zoeë oët in die gemêleerde minsemassa. Nao ut
zoeë-vuuelste rundje lépe we mekaar bijna taege de liefkes beej de boekstent.
We bléve staon, want die boeksers stónde zich net neus-snoëvend en tèpdansend
te presentére. Ik keek det-van-mich rech aan in die moëije blauwgriëze uigskes.
‘Hallo’, zag ik.
‘Hallo’, zag
det-van-mich met ziene leefste glimlach. We hadde allebei neet in de gate dat
mien twieëje vriendjes ut zelfde zagte taege die-van-eur. En zoeë stónde we
hiël zwiëgzaam naeve-ein naor die zweitende oëtgezakde boeksers te kiëke. Wies
det de flotste van ós dreej hiël gewaog veurstelde:
‘Zulle we
doorloupe naor de rups?’. De dreej maedjes haolde geliëkertiëd de
schuiwerkes op en lépe zoeë mak wie schäöpkes met ós met.
‘Meug ik
weite wies dich hets?’, vroog ik aan det-van-mich.
‘Merieke’, zaet
zien vriendinke un bietje bits. Ik rapde alle moód beejein, en same met twieëje
vrinde schaelt det unne-sloek-op-unne-borrel:
‘Merieke,
ik bin Jan, wil se met mich in de rups?’. Merieke haolde weer zien
schuiwerkes op, maar knikde waal jao. En effe later zóte dreej kakelverse
paartjes achterein in de rups, idder paartje in ein waegentje. De mós zelf as
letste instappe aan de boëtekant, hadde ze mich gezag. As de rups dan flotter
geit dan wuuerd det maedje vanzelf taege dich aan gedouwd. Maar Merieke heel
zich stevig vas aan d’n binnekant, potverdomme, daor hadde ze mich gen
oplossing veur gegaeve. Miene vrind zoót veur mich, en daor lökde det waal
beej. En ik dóch:
‘Wat
bisse toch weer un draosbóks, de duis ut weer ens verkiërd’. Merieke
dóch vas-en-zeker auk zoeë iets, want toen de kap toe ging kéke we mekaar aan
en móste we allebei proeste van ut lache. Ut iës waas definitief gebraoke en
gesmolte. En wie de kap aope ging waogde ik:
‘Nog unne
kiër Merieke, en meug ik dich dan vashalde?’. Ut antwaord waas
euverduuedelik want ut schoof alvas op in mien richting, allebei de hendjes
hiël stiëf op zien kneenkes gedrök. En beej de volgende scherpe träöt begós de
rups aan zien volgende flotte hoebelende opzweipende rundjes. Ik dóch, det
gebeurt mich genne twieëje kiër, en lag miene erm um zien schuiwerkes. Ik keek
um aan, maar ut dörfde neet truuk te kiëke. Maar nao d’n iërste hoebel veulde
ik zien linker ermke achter miene rök, en lag ut zien köpke hiël veurzichtig
taege miene schouwer. En same hoebelde we ós rundjes. Mien hert ging aope en de
kap óngemerk toe, en effe later weer aope. En toen de rups bijna stilstónd
kösde ik um zoeë maar spóntaan op zien häörkes. En geliëk kneep ut mich hiël
zach in miene rök.
We hebbe mien vriendjes en zien vriendinkes daen
aovend neet miër gezeen. We hebbe gezellig loupe kletse euver ut kermisterrein
euver absoluut ónbelangrièke dinger, ein glaeske cola gedrónke en alles um ós
haer speulde zich de ganse aovend hiël wiëd van ós aaf. We hadde elkaar, en
daor boëte waas niks miër belangriëk. Tuurlik móch ik um naor hoës bringe, en
we móste door de Begiënegats. Halverwaege belaefde ik mien alleriërste tóngzoen
taege die hoëge streng katholieke kloëstermoór. Jao, wat mós se daor achteraaf
van zegge? Misschien iets minder dan wat se mich van te veure hadde wiës gemak.
Maar Merieke waas ut allerleefste maedje van de ganse waereld, en ik
bleudhannes waas de allergelökkigste van de ganse waereld. Merieke zuchde ens
hiël deep, drökde zich taege mich aan, greep mich met zien twieëje hendjes ónder
miene trui en vreef mich hiël leef euver miene rök. Ein bietje geschrókke leet
ik mien hand zakke um Merieke beej de ermkes te pakke, maar ut waas mich veur.
Kómpleet ónverhoeds brach ut mien hand ónder zien leech blauw jeske umhoëg naor
zien börsjes. Kedoenk . . kedoenk . . . , mien hert boensde in miene kael. Ik keek
ein bietje hulpeloos umhoëg en mómpelde allein maar:
‘Sorrie
pap, ik kin heej ech niks aan doón’. Ik huur Merieke zachjes lache,
ut drökde zich nog vaster taege mich aan met zien hendjes um miene rök. En ik
met mien twieëje erm hiël ónbehouwe tösse ós in, ze kóste nerges miër naor toe.
Met mien twieëje verlaamde hand op twieëje plekke waor maedjes zoeë vuuel
verschille van jónges. Twieëje geveulige punte die al te dök ónderwerp ziën van
(ón)gewinste intimiteite. Un letste kösmoel makde un ind aan dit verwarrende
gelökkige beklemmende moment. Dae nach heb ik nog lang ligge dinke aan
veranderende dinger, aan ein niej laeve met Merieke en aan ózze pap.
De volgende daag hadde we same aafgespraoke. Maar
ut waas noow maar allein met eín vriendinke. Ik pakde um beej de hand en zag:
‘Hallo Merieke,
wat leuk des se d’r bis’. Maar zien vriendinke verbroók ós prille
broze kontak hiël bruut met:
‘Merieke
geit vanaovend met mích met, en neet met dích!’.
‘Jao maar
Merieke, waorum bis se dan heej?’.
Maar zien vriendinke sleurde um weg, ut keek nog
eine kiër verdrétig um en verdween definitief en abrupt oët mien laeve.
Leefste Merieke, Ik-Ouk bin dich noeijt vergaete
en haopelik kómme we neet tösse ut Mie-Toe-getoemel.
