Ik dreide mich um met mien glaas beer nao de zaal en dao zoog ik um veur ut ièrs. Ut ougkóntak met ut moèjste maedje van de ganse zaal sloog in wie d’n bliksem op unne zwoele zomeraovend. Dae melancholische blik met die heldere leechblauwe ouge, det veurzichtig getuite mundje en dae prachtige slaag in die dónkerblónde haor. De kraag van mien pas gestreke euverhaemp zoot inens vuùls te strak en mien posjetje begós spóntaan te danse op ut ritme van mien op hol geslage hertje. Vanaaf det moment wiste ós ouge mekaar mekkeliker te vinde as mekaar weer los te laote. Nao de nuùdige pilskes en de nuùdige twièfels rapde ik alle mood beejein. Ik knuipde mien colbaertje toe en leep op um aaf en knikde of ut met mich woel danse. En effe later zweefde we same ‘quick-quick-slow’ in de zevenden hemel euver die diek geboende vloer van Ons Huis as of we mekaar al jaore kóste. Allein, ik kreeg d’r gen waord oèt, de zenuwe knepe mich de kael toe en wiejer as ‘halven-dans’ kwaam d’r ech neet oèt. Wat veulde ik mich unnen höllewölle, maar ut maedje had met zien moèje ouge d’r veur gezörg det ik kómpleet de klöts kwièt waas. Daen aovend woord wie iemer aafgeslaote same met mien vrinde beej de Witte en un letste frietje beej Hoebe.
Ik heb um noèits mièr dörve te vraoge maar ós ouge bleve mekaar maar vraogend aankièke. Van emus anders hoorde ik det ut Ireen hoot en twieë jaor alder waas as mich. We verlore mekaar oèt ut oug maar ik dóch nog waal ens aan um en aan mien ónbenölligheid. Wat unne bleude klojo waas ik toen! Het had intösse unne vrind en ik had ouk un maedje gevónde. Ut woord vastelaovend en we ginge met de ganse bubs op de joets op de Parade in de stad. Beej Blue Note kóste we ós maar net met ut ganse stel door die smale gats nao binne douwe.
‘Doorloupe wies achterin beej d’n tap’, reep d’n veurste. En halverwaege . . . dao stónd Ireen met ziene vrind. Dae melancholische blik makde plaats veur unne stralende lach wie un lente-zunke en ik zoog die getuite lipkes bewaege. ‘Aah Jan’, reep ut en twieë ermkes grepe mich stevig vas. Ik zag wie gewuùnlik niks en veel in zien erm. Ik kösde um met euvertuùging op zien wengskes en het umklemde mich zoeë stevig vas, as of ut mich noeits mièr los woel laote. Mien gezich verdween in ziene nek achter die moèje dónkerblónde häörkes. Ik kösde um op ziene bloeëten hals, ut veurspel waas eindelik begós. Maar ao-jei, tegelièk veulde ik emus resoluut trekke aan miene roèje boerekeel met van die zwarte gebraoke hertjes d’r op.
Det is de allerletste kièr det ik Ireen gezeen heb. Mien allermoèjste maedje van de instuif det insloog as un bóm en mich ut praote ónmeugelik makde. En had ut noow moèj böl en un strak kuntje? Ik weit ut ech neet, maar die leechblauwe ouge en daen aovend in Ons Huis zal ik noeits vergaete.
