In gedachte meus ik dinke aan mien eige jeug, zón 70 jaor
geleeje! Wao blief d’n tièd? Ut enige feepke wat ik mich kin herinnere waas zón
gekleurd pepeere roltungske met un plastic móndstökske. Ut woort ouk waal un
rolfluitje geneump. Dao meus se op blaoze en dan strekde det rölke zich
lank-aaf oèt in allerlei kleure. En ut makde zón schetterend geluùd: ‘Mèèèèèèp
. . . . ‘. En as se opheels met blaoze dan rolde det vanzelf weer truuk door z’n
metale vaer die d’r in zoot. Ut waas un dingske van niks en ut waas ouk al nao
un paar kièr feepe kepot van ut zeivere. Ózze pap had unne verschrikkelikke
haekel aan det dink, veural as we det in de richting van zien gezicht bleeze.
Dan leek ut net of we un tóng nao um opstoke, maar det zuuj ik noeits doon.
Det beeld van det menke, inein gedaoke in die bank, rakde ik
maar neet kwièt. De enige kière det ik op de canapee kroop, det waas saoves as
ik haos nao bed toe meus. Effe taege ós mam aan kroèpe en de moel halde anders
woors se al nao baove gesteurd. Veur daen tièd speulde we in waer en wind, met
zón en raegen, in de keld en in de hets boète op ós Lieuweriksveldje. Ut veldje
loog naeve ós hoèsnummer 13, noow ligke dao zón zes huùs. Nao de schoeël rende
ik mich de bein ónder de kónt oèt nao hoès. Op d’n aanrech loog op un plenkske un witte bótteram met gekleurden hagelslaag te wachte naeve unnen baeker melk. Roep-sloek
nao binne werke en roep-soek de alde kleier aan. In ut rómmelhok stónde mien
zwarte bemódderde laerskes. Ze ware mich eigelik al wat te krap. De zök good
optrekke en dan mien vutjes in die laerskes douwe en perse. Altièd lestig um
met mien hakke d’n baog te kriège in die laarze. Maar dan inens zooge mien veut
zich vas in det zwarte muffige plastic. De schöp beej de nek gegrepe en dan gauw
nao boète. Smeis waas ik d’n ierste maar ut deurde neet lang wies de res van de
bende-van-linke-loetje zich meldde.
‘Wat gaon we doon?’, waas de vraog. De keuze waas einvoudig: koèle grave of de
koèle dich goèje en voetballe? Maar ein dingk waas zeker. Same met de ganse
koedeljach ware we (sociaal) met-ein bezig. Gater grave, straevele of de bein beej
mekaar ónder-oèt schöppe. De regels ware simpel: dreej corners waas penaltie en
de dae de letste gaol mak, dae haet gewónne. As ózze pap thoès kwaam van ut
werk dan waas det veur mich ut teiken um nao hoès te gaon. Want de soep stónd
oppe taofel.
Maar iers die rot laarze oèt! Mien zök hadde zich met speule
gans nao veure gewerk in die gewillige punte van die stóm laarze. Mien haos
bloeëte veut ware kletsnaat bezweit en plekde vas aan de binnekant van die
laarze. De zök zote as un opgerold verband um mien tieëne. En as un saort cement
had zich ouk nog ens ut nuuedige zand in die laarze nao binne gewerk. Haos
ónmeugelik um die allein oèt te kriège. Ik zat mich thoès op ut stuupke van de
achterdeur en reep: ‘Maham . . . ‘.
‘Óch jóng, is ut weer zoe-wièd’, zag ós mam en pakde de laerskes ein-veur-ein
beej de hakke en met vuùl geweld lökde ut eur toch weer um ze oèt te doon.
‘De hebs hoeëg nuuedig nieje nuuedig’, mómpelde ze en leep weer truuk nao de
keuke. En ik peuterde mien zök oèt de laarze, klopde ze oèt en kieperde alles
weer truuk in ut rómmelhok.
Ózze pap zoot al aan de taofel op zien soep te wachte en keek
mich breid lachend aan:
‘Oèt welken oorlog kumps dich truuk? Zoeë te zeen heb ge zwaor verlaore!’
Ik meus baove de paolingstein gaon staon en un paar kilo zand woord van miene
kop oèt mien waerse blónde haor gespeuld.
‘Jóng wat zeen dien kneen d’n verschrikkelik oèt’, zag ós mam en probeerde veurzichtig
ut blood en de harde räöfkes van mien kneen aaf te haole. En effe later zote we
met de ganse femilie zalig aan de soep te slörpe. God, wat waas ik toen
gelökkig!
