We zote van de waek same met Tuuen en Sjuul wat te kwazele. Tuuen woel un advertensie oèt tante Bet knippe, maar de schièr deej ut neet zoeë good.
‘Det is nog ens un ald waord: unne póngel. Det huùrs ze neet mier zoeë döks’.
En mien herinneringe ginge zón 70 jaor truuk in d’n tièd. Ut waas vastelaovend in Blierick en ós mam dook in d’n alde kleierkas. De rooks metein die sterke lóch van de motteböl. Ós mam vónd un paar alde sjaals, un te wieje bóks en un vuùls te groeët bollerootje. Ik meus op unne stool gaon staon en dao woort mich dae zooj aangedoedeld. Dukske euver de kop en un strikske um ut nekske en Jantje waas verkleid. Unne körk woort zwart gebläökerd, ik kreeg dieke zwarte winkbrauwe, unne snor en twieë bakkebaarde. Ik meus die te groeëte bóks met twieë hendjes ophalde anders veel ze mich van de kónt. Gruuets wie un aepke met zeve piemelkes leep ik nao boète en de buurvrouw sloog de hand veur de mónd:
‘Maar jóng, wat hebbe ze dich noow weer aangepóngeld?’.
Maar unne póngel is in ós moèje Bliericks
neet allein un óndeugdelik veurwerp of un ald versléte kleidingstök. Want ós
Mieke speulde met zien póp. Ik weit neet mier of die unne naam had maar ós mam
neumde det ziene póngel. En ik had vruùger un poeske, Monkie hoot ze. Un
prachtige dónkerbroène poes met ‘coupe soleil’ en un gael befke. De gansen daag
kós ik met Monkie speule maar as d’r gegaete meus waere zag ós mam:
‘Laot diene póngel noow maar efkes met rös’.
Maar we zièn d’r nog neet. Want ik huùr ut ózze pap nog duùdelik zegke. D’r
kwaam un moèj maedje naeve met alles d’r op en d’r aan. Ut leep heupwiegend aan
ós veurbeej en goèjde zien blónde häörkes wulps nao achter. Ózze pap en ome
Sjraar keeke um nao en ózze pap zag:
‘Det is unne lekkere póngel’. Toen moch det schiènbaar nog, maar noow met dae
Mie-Toe is det un doeëdzund??
Truuk nao Tuuen en Sjuul. Same ware we ut ins
gewaore det ós Bliericks erg rièk is. Maar ouk verwarrend met al die
verschillende beteikenisse van die moèjste wäördjes.
‘Jao jao’, zaet Tuuen, ‘vruùger póngelde we maar wat aan’. En hae bedoelde
daomei wat aanrómmele, wat aankloeëte zónder enig zichbaar resultaat. Ouk det
waas weer op verschillende maniere oèt te legke. Det kós zièn de kaolekis die
ózze pap koeterwaals inein flansde. Maar det kós ouk ós Mieke zièn met zien póp
of ózze Jan met zien poeske. Maar ouk ós mam die de alde kleierkas oèt de
motteböl haolde en ós wat aanpóngelde.
‘Jao jao’, zaet Sjuul, ‘kin mich herinnere de ierste schravelpoginge met mien
ierste maedje. We póngelde toen maar wat aan!’.
We ware ut weer same ins det póngel un
biezónder Bliericks waord waas en mier gebroek mót waere. Maar wao kump det
waord van haer?
‘Gen inkel idee, zegk ik, ‘maar ik weit waal det ózze pap taege mich zag as ik
weer ens stróntvervaelend waas gewaes: Noow is ut genóg anders schöp ik dich
ónder diene póngel!’.
‘Aoh’, zaet Sjuul, ‘noow weit ik ut! Póngel kump van pungel, want unne pungel
is unne zak. En de verkleinvorm van póngel is pungelke! Toch?’.
‘Nou’, zaet Tuuen, ‘ge póngelt nog maar wat aan. Ik póngel mich op hoès aan nao
miene eige póngel’.
