Bouke zit gans allein op un benkske achter in den Bookend. As se op ut ind beej de groeëte achter Kóckersewaeg rechsaaf sleis de Heibeemdwaeg in, leet direk rechs det schitterende nieje kepelke. Un moèjer plekske hadde ze neet kinne bedinke. Röstig en idyllisch in ut greun verschaole.
‘Blierick haet vuùl greun, ik hald dao van. De minse zièn hiel aardig en ik heb nog noeits zón gojje bure gehad’, mómpelt Bouke veur zich oèt. Maar die einzaamheid, ut allein opstaon, allein nao bed gaon en allein te mótte aete. Ut gemis van zien vruiwke wuùrt met d’n daàg erger. Vanaovend is ut kersaovend en noow zit hae dao gans allein achter in d’n Bookend. Ziene dieke jas aopegeslage, d’n dieken boèk röstend op zien baovebein. Un paar breie bretels halde de bóks ruùm baove d’n boèknavel. Hae haet zón zwart sjimmie-petje strak op ziene kop met zón eigewiès rechop staond pluumke. Hiel dreuvig kiek hae strak veur zich oèt nao de ièzig kalde grónd veur um.
Dao kump
unnen alde mins op zónnen dreejwieler aangereeje. Hae druueg unne vuuls te lange dieke
roèje jas en zien gezich verdwiènt haos in unne ruige grièzen baard. Hae stap
aaf, löp ut kepelke in en stik un kerske op. Zónder wat te zegge geit hae naeve
Bouke zitte en zaet:
‘Ik heb un kerske veur dich opgestaoke want ik zeen des se det nuuedig
haes!’.
Bouke kiek um verbaas aan en veult un traon opkómme.
‘Wae ziet geej as ik vraoge meug?’.
‘Det duit d’r neet toe maar meschiens wils se mich vertelle waorum se heej
zits! Ik kin good luustere en zwiège, meschiens luch ut dich wat op’.
En Bouke vertelt um det hae vièf jaor geleeje zien vrouw haet verlaore en al
vièf jaor wegkwiènt aan zien allein te mótte zièn. Hae wilt neet klage, hae
veult zich welkóm in Blierick, hae is van zien bure en van alles um um haer
gaon halde. Maar det altièd gans allein te mótte zièn, det waas hae neet gewind
en dat vrit um van binne op. Det präötje, daen erm um dich haer, det köpke
kóffie same op un terrasje. Alles wat ut laeve same laeveswaerd mak. Ut heuf
veur um allemaol neet mier. Met de kómmende kers is hae ouk gans allein. Zien dreej
zeuns en twieë kleinkinder hebbe allemaol wat anders te doon. Ziene jóngste
zoon is met zien vrouw en kleinkinder op de wintersport. Ziene middelste zoon zit
midde in un verhoèzing van un ald nao un niej hoès en haet gennen tièd. Zienen
aldste zoon leet in Goewatamala in ut krankehoès. Dae is wat einzelvig en haet ouk
nog ens de häöp gebraoke. Dae dink allein aan zien vader as hae geld nuuedig
haet.
Dae mins naeven um op ut benkske sleit unnen erm um Bouke. Dae schrik dao van en
schuùf wat wiejer weg.
‘Schrik maar neet’, zaet dae mins, ‘kóm, doot diene jas ens good dich
en stap achter op miene fiets. Heej hebs se miene roèje gebreide sjaal en doot
dae ouk good euver dien jimmy-petje’.
Bouke duit zónder taegesputtere wat van um gevraog wuùrt en kruup achter op de
fiets. Dae mins stap ouk op, trek zien roèje spitse kappusjon euver zien kop en
zaet:
‘Hald dich hiel stevig aan mich vas Bouke’. En zoeë fietse ze same de
Heibeemdwaeg in, iers hiel langzaam maar dan inens vuul flotter. Ze fietse
tösse de buim door en as un stökske wiejer de wolke te zeen zièn, dan gebeurt
ut.
‘Hohoho’, rup dae mins en de fiets kump los van de grónd. Bouke held dae
mins stevig vas en is dankbaar veur dae roèje sjaal um zien petje. Ze vleege de
wolke in en effe later schiènt ut zunke baove un hoebelig ónmaetelik landschap
van witte wolke.
‘Wao vleege we haer?’, vruueg Bouke. Maar dae mins wies met zien rechter
hand allein maar nao ut noorde. Nao un paar oor vleege ze geleidelik nao ónder
door det wolke-dèk en Bouke zuùt in de vaerte un plaatsnaambord met ‘Bolsward
- Boalsert’ der op. Aan de rand van de stad mak dae mins un zaachte landing
veur un sniejewit hoès. Potverdomme, ut liek waal op zien elderlik hoès. Fiène
sniejevlökskes riezele en smilte op zien gezich. Bouke stap aaf en löp met aope
moel in de richting van ut hoes. Óngeluiflik, zien ald meuderke steit in de
deuräöpening:
‘Miene jóng, wao bis se toch zoe-lang gewaes? Kóm binne, ut is kald boète!’.
Hae velt zien moder in de erm en door de traone plekke eur wange taegenein. In de
gangk steit zien vader. Dae waas noeits zoeë knuffelig maar dae leep noow op um
aaf, kneep um haos fièn en begós te bäöke:
‘Jóng toch, wat heb ik met dich te doon’.
‘Kóm wiejer’, zaet zien moeder en Bouke löp de hoèskamer binne. Dao
steit unne prachtige groeëte kersboum en de lange taofel met zes steul is
euverdreeve gedek. Bouke kiek zien ouge oèt en zuùt inens zien schoeënelders
veur d’n boum staon die emus nao veure schuùve. Ut is eur dochter, zien eige
vrouw, zien groeëte gemis, zien eige Bente, zien allerleefste, zien alles en enige
in deze waereld. Ze vleege op mekaar aaf en ik hoof neet te vertelle wat d’r
toen gebeurde. Maar nao un half oor zote ze samen, zes kletsnate zakdeuk later,
aan de sóndigse soep met bölkes te slörpe. Bouke keek door de raam nao boète en
zoog nog net unne kersman op ziene fiets in de wolke verdwiène. Ut gelök
euverveel um, hae waas al jaore neet mier zoeë gelökkig gewaes. Ze rakde neet
oètgepraot en nao ut toetje leunde Bouke gans voldaon achteroèt. Hae stook zien
doème achter zien breie bretels en streek gelökzalig op en neer euver ziene dieken boèk. Hae keek de taofel rónd en veulde de leefde die alle einzaamheid
verdreef.
Maar dao
huùrde hae inens zienen tillefoon! Hae schrók zich wakker en greep d’n
tillefoon van ut nachkesje naeve zien bed. Ut waas zienen aldste zoon oèt
Goewatamala:
‘Hoi pap, kins se mich vieftig euro euvermake?’.
Bouke woord
met bruut geweld truuk gesleurd in ziene mistruuestige allen-daàg. Maar hae
bleef waal nog efkes op de rök ligge, brach zien hand op ut kösse ónder ziene
kop, staarde nao ut plefónd en genoot nao van ziene geweldigen druim.
‘Danke kersman, ik kin d’r weer efkes taege, ik weit weer wie ut veulde, deze
kers kin neet mier kepot’.
Zalig
kersfieës veur óch allemaol en speul aaf en toe ens kersman of kersvruiwke veur
unnen einzame mins.
