Ut is weer gedaon, de
vastentièd steit veur de deur. Euver zeve waeke is ut Paose. Zoeë oètbundig d’r
wuùrd oètgepak met de vastelaovend, zoeë weinig zulle we merke van die kómmende
46 daag. Vruùger waas det andere kook. Op Aswoensdig ginge de minse smorges met
zièpuigskes nao de kerk um un assekruutske te haole. De kómmende waeke gen
fieëste, d’r moch neet getrouwd waere en (eigelik) genne alcohol achtereuver
geschöd waere. De kinder mochte neet snoepe en krege un vastetrummelke um alle
sloek op te spare wies de klokke oèt Roeëme truuk kwame. Op schoeël krege we zón
leechgreune harde A4-kaart met 46 hökskes. Die woord ónder de klep van de
schoeëlbank bewaard en idderen daag as-se-nao-de-kerk-waas-gewaes, moch se un
hökse inkleure. Op gojje vrièdaàg meuste we in de kerk ein-veur-ein nao veure
kómme met die kaart. Pestoèr zoot póntificaal tösse de kemunie-banke en we
meuste die kaart beej um op de slup legge. Un piènlik moment!
Wat unne kwats huùr ik óch
dinke!? Maar ik kin óch truuëste, ik had vruùger gen trummelke, ik leet miene
sloek neet verkómmere. Mien toffees leet ik neet nag mièr vasplekke aan de pepeerkes. Ik
had ouk gen assekruutske gehaold, ze kóste mich de pot op. Want ózze pap zag
waal ens as ik gelaoge had:
‘Ik zeen des se luugs want de haes un kruutske veur de kop’. Ózze pap waas heilig veur mich, beej al die leugenaers woel ik neet geraekend waere. Mien leechgreune kaart bleef ouk haos gans maagdelik leechgreun, allein de rechter hökskes (de zóndaag) woorte ingekleurd. En wie ik die kaart beej pestoèr Jansse op de slup lag, toen keek hae mich vernietigend aan en schödde met ziene gezaegende kop. Maar det deej mich neet zoeë vuùl. Want ózze pap dae ging noeits nao de kerk en weej hoofde allein sóndigs nao de kerk. En aan dae andere kwats deej ózze pap ouk al neet, dus hoofde we ouk neet mei te doon. Ózze pap waas unne gojje, integere, leeve en ièrlikke mins. Hae waas zienen tièd wièd veuroèt. Veur ós kinder waas det neet altièd gemekkelik want minse sproke d’r ós waal ens op aan det ózze pap neet nao de kerk ging. Zelfs groeëte minse meinde zich waal ens te kinne permitere:
‘Ik zeen des se luugs want de haes un kruutske veur de kop’. Ózze pap waas heilig veur mich, beej al die leugenaers woel ik neet geraekend waere. Mien leechgreune kaart bleef ouk haos gans maagdelik leechgreun, allein de rechter hökskes (de zóndaag) woorte ingekleurd. En wie ik die kaart beej pestoèr Jansse op de slup lag, toen keek hae mich vernietigend aan en schödde met ziene gezaegende kop. Maar det deej mich neet zoeë vuùl. Want ózze pap dae ging noeits nao de kerk en weej hoofde allein sóndigs nao de kerk. En aan dae andere kwats deej ózze pap ouk al neet, dus hoofde we ouk neet mei te doon. Ózze pap waas unne gojje, integere, leeve en ièrlikke mins. Hae waas zienen tièd wièd veuroèt. Veur ós kinder waas det neet altièd gemekkelik want minse sproke d’r ós waal ens op aan det ózze pap neet nao de kerk ging. Zelfs groeëte minse meinde zich waal ens te kinne permitere:
‘Bis dich
van Tiètelair, van dae mins dae neet nao de kerk geit!?’. Maar
weej ware ónkreukbaar gruuëts op ózze pap.
Lets had ik ut dao euver
met unne jóng beej ós oèt de straot. Dae kwaam oèt zón euverdreve katholiek
gezin. Ik vertelde euver ózze pap en wie minse ut waogde um zien kiendjes dao op
aan te kièke. Ik zoog um naodinke en hoord’um inens verzuchte:
‘Jao jao, vruùger waas ut vraemp as se neet nao de kerk gings en taegeswäördig is ut vraemp as se waal nao de kerk geis’.
‘Jao jao, vruùger waas ut vraemp as se neet nao de kerk gings en taegeswäördig is ut vraemp as se waal nao de kerk geis’.
Vaste is ouk unnen tièd
van bezinning, ik haop det we gruuëts bliève op ós katholieke fundament. Ze hebbe ós vruùger meschiens vuùl wiès gemak maar wat d’r euverblief is waerd um veur te vechte.
In dae zin blief ózze pap veur altièd miene held.
