Nog gen broëlof

In 1865 woorte Venlo en Bliërick aanein geknuip met de alleriërste brök. Ze heufde neet miër euver ut struimende water maar euver de losse plenk naor d’n andere kant. Maar ut brach ze neet doënder beej ein. Neet vuuel later kwame de begiëne en de werkplaats van ut spaor naor Bliërick. Venlo lônkde heimelijk naor det greuijende dörpke aan d’n andere kant. Veur Bliërick kwaam elken daag zoëmaar veur niks de zôn op baove Venlo. Die Venlose zoge idderen aovend de zôn oëtnuuedigend veurroëd ôndergaon baove Bliërick. Bliërick greuijde as koël en Venlo zoot kneip tösse de Maas en de Duitse grens. Toen Venlo aaf woel van de huzare in de stad en de grônd koch van ut alde Fort Sint Michiel um ein niej kazerne te bouwe, zoôge ze eur kans schoën. Ze woele ein ‘administratieve samenvoeging’ met Bliërick. Maar die Blierickse woele daor niks van weite. Ut waas eigelijk gewoën ein ordinaire annexatie, groëtheidswaanzin ônder heimelijke argumente. Ut begin van un verschrikkelijk gedeuns in de Venlosche Courant. De haat, de aafkiër en de achterdôch spoot oët de giftige wäörd euver en waer. 

Unne zoon van de schoëne Venlona en unne zoon van d'n alde Blariacus héle ut nog hiël netjes en vochte un ludieke waordewisseling oët op ut ind van 1909 in de Nieuwe Venlosche Courant. Haopelik vind geej dees twiëje ingezônde stökke net zoeë leuk um te laeze as ik:

Beste Blariacus  [21.09.1909]

Waarom zoo somber gestemd trouwe zoon van den roemrijken Blariacus. Welke booze geesten verstoorden uwe kalme gemoedsrust door nare, spookachtige droombeelden toen gij rustig in Morpheus' armen[1] laagt uitgestrekt. Hoe konden toen de welgevormde handen, die de liefdevolle Venlona uwen grijzen vader zoo bevallig hartelijk toesteekt, in uwe levendige verbeelding de vreeselijke vormen van ‘reuzen vangarmen met ontzaggelijke grijpklauwen’ aannemen. Uwe toekomstige schoonmoeder is geen wreede Xantippe[2], ook geen moderne, lastige suffragette[3], maar een verstandige vrouw, eene lieftallige bruid. Laat de tot nieuw leven ontwaakte, met frisschen moed bezielde, oude Blariacus toegeven aan den drang zijns harten en vol vertrouwen zijne krachtige armen wijd openen voor de schoone Venlona, die, zonder aarzelen, zich zal werpen en vleien aan zijne breede borst. Hun huwelijk zal geen onbezonnen daad wezen; zij hebben den tijd gehad om elkander te leeren kennen en hoogachten. Mogen zij dan weldra, omstrengeld door de banden der liefde, zijde aan zijde, lief en leed deelend, door eendrachtige samenwerking aan beide Maasoevers tooveren ongekende bloei en voorspoed, steeds toenemend tot het einde der tjjden !

Heil Blerick! heil Venlo !

Een zoon van Venlona.

Beste Venlona  [24.12.1909]

Edele zoon der schoone Venlona, droomen komen niet altijd van booze geesten. Denk maar eens aan de droomen van Pharao. De geschiedenis leert ons, dat 's konings voorzorgen, op tijd genomen, Egypte hebben gered van een zekeren ondergang. Voorzorgen te doen nemen nu het nog tijd is, was ook het doel van mijn oproep! Magere jaren toch zal mijn oude grijze vader beleven aan de zijde der lieftallige stiefmoeder, die gij ons toedenkt. Gij spreekt van schoonmoeder, lieve vriend; denk eens eventjes na, mijne benaming niet juister is. Wellicht hebt ge opzettelijk dat woord vermeden, om ons niet te doen denken aan stiefmoederlijke behandeling. Het is natuurlijk een bewijs van kinderlijke liefde, en ik prijs het ten zeerste in dat ge alle goed van uwe moeder denkt; haar liefde maakt soms blind; laat ge uwe beoordeeling niet méér leiden door het hart, dan door uwe waarnemingsorganen? Zonder nu in uwe hooggeëerde moeder eene Xantippe te zien of eene moderne kiesrechtjuffer, hebben we toch, het recht de waardeering, die gij ons wilt opdringen, niet te aanvaarden, dan na eigen ondervinding. Gij zegt wel, dat zij tijd genoeg hebben gehad om elkander te leeren kennen; die opvatting is op zijn minst genomen éénzijdig. Blariacus denkt er anders over. En bovendien! Zou de oude Blariacus voor de liefdevolle schoone Venlona een gewenschte partij wezen? Bedenk eens: Hij, zoo oud, een grijsaard; nog wel een forsche maar tóch een grijsaard, met somber schouwende oogen, en een door zorgen gerimpeld voorhoofd! En Zij, lieftallig en schoon en, dus jong ten minste, véél jonger dan Hij!! Och neen! Het verschil is te groot dan dat zoo’n huwelijk ooit gelukkig zou kunnen zijn. Gij zijt nog jong, en vol idealen en zonder ondervinding. Ge neemt me dan ook niet kwalijk, dat ik, wien reeds vele stormen over het hoofd zijn gegaan, mij in levenswijsheid boven U stel en de stoutichheid heb hun huwelijk wel degelijk een onbezonnen daad te noemen. Mijn oude grijze vader is dan ook te bezonnen, om zoo iets te beginnen. Hoewel hij nog met frisschen moed bezield is en een jeugdig hart draagt in die breede borst, waaraan gij uwe schoone moeder zich wilt laten neervleien, toch is de drang zijns harten niet tot Venlona. Blariacus beweent nog steeds zijne goede, trouwe, brave ega, en zal nooit eene andere zijne liefde waardig keuren. Dat heeft hij gezworen op het lijk mijner moeder; dien eed zal hij houden. Ook verzocht mijn vader mij, U plechtig te verklaren, dat Hij nooit uwe moeder het hof maakte; nooit om haar ‘geworben’ heeft!! Dat zij uit eigen beweging hare welgevormde handen zoo bevallig hartelijk naar mijn ouden vader uitstrekt, moge modern zijn en bij U gebruikelijk: wij, zonen van den roemrijken Blariacus hebben andere zeden; wij beschouwen het als een slecht teeken als Zij Hem naloopt. En in uw ijver om uwe liefdevolle moeder in staat te stellen, aan den drang haars harten toe te geven, vergeet gij misschien, dat de vrouw den man volgt; dat dus (stel het onmogelijke geval, dat dit huwelijk zou gesloten worden) de oude Blariacus het hoofd van het nieuwe gezin zijn zou; en dat dit voor uwe lieftallige moeder eene aanleiding kon zijn, om voor mijn goeden teergeliefden vader eene Xantippe te worden.

En dan stelt ge mijn vader voor om samen met uwe moeder te gaan tooveren op de oevers van de Maas. Daarvoor zal de oude krijgsheld wel hartelijk bedanken. ‘Strijden en overwinnen’ is zijn leus! Tooveren acht hij zijner onwaardig. Dat mag Venlona alleen doen. En daarom edel voelende zoon der trouwlustige Venlona, tracht uwe moeder dat malle idee uit het hoofd te praten. Mijn vader houdt niet van haar; heusch niet, nooit zal hij haar tot vrouw nemen. En ik kan ook niet begrijpen, dat het van den kant uwer moeder een huwelijk uit liefde zou kunnen zijn. Tracht uwe verstandige moeder te overtuigen, dat het voor haar welzijn en gemoedsrust noodig is, dat ze haar liefde stralende oogen afwende van een grijsaard, die haar toch niet gelukkig zou kunnen maken.

Onze beste wenschen voor U en Uwe Moeder!

Een zoon van Blariacus.

---

[1] In de Griekse mythologie is Morpheus de god van de dromen.

[2] Kwaad, listig, boosaardig en twistziek wijf of helleveeg

[3] Destijdse feministe en strijdster vrouwenkiesrecht

Ut aafgedankde kruuts

Eeder huuske haet zien kruuske, is al iëuwelang ein bekind gezegde. Maar weej hadde d’r op un gegaeve moment waal 150 in hoës hange. De meiste op ôs speciale kruutse-kaemerke. Dreej more van de kamer hônge kôtsvol met kruutse in alle maote, range en stande. De kleinkinder vônde ut waal ein bietje beïngstigend en dörfde d’r neet te gaon slaope. En wie we tiën jaor truuk kleiner ginge verhoëze, môste auk de kruutse d’r aan geluive. We zôchte op internet naor museums die meugelik interesse zuuje hebbe in antieke kruutse. Streekmuseum de Locht in Melderslo waas ut enige det reageerde! Zôn 125 kruutse woorte keurig in krantepepeer gedreijd en veurzichtig in bananedoëze gelag. We woorte keurig ôntvange in Merselo met kôffie en vlaai, en krege un vreejkaertje veur ut ganse gezin! Dus as ge unne kiër in de Locht rôndlaup, kiëk dan ens goôd um ôch haer naor de kruutse aan de moor. De euverige 25 zien mei verhoës en hebbe weer un moëij plaetske gekrege. Allein kômme d’r gen miër beej. 

Maar wie kump unne mins d’r beej um kruutse te verzamele? Euverdreve geluivig? Nae huuer! Hiël simpel! Ik ging dökker met mien vrouw naor rômmelmerte en dan looge ze mich daor zielig aan te klotse. Ônder de stuf, ut corpus hông d’r naeve, misde un ermke of waas zoeë maar kepot. Ut holtwerk waas los, en ut hengerke waas d’r neet miër beej. Ze looge daor zoeë maar tösse ut alde kante ôndergood en ut dôf gewaore glaaswerk. Ik kôs det neet hebbe en dan zag ik taege mien vrouw:

‘Kiëk dao, eeder huuske haet zien kruuske! Maar det kruutske is aafgedank, det had oëjt ein eige huuske. God wet, wat det kruutske allemaol gezeen of beteikend haet. En dae zien verléje neet iërt, is de toekôms toch neet waerd?’.

‘Dan nims se ut toch met naor hoës’, waas dan ut steevaste antwaord.

Dus woort thoës ut kruutske hiël veurzichtig oëtein gehaold, gepoets, schoëngemak, geschoord en in de vernis gezatte. Daor nao weer keurig inein gefiespernöld, un niej häökske d’r aan gezatte en op de beste plaats in de hoëskamer opgehange. En naor verlaup van tiëd makde ut plaats veur alweer ein niej kruutske en verhoësde naor ôs kruutse-kaemerke. Ut had niks met ut gelauf te make, want in de kerk kômme we allein nog um kerskes aan te staeke. Maar gewoën ut geveul, det minse iets aafdanke wat oëijt hiël belangriëk veur ze waas. Det kruutsteiken, det veur ôs elders en veurelders zoeë beteikenisvol waas.

 

Ik gaon noow gen verhaol aafstaeke euver ut ôntstaon en ut belang van ut kruuts. Det zeuk ge maar op met Goegel. Maar ik wil waal effe met ôch truuk gaon in d’n tiëd wie dök weej det kruutske waal neet zien taege gekômme in ôs laeve. Ut begôs al wie we geduip woorte met wiewater, toen krege we ôs iërste kruutske met aolie op ut bölke. As we saoves naor bed ginge krege we van ôs mam ein kruutske met wiewater op ôzze bums. Tösse de deurstiële van de slaopkamers hông ein kruuts met daorônder ein glaze wiewatersbekske. Daor sopde mam eure vinger in en makde ze det kruutske. Weej looge dan al gestrek in bed te wachte op dae vôchtige kalde vinger. We dörfde det neet d’r aaf te vaege, maar wachde röstig tot ut opgedruueg waas. As d’r aan taofel unne nieje mik aangesneeje woort, makde ôs mam altiëd met ut broëdmets aan d’n ônderkant ein paar kruutskes. Ik heb noëijt gevraog waorum, maar ut huurde d’r gewoën beej. As ein van de buurvrouwe kwaam vertelle det d’r weer iets vreseliks gebeurd waas, sloog ôs mam metein ein kruutske. Met palmpaose meuste we beej de kerk gewiejde palmtekskes haole, die woorte achter ut kruuts gestaoke en bléve daor ut ganse jaor zitte.

Ôs mam kôs auk zeen as weej gelaoge hadde. Want sôms vertelsde se neet presies wie ut gewaes waas. Gewoën un leugentje um beswil, ein klein bietje beziejes de waorheid. Maar ôs mam had det metein door:

‘Ik zeen des se luugs, de haes ein kruutske veur de kop’, zag ze dan. Ik vreef direk det dinkbeeldige kruutske weg en vertelde geschrôkke de iërlikke waorheid. Maar wie ik nog unne dreumes waas en met aswoensdaag idderein met ein assekruutske zoog laupe, rende ik metein naor binne en zag taege ôs mam:

‘Mam, de ganse straot haet met vastelaovend gelaoge det ut zwart zuuet. Ze hebbe allemaol ein kruutske veur de kop’. Ôs mam lachde en probeerde ut mich oët te legge:

‘Nae jông, det is gewoën ut teiken det de vaste begint. Pestoër striek de minse verbrande asse op de kop en zaet dan ‘Gedenk dat gij stof zijt en tot stof zult wederkeren’. Ut is un saort van boetedoening’. Waorop ik zag:

‘Jao jao, boetedoening! Zeker umdet ze gelaoge hebbe det ut verrek met de vastelaovend’. 

God, wat hebbe weej dök ein kruuts-teiken gemak. ‘In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest’ woord steeds flotter oëtgespraoke as ‘sVaders-Zoons-sGeest’. Idderes kiër as se de kerk in gings en as se de kerk weer oët leeps. Auk de lange waeg die de rechterhand plechtig môs aaflegge van veurhoof naor bors, en dan van linker schouwer naor rechter schouwer woord allein nog door pestoër volledig aafgelag. De meiste minse deeje net of ze twiëje vlége weg jooge. Ôzze pap dae sloog zich noëijt ein kruuts, of hae môt ut stiekem gedaon hebbe. Maar det gluif ik neet. Want net as beej ut keuninklik hoës had ôzze pap auk hielemaol niks met de kerk. Maar hae makde ut ôs auk neet taege, en hae veroordeilde de keuningin en de pestoër auk neet. Ôzze pap haet ôs geliërd det iddere mins zien eige kruuts môt drage. Maar auk det we allemaol ôs eige bôks môtte ophalde. En det gold volges um dus auk veur de keuningin en de pestoër. 

Taegeswäördig ligge al die doorlaefde kruutse oëtgekôts op de rômmelmert. Neemus sleit d’r nog ein kruuts-teiken veur ut slaope gaon, zelfs neet miër as se ein kerk binne gaon. Auk de nieje mik krieg gen kruutske miër. Det hoof auk neet miër, want dae zit al veurgesneeje in de plestiek täöt. As se gelaoge haes kries se gen kruutske miër veur de kop. Huuegstens ein kruutske achter diene naam as se iets verkierds gedaon haes. Maar d’r zien waal nog altiëd minse die ein zwaor kruuts met zich met drage. En in sômmige lande is ut modern um ein liëg kruuts in de bôks te drage. Zelfs ut Greune Kruuts haet plaats môtte make veur ‘Zorggroep’. Allein ut Roëije Kruuts duit nog goôd werk, al zien vuuel aldere vrouwe hiël bliej as van ut roëije kruuts aaf zien. 

Maar alle gekheid op un stökske, we stoppe d’r met en make d’r ein kruuts euver.

De Wienkelder, un Germaans kerkhaof

Tösse Bliërick en Grubbenvorst loog vruueger eín langk gerekte vlakte met boerebedriëve, paerdeweie en grazende kuuj, aafgewisseld met stökskes wilde natuur. In ut weste opgeslaote door d’n Horsterwaeg en de spaorliën Venlo-Numwaege, en in ut oëste door de Maas. Dit gebied tösse Fort Sint Michiel in ut zúje en ut Gebraoke Slaot in ut noorde stônd met de toen nog ôngetemde Maas geregeld ônder water. As we ôs buige euver de alde landkaarte laeze we daor toponieme as ut Ubroek, Raayweide, Wienkelder en ut Raay-Maasveld staon. Erges in ut midde aan de Maas loog ein klein böske, ut Sliëneböske, waor vruueger wilde waterlelies bleuijde. Det Sliëneböske is helaas opgeofferd aan de waterzúveringsinstallatie. In ut Ubroek (’t Broôk, Odebroeck of Ooibroek) waas un heidegebied tösse Egtenraai en de Maas, waor zich de gemeinschappelijke weije voor ut Bliërickse vieje bevônde. De Bliërickse minse dréve ut vieje euver de Broekstraot naor ‘t Broôk.

Un stök verder richting Grubbenvorst leet de Wienkelder. Un klein bösgebied, det wuuerd gekenmerk door hoëge natuurlijke heuvels. We zuje ut auk hiël eigewiës Maasduine kinne neume. Wat vuuel minse neet weite, auk dit is alweer zôn historisch belangriëke plek. Ritmeister Johannes Apollonius Ort (1842-1908) deej ônderzeuk in de 19de iëuw in de Wienkelder. Wie hae det zoeë moëij beschrief, op 15 minute gaons van de Sint Annakapel, op ut grôndgebied van Grubbenvorst, tösse de boerehoeve Oude Erf en de Maas. Ut waas ein Germaanse begraafplaats, en ritmeister Ort haet un stel van die graafheuvels ôntdek. Ze looge netjes ônder aan de heuvels of in de dale tösse die heuvels. Keurig, bijna plechtig ônder kleine graafheuvelkes. De urne, die hae dao aantrôf waren gebakke van leim, vermingk met kleine steinkes. Ze ware erg broos, en d’r is maar ein urn in zien gehiël bewaard gebleve. Ritmeister Ort schônk um aan ut Rijksmuseum van Oudheden in Leiden, in de ‘Staatscourant’ van 11 april 1884 laeze we: ‘Ruw bewerkte, en slecht gebakken urn, met verbrande beenderen. Hoog 24, middellijn 22.5 cm’. De wande ware erg diek en aan de vertikale strepe kôs hae zeen det d’r vorm aan gegaeve waas door met ein veurwerp van baove naor ônder te striëke. De Wienkelder umvat gen groëte oppervlakte, en waor de naam oorsprônkelik vanaaf kump, weite we nog neet. Meugelik haet ut iets te make met wilge (wië) en/of met de keule ligging (kelder), wae zal ut zegge. Tösse de Wienkelder en de Maas leet noow de jachhave. Ik weit nog goôd wie ik 60 jaor truuk beej miene pap op de stang van de fiets zoôt. We ginge same visse beej de kaolentip, en dan kwame we daornaeve. We môste effe door ein klein stökske dônkere bös, lekker keul door de schaduw van de buim op die zandheuvels. Ik weit nog wie we un paar jaor later in de Wienkelder as kwaojônges ginge zeuke naor die prachtig gedreijde stök, die se in die dichte bös kôs vinde. Of naor ônder kôs rölse van dae zandberg, en zoeë maar lekker kald water kôs drinke aan die brônne in de baek.

Toen wis ik det nog neet, maar zôn twiëje doëzend jaor geléje leep ônder langs de Wienkelder unne Romeinse waeg. In d’n tiëd van ritmeister Ort kôs hae nog duuedelik in ut landschap ut verlaup van dae waeg herkinne. Kômmend vanaaf kestiël de Berckt in Baolder beschrief hae det als volgt: ‘Tusschen den genoemden watermolen en het dorp ligt een gedeelte van dien ouden oeverweg met twee zijwalletjes, die bij meeting 20 m van elkander bleken te liggen. Verder loopt de weg naast een hollen weg door de akkers recht op de twee windmolens te Blerick aan en verder naar de kapel van Sint Anna. Hier volgt hij den hoogen kant die van achter deze kapel, langs den Wienkelder naar Grootraai loopt. Tusschen Blerick en Grubbenvorst loopt de weg langs de germaansche begraafplaats de Wienkelder’. Pak d’r ôch ens ein alde kaart beej, en ge kint de roete bijna zelf oëtteikene. Auk de 19e iëuwse Limburgse archeoloog Jos Habets (1829-1893) leet de Romeinse waeg de Maasoever volgen. Hae verwaorde det in 1881 as volgt: ‘Blerick verlatende gaat de weg iets af van de Maas en neemt zijn richting op de kapel van St. Anna, in rechte lijn langs Oud Soest en Gebroken Slot naar Grubbenvorst, aldaar de kerk rechts latende liggen’.

In 1966 beschrief Coehorst ut nog duuedeliker: Via ut kestiël de Berckt in Baolder euver de Romeinewaeg naor de watermeule beej de Springbaek. Van heej oët naeve de Meulebös volge we keurig de Nieborgstraot. De waeg leep wiejer richting Groët-Boller, ut Sint Annakepelke, en ônder langs de Wienkelder naor Groët-Raai beej Grubbenvorst. De hiële waeg waas auk toen nog duuedelik te herkinne door ut hoëgere ‘lijnelement’ in ut landschap. De boere klaagde toendertiëd det d’r op ut alde ‘wegcunet’ bijna niks goôd greuijde. Un ‘cunet’ is ein oëtgegrave strook in neet goôd dragende grônd. Dae woord dan opgevuld met zand en kézel, en in feite waas daor mei de waeg al klaor. De Romeinewaeg had euveriges un hiël logisch verlaup, hae volgde gewoën de hoëger gelaege rand van ut Maasterras door gans Bliërick. 

En aeve logisch waas de ligging van ut Germaanse kerkhaof naeve de Romeinse waeg waeg beej de Wienkelder. Gangk d'r zelf ens kiëke, en belaef de alde historie . . .

 

De letste ônbekinde vaerman van Bliërick

Op 25 mei 1865 woort de spaorbrök Venlo-Bliërick in gebroëk genaome. Veer ‘vakwerk’ euverspanninge van idder 54,50 maeter röste op de beide Maasoevers en dreej nieje stevige pijlers. Ut waas inkelspaor, dus taegeliggers meuste effe wachte. De ziekante ware aafgedek met planke zoeë det de meugelikheid bestônd um d’r met kerre en vootgengers euver te gaon. De ônderbouw leet ruuemte veur oëtbreiding met ein twiëjde spoar. In 1886 woort de iërste (alde) brök vreejgemak as verkiërsbrök. Aan de zuidkant woord de nieje spaorbrök gelag.

Daor mei kwaam un definitief ind aan de iëuwelange vlegende brök beej de Staay. De stille romantiek van ut vaer makde plaats veur de herrie en de rauk van de staumlokomotief. Ut iëwelange drökke logistieke knauppunt de Staay waas veur goôd weg, de Staay verveel tot ein viëje-bedriëf. In de letste oorlog plat gegoëijd, de euver gebleve ruïne waas neet belangriëk genôg um opniej op te bouwe. Maar tösse 1865 en 1886 môste de vootgengers en de voermannen met paerd en ker waal hiël dök lang wachte veur de nieje brök. Want die nieje treine hadde altiëd veurrang. De veuroëtgangk waas neet te stoppe.

Maar det brach Gradus Broekmans op un geweldig idee. Hae woënde in Bliërick aan de Antoniuslaan, ut twiëjde hoës naeve villa Arthur richting ut dörp, met d’n haof achter oëtkiëkend op de Maas. Gradus waas spaorwaegwachter en waas in 1830 in Well gebaore. Hae trouwde met ein Tegels maedje, Anna Margaretha Derx. Ze hadde un paar döchter en eine zoon Karel, dae later masjienis woort. In det boerehoës met stalling dreve ze auk nog ein herberg, en ze hadde altiëd un paar kôsgengers in hoës. En dao naeve handelde hae auk nog ens in vette kaole. Op dae herberg stônd ein opvallend opschrif: ‘In de laatste veerman van Venlo’. Ahaa, unne veuroët zeende blik, wat had dae slummerik gedaon? Hae trok unne platte aak met hölp van staolkabels en ketrolle euver de Maas haer en truuk. Hae had ein echte ‘concessie’ aangevraog beej de minister van Waterstaat, Handel en Nijverheid. En van de Keuning zelf persuuenlik toestumming gekrege. En zoeë had ut vaer van de Staay zich verlag en verbônd euver ’t water ut(taegewäördige) Victor de Stuerssträötje met de Venlose Meulesingel. Veur de Bliërickse zelfs ein stökske doënder beej. En neet zoeë ingstig, as se hoëg baove ut water tösse die krakende planke door keeks. De zoels d'r ens door zakke . . . .

Ein van zien kosgengers waas Jan[1], unne gepensioneerde huzaar. Dae sprook netjes Hollands, maar waal met unne hiële lange aanlaup, want dae stotterde verschrikkelik. En dae zat de minse euver van de loswal in Bliërick naor de Meulesingel in Venlo. Natuurlik sneej ut mets veur Gradus Broekmans aan twiëje kante en brach ut vaer auk nog klandiezie veur zien herberg. Wanniër oëteindelik precies ut letste vaer gevare haet, weite we neet. Maar zoeë lang as d’r van de andere kant ‘Haol euver’ woort gerope, dan woorte de minse door stotterende Jan zônder te hapere euver gezatte.

Ut boerehoës hoot later ‘Willem de Zwijger’ en is in de twiëje waereldoorlog plat gebômbardeerd. Jan de huzaar trok in beej de begiëne, en storf as de letste ônbekinde vaerman van Bliërick.

 

Bedank Jan, wie se virder auk hets, diene achternaam kinne we immers neet. As minse répe 'Haol euver', dan waas se d'r. Ein kleine huldebliëk aan dich is dan auk diek verdeend.

---

[1] Ziër waarschienlik Johannes Marinus Willebrordus van der Heijden (geb. Delft 1840 z.v. Petrus van der Heijden en Anna Margaretha Smits).