Zoeë maar ein gedich, det in hiële lange zinne hiël in ut kort vertelt wie ut vruueger ging:
‘Kôm heej vetkedee’, zag mien mam en vaegde mien
snôtneus aaf aan eure bônte scholk en hup, ik waas alweer op de klater.
Zoeë ging
det 60 jaor geleje, al die jaore vlóge veurbeej, maar staon weer vliemscherp
veur de geis, wie helder water.
Ik surf op
internet, haej, ein sajt euver de Liëuwerikstraot, ik laes de verhaole van
Annet van Zus van ut winkelke, beej ôs wiejer op de straot.
Ik dink weer
aan mien jeug op ut Liëuweriksveldje, aan mien vriendjes, ut koele grave en al
det kattekwaod.
Ik schriëf
ein verhäölke veur op de websajt van Annet Schreurs, hèhè, mien iërste
jeugherinneringe heb ik opgeschréve.
Maar ut luuet
mich neet miër los, alle gewoëne en biezôndere verhaole van vruueger kômme neet-miër-taege-te-halde
baove gedréve.
Neet allein
euver de Liëuwerikstraot, maar auk euver ut Brook, de Wienkelder, de Kaolentip,
de Wielder en de Scheetberg.
We ginge op
de joets naeve de Wassum, de Bookender Koele, kielpe in de Kôckerse baek, en
rölse van de Spekberg.
Verhaole
euver mien elders, ôs mam die mich liërde um te knoevele en netjes met minse um
te gaon.
Euver ôzze
pap die mich liërde wat moch, maar veural wat neet moch, en det ik altiëd
oprech en iërlik in ut laeve meus staon.
Maedjes lépe
toen keurig in gestréke kledjes, en dróge allemaol vlechjes in de haor.
Opgetrokke kuiskes met praopere kneenkes daorbaove.
De jônges
dróge korte bôkse met helpkes, versléte schoon en aafgezakde kouse. Altiëd
kepotte kneen met van die dieke raove.
Joëste de
melkboer met Max zien paerd kwaam met melk naeve de deur, en probeerde met alle
moders te dolle.
Veur de vriëdig
kwaam Arie Verbaan met zien viskèr door de straot en dae reep al van ver: Haring, verse haring, haring als scholluhh.
Nao de schoël
flot naor hoës, bôtteram op de voës, de alde schoon en de alde kleijer aan en roeps
naor boëte.
Swinters
waas ut nog ech steinkald, met slaope krége we ein werme kroëk in bed, en
smorges stônde nog de blóme op de roëte.
Eine kiër
per jaor kwaam pestuurke op hoësbezeuk, um miene afvallige vader de kerk in te loekse
tösse daen borrel en dieke sigaar door.
En ik zoot
ônder de taofel, luusterde stiekem mei, en waas getúge det de kerk de greep op
eur neet miër makke schäöpkes verloor.
Beej ôs
taegen-euver woënde eine hiele dieke kater, en dae had wat met die poes van ôs,
gos det waas un heftige affaire.
Die kôste
neet van mekaar aafbliëve en pôngelde te vuuel met ein, en nao twiëje kiër
jônge ketjes môs ôs puuske van miene pap emigrere.
Met de jaorlikse
kermis en met mien iërste kemúnie kwaam beej ôs de ganse koedeljach van twieëje
groëte femilies op d’n bak.
Det waas ein
fiës met al die tantes, oëmes en eur gezôks d’r beej. En d’r woord flink gebuis
en volgedouwd met vlaaie, bônbunkes en gebak.
Met de
vastelaovend kwame de alde kleijer oët de kas, krége we van alles aangedoedeld
en unne roëije zakdook vasgezatte met un zwaevelduueske um de nek.
Ut gezich
gesmienk met unne verbrande körk, en dan ginge we zinge naeve de deur van: Vastelaovesgek met d’n bessemstek.
Met kersmis
kwaam d’r unne echte baum met slingers, staekelig ingelehaor, echte kerskes en
unne moëije piek d’r op geprik.
Same naor de
nachmis en nao de letste zaegen zóte we midde in de kersnach te bikkesemènte
aan de bloodwors, kerboët en verse klöntjesemik.
Al die
verhaole spoëkde mich door de kop, ze meuste d’r oët en woorte zorgvuldig in de
kompjoeter opgeslage.
Miene kop is
noow laeg, ‘Kôm heej vetkedee’ haet d’r
zich euver ôntfermp! Un ech book is ut gewaore, aan ôch allemaol opgedrage.
Neum ut
nostalgie of verhaole oët de goôje alde tiëd, ôzze Heemkundekring Blariacum
zuuet ut auk as kultureel erfgood.
Vuuel
plezeer met laeze, hald de zakdook beej de hand veur dae lach en aaf en toe un
traon. En geneet d’r net zoeë van as ik d’r van met schriëve genoot.
‘Kôm heej vetkedee’, zag mien mam en vaegde mich de
snoët.
En toen
kwaam dae aolifant en bloôs ut gedichje oët.