De schaamte veurbeej

Vanmiddig nao ut aete loog ik efkes lekker lank-oèt gestrek op bed. Ik bin d’r al 78 en dan-meug-det zegge ze. Eigelik vind ik van neet, maar ik heb de letsten tièd behuùrlik wat te verstouwe gehad en dan mós se dao aan toegaeve. Ik kós neet slaope en dan begin ik smeis wat te prakkezeere. Wie gezag, ik bin d’r al 78 en dan vinde ze mich döks unne alden buùl. As se wat mankeers is ut ierste wat d’n dokter zaet: ‘Tja, det leet aan de laeftièd’. Maar ouk as ik waal ens un andere (verstèndige) meining heb, dan neume ze mich toch alderwets.
‘De mós met dienen tièd meigaon’.
‘Vruùger waas ut ech neet baeter as noow’.
‘De mós ut ouk kinne euverlaote aan de jeug van taegeswäördig’.

Ik dink dao euveral ut miene van en hald ouk steeds mier de moel. Maar noow loog ik in mien middigsläöpke te dinke euver vruùger en noow. Vruùger sprónge weej altièd poelekenèks ónder d’n doesj nao ut traine. We wiste neet baeter en we ware toen al de schaamte veurbeej. Noow huùr ik det de jónges de zwumbóks aanhalde met doesje!? Det guuef ut toch neet!? Vruùger aan ut strand looge de maedjes en vrouwe ‘oben-ohne’ en nemes stoorde zich dao aan. Tuurlik keeke we dao waal ens nao. Want de hads van die slappe en van die stevige. Van die eigewiès veuroèt kièkende en die treurig hangende washèndjes. Maar truuk kièkend goof det de vrouwe un stök vreejheid, ze ware de schaamte veurbeej en det veulde hiel good. Taegeswäördig ligge ze zenewechtig te plökke aan det baove-stökske um aan det lepke stóf maximale bedekking te garandeere. Ik dóch beej michzelf: ‘Is dit noow veuroètgank?. Is dit met d’n tièd meigaon?’.

Lets loos ik op Facebook det we binnekort in un museum in Venlo poelekenèks nao erotische kuns kinne gaon kièke? Neem mich neet kwaolik, maar det is weer ut andere uùterste. As ik nao kuns kièk dan let ik op de emotie die de kunstenaer in det kunswerk haet gelag. Ik kan geneete van de keuze van vorme, kleure en ut gebroèk van de technieke. Maar mót ik det noow in mien bloeëte kónt doon? Belachelik, die bloeëte minse um mich haer hebbe gen inkele toegevoegde waerde. Erotische kuns bekièke met allemaol nèksfieters um mich haer? Det is veur mich net zoe-iets as gaon zwumme met de winterjas aan! Ik dóch beej michzelf: ‘Is dit noow veuroètgank?. Is dit met d’n tièd meigaon?’. Begrièp mich neet verkierd! Ze meuge det van mich maar meug ik dan waal mien meining dao euver opschriève? Of bin ik toch weer unne alderwetse alden buùl?

Inens schoot mich te binne, stel dich ens veur det ik det toch zuuj doon. Ik koup mich un kaertje, trek mich erges kómpleet oèt en loup wie ik oeits gebaore bin ut museum binne. Vrouwe zónder handtasje, zónder halskettinkske en zónder mobieltje zeuke allein met eur uigskes nao stilstaonde erotische beelde aan de moor. Gluif geej det? Weej manne zónder horloge, zónder ermbèndje en ouk zónder földerke of catalogus. Nae, niks um ut gereidschap achter te verschuùle want poelekenèks is ouk piemelkenèks. Gluif geej det, det weej manne allein lette op die in verf vasgelagde stilstaonde erotische schilderiekes? Tuurlik neet, want alles wat um ós haer wiebelt, kriebelt, bewaeg, wabbelt en kwabbelt geit zeker neet aan ós in kuns geïnteresseerde ouge veurbeej. As ik dit truuk laes, krölle mich de móndhukskes en veul ik mich inens genne alden buùl mier.

Maar noow efkes genne kwazel! Laote we ut ouk ens serieus aanpakke! Wie zit det met de hygiène? Ik wis effe neet wie ik óch det mót verdoetse, maar ik doon toch un poging. Aldere minse wie ik zitte neet mier zoeë strak in ut vel. Sterker nog, ut hang en sloètwerk is allang neet mier ózze sterkste kant. Ouk ik heb de letste jaore fysiek wat mótte inleevere. Taege nemes zegge: maar ik draag sinds un jaor ouk van die inlegkruutskes veur manne. Ik praot dao gewoeën euver en merk daobeej det ik ech neet d’n enige bin. En dan heb ik ut nog neet ens gehad euver vrouwe. Ik bin genne expert maar schat det minstes ein-derde van de vrouwe inlegkruutskes gebroek. En dan heb ik ut noow allein euver ut aafvange van die letste geniepige piesdröppelkes. Ik weit ut effe neet mièr! Ik bin effe de waeg en ut letsten dröppelke kwièt! Leet det ouk aan de laeftièd?

Maar ik zuuj ech neet mier op bloeëte veut door det museum kinne loupe zónder de vloer in de smièze te halde. En te speure nao verdachte dröppelkes. Laot maar zitte, ik heb ut gehad! Bloeët nao un museum gaon is niks veur unne alden buùl wie ik.
Ut is tièd veur un köpke thieë. Ik staon op van mien middigdutje en besloèt wat ik net bedóch heb toch maar op te schriève. Ein dink is zeker, euver mich gen zörg:

‘Ik bin de schaamte veurbeej’.